Zondag kwam in een discussie tussen een rechtsfilosoof en een advocaat bij Buitenhof naar voren dat het tweede proces Wilders onvermijdelijk was geworden vanwege de duizenden aangiften die er waren gedaan.

Dat was een interessante opmerking, omdat juist in de dagen ervoor bekend was geworden dat veel van die aangiften vals zijn geweest. Wat we al veel langer wisten was dat er bij de politiebureau ‘s voorgedrukte aangifteformulieren lagen die door mensen, die beïnvloed waren door de massahysterie van dat moment, alleen maar ondertekend hoefden te worden en van naam en adres voorzien.

De duizenden aangiften tegen Wilders zijn uitgelokt door het O.M. en de politie en ze waren daarom net zo boosaardig als de artikel 12 beslissing van het Hof in het eerdere proces Wilders. Misbruik van procesrecht kun je zoiets noemen of politieke vervolging van de soort die we in het westen van Europa sinds de tweede wereldoorlog niet meer hebben meegemaakt en die in Oost Europa leek te zijn afgeschaft bij het verdwijnen van het communisme.

Als een politicus in dit land zijn aanhang niet meer vragen mag of die meer of minder Marokkanen wil hebben, dan is het vraagstuk van de immigratie kennelijk taboe geworden. Nog maar 33% van de inwoners van dit land keurt die immigratie nog goed en twee derde is er tegen. Als iemand die deze mening politiek tot uiting brengt het gevaar loopt in het gevang te belanden dan moet je wel vaststellen dat in deze politieke twist het einde is zoek geraakt.

Waarom de Nederlandse overheid ongewenste meningen niet langer in de Kamer en desnoods in de media bestrijdt, maar daarvoor de strafrechter te hulp roept, blijft een raadsel. Bij het eerste Wildersproces was al gebleken hoe averechts dat werkt en hoe zeer dat optreden de meerderheid van de Nederlandse bevolking opzet tegen de machthebbers en hun moslim beschermelingen. De verhoudingen tussen Nederlanders en de gelukzoekers uit het Midden Oosten worden er door op scherp gezet en de integratie van de nieuwkomers wordt er door gefrustreerd. Het lijkt geen toeval te zijn dat juist deze week de politieke aanhang van de Partij van de Arbeid, toch de overheidspartij bij uitstek, is gedaald tot het laagste niveau sinds haar oprichting.

Die partij vertegenwoordigt nu uitsluitend nog zich zelf en heeft buiten de gelederen van haar clientèle geen aanhang meer. Dat zou toch een teken moeten zijn dat men zich in Den Haag en de Amsterdamse Herengracht op de verkeerde weg bevindt. Hoe je een overheid moet noemen die niet meer wil luisteren naar de stem van de mensen die zij regeert weet ik niet, maar democratisch is niet het woord dat bij mij opkomt.

———————————————————————————

Dit stuk verscheen vandaag ook op het Blog van Toon Kasdorp