Weet U nog waar U was toen het nieuws over de ramp met de MH17 bekend werd?

Ik niet zo. Het maakte op mij wel indruk maar niet meer dan een ander groot ongeluk. Wat mij wel helder bij gebleven is zijn de beelden later van de auto’s die van Eindhoven naar Hilversum reden en de enorme aantallen mensen die onderweg acte de présence gaven.

Wat ik me herinner als de dag van gisteren is de radio in onze huiskamer in februari 1953, waar ik het bericht beluisterde over de watersnoodramp. Ook bij de allereerste berichten ’s morgens vroeg wist je al dat er iets vreselijks gebeurd moest zijn. Ik zie onze koningin Juliana nog die later die met haar kaplaarzen in het water stond in Zeeland. TV was er toen nog niet, maar dit soort beelden zag je in de bioscoop.

In 2001 zat ik in mijn werkkamer in het souterrain in mijn huis op de Prinsengracht toen de beelden binnen kwamen van dat vliegtuig dat het World Trade Centre binnen vloog. Vreselijk!

In een filmpje op het internet zegt een deskundige over dit soort heldere herinneringen dat ze samenhangen met zaken die ervaren worden als een bedreiging van onze samenleving en dat dit ook de reden is dat we ons bij nationale rampen meteen veel meer Nederlander voelen. Een interessante theorie.

Dat neerstorten van de MH17 zal mij misschien minder geraakt hebben dan de begrafenis van de slachtoffers, omdat het om een Maleisisch toestel ging en het niet meteen duidelijk was hoeveel Nederlanders erin zaten. Ook dat het toestel was neergeschoten kwam pas later door.

Bij de watersnood ramp en bij dat vliegtuig in New York was wel meteen duidelijk wat er aan de hand was. En dat een aanslag in New York een soortgelijke indruk maakt als een watersnoodramp in Nederland komt, denk ik, omdat New York de hoofdstad van de westerse wereld is. Bovendien was het beeld van een vliegtuig dat een gebouw in vliegt op zich al van een macabere absurditeit. Dat maakt diepe indruk ook zonder een gevoel van verwantschap.

Ik herinner me ook nog goed hoe moslim landgenoten juichend de straat opgingen, net als moslims in de rest van de wereld en hoe ik vanaf dat moment ook zeker wist dat het mijn landgenoten niet waren.

Een interessant aspect aan dat failliet van de multiculturele samenleving was hoe de media later hun best gedaan hebben de wereldwijde vrolijkheid bij de moslims te camoufleren. U moet er Wikipedia maar eens op na lezen. Ook nu nog wordt er vooral vermeld hoe Moebarak en andere moslim regeringsleiders hun medelijden hebben betuigd met de slachtoffers. De juichende menigten worden verdonkeremaand. Dankzij de indruk die grote rampen maken weet ik nog dat ik die vrolijkheid met eigen ogen gezien heb.

—————————————————————————————

Dit stuk verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp