In reactie op mijn Open Brief aan minister Ollongren over nepnieuws ontving ik drie brieven en een e-mail van twee ambtenaren, maar nog geen inhoudelijk antwoord. Een onverwacht resultaat.

Geen misverstand: ik bedoel niet dat ik snel een inhoudelijk antwoord had verwacht dat me optimistischer zou stemmen over RutteIII in het algemeen of D66-minister Ollongren in het bijzonder. Toen ik de brief verstuurde ging ik ervan uit dat ik misschien wel helemaal geen reactie zou krijgen. Ik ben tenslotte maar een eenvoudige kiezer zonder publieke functie, zo een dus die te dom is om een weloverwogen keuze te maken bij een referendum.

Dat ik een reactie kreeg, ondertekend door de Directeur Concernondersteuning zelf, vond ik dus een plusje. (Vandaar mijn woordkeuze in de update). In het organogram van het ministerie valt te lezen dat dit een heel belangrijke ambtenaar is:

De directie Concernondersteuning richt zich op het bieden van hoogwaardige, deskundige (strategische) advisering en concernondersteuning vanuit verschillende domeinen. Inhoudelijke kennis, pro-activiteit, onderlinge samenwerking en oog voor resultaten en doelen zijn daarbij sleutelbegrippen.

Eerst ontving ik van deze directeur al een bevestiging van ontvangst, waarin stond dat ik waarschijnlijk binnen drie weken antwoord kreeg. Iets meer dan drie weken later kreeg ik van haar ook nog een ‘uitstelbericht’, met de boodschap dat het ‘helaas niet gelukt’ was met die drie weken: er waren nog drie weken extra nodig voor de beantwoording. Wel opvallend: ik kreeg twee exemplaren van dat uitstelbericht die ik op dezelfde dag ontving in twee enveloppen.

Ook deze drie weken verstreken zonder inhoudelijk antwoord en een paar dagen daarna stuurde ik dan maar een beleefd geformuleerde herinnering. Een of twee dagen later – afgelopen vrijdag was dat – kreeg ik een reactie: per e-mail dit keer. In de afzender iets met ‘PostbusMCDenB’. (Ik kon het niet thuis brengen in dat organogram). De betreffende ambtenaar liet me weten dat er wel degelijk een antwoord aan mij is opgesteld door een directeur. Die heeft die brief laten printen door de postkamer en de postkamer heeft dat geprinte exemplaar dan weer bezorgd bij die directeur. Daarna is er iets misgegaan. En hij of zij voegt er nog een excuus en een belofte aan toe:

Ik bied u hiervoor onze excuses aan en ik zorg ervoor dat de antwoordbrief aan u maandag wordt getekend en spoedheidshalve per e-mail naar u zal worden gestuurd.

Mooi woord wel: spoedheidshalve. Het is nu woensdag maar het mailen van dat antwoord aan mij, dat dus al weken klaar is – ik veronderstel dat de bewering daarover klopt –, is nog niet gelukt.

In mijn open brief noemde ik een tiental punten waarover de minister en ik “het wellicht wèl eens” zouden zijn. Ik vermoed dat daarvan punt 9) het lastigst te beantwoorden is/was:

De daling in het vertrouwen in de oude media is mede te danken aan het feit dat Social Media razendsnelle toegang geven juist tot wereldwijde bronnen, terwijl de heftigste politieke tegenstellingen een sterk internationaal karakter hebben.

In mijn stuk van afgelopen zaterdag meldde ik terloops al dat het eigenlijk wel een beetje vreemd is dat onze minister van Binnenlandse Zaken zich bezighoudt met zaken die op het terrein liggen van de EU-commissaris van Buitenlandse Zaken. Inmiddels neemt mijn verontrusting over het intern functioneren van het ministerie ongeveer even snel toe als mijn wantrouwen over de minister.

PS: De illustratie bovenaan is een still uit de film The secret of my success. De clip gaat over het niet communiceren tussen ‘persons’ en ‘suits’ (witteboorden, Red). Ik wil er beslist niet mee suggereren dat de fout die het ministerie toegeeft, te wijten is aan de postkamer. Eerder nog dat het blote feit dat een ministerie een postkamer heeft, mij bevreemdt. Is er ook nog een type-kamer?