De aanslag van ‘incel’ Alek Minassian in Toronto die daarmee een antifeministische beweging vaart heeft willen geven laat met terugwerkende kracht zien dat zijn opstand in feite al is begonnen met de verkiezing van Trump. Ik wil in dit artikel laten zien, dat en hoe het feminisme z’n tegenhanger heeft opgeroepen en dat deze nieuwe beweging verdient serieuzer te worden genomen dan tot nu toe het geval is geweest.

De verrassing en verklaring van Trumps verkiezingsoverwinning
Zoals bekend zagen de meeste media en anderen de verkiezingsoverwinning van Trump niet aankomen. Er is enorm veel geschreven teneinde deze overwinning te verklaren en daarbij lijkt consensus te bestaan dat het vooral te maken heeft met de veronachtzaming van de blanke onderklasse. Die blanke onderklasse stemde traditioneel links (in de VS op de Democratische Partij; in Nederland op de PvdA) maar voelt zich door links verraden sinds links – dat zijn bestaansreden ziet in het opkomen voor slachtoffers c.q. de onderliggende partij – de immigranten en moslims heeft omarmd als hun nieuwe knuffelslachtoffers.

Niet alleen acht de blanke onderklasse dit onrechtvaardig, nu nieuwkomers niet de eerste rechten verdienen (maar ‘eigen volk eerst’), maar er is ook een diepe rancune ten aanzien van de linkse partijen ontstaan doordat die de blanke onderklasse nog eens hard na trapt terwijl die onderklasse als de grote verliezers van de laatste golf van globalisering al op de grond ligt: de blanke onderklasse met z’n ‘eigen volk eerst’-standpunt wordt door links weggezet als racisten (en door Hillary Clinton bijvoorbeeld als ‘deplorables’), hetgeen een zware belediging is. Op z’n minst wordt de blanke ‘white privilege’ verweten hetgeen pijnlijk misplaatst is voor een blanke die bijvoorbeeld alles – huis, vrouw en kinderen – heeft verloren door de economische crisis. Dat verklaart waarom de blanke onderklasse op een willekeurige politicus is gaan stemmen die a) de problemen van de blanke onderklasse wel serieus neemt en b) even hard terug trapt naar links in de vorm van onder meer politiek incorrecte uitvallen naar links en z’n multiculturele idealen.

Trumps misogynie en de terreurdaden van Alek Minassian en Anders Breivik
Daarbij hebben de media veel stampij gemaakt over Trumps vrouwenhaat, waarbij zij dit seksisme vooral opvatten als een bewijs wat voor nare man die Trump ook als mens is. Maar dit seksisme is niet slechts een afkeuringswaardige karaktertrek van Trump maar loopt volledig parallel aan z’n ‘racisme’, welke politieke dimensie nog weinig wordt (h)erkend. Waarschijnlijk meer dan in Europa zijn in de VS en Canada de media al wel deze nieuwe politieke beweging op het spoor gekomen naar aanleiding van de controverse die de zogeheten Incel-beweging (‘incel’ staat voor involuntary celibacy) er op het world wide web veroorzaakte en de op 24 april 2018 in Toronto gepleegde terreurdaad van Alek Minassian die hiermee een Incel-opstand lijkt te hebben willen veroorzaken.

De politie van Toronto lijkt overigens van mening te zijn dat het niet bewezen zal kunnen worden dat Minassian vanuit een ideologisch motief handelde zodat de aanklacht geen terrorisme zal bevatten, maar mijn betoog hier is er juist op gericht geloofwaardig te maken dat de Incel-beweging wel een ideologische beweging is (en de moordpartij van Minassian dus wel een terreurdaad is). De terreurdaad van Minassian lijkt overigens sterk op die van Anders Breivik die wel is veroordeeld wegens terrorisme voor zijn moordpartij op leden van de jeugdafdeling van de Noorse PvdA: het verschil is alleen dat Minassian er een antifeministische opstand en Breivik vooral een anti-multiculturalistische opstand mee wilde uitlokken.

Het linkse opkomen voor de ‘ander’
Links kwam op voor de zwakkeren – in de 19^de eeuw de (blanke) arbeidersklasse – maar heeft conform een in zwang geraakte filosofie van na de Tweede Wereldoorlog bewust het ‘eigene’ van zich vervreemd ten gunste van de ‘ander’, hetgeen de termen zijn die met name de Franse filosofie graag gebruikt (vermeldingswaardig is hier dat reeds Simone de Beauvoir in haar geniaal werk ‘De tweede sekse’ die vrouwelijke ‘tweede’ sekse fundamenteel beschrijft als ‘de Ander’). De ‘Ander’ is wat wordt uitgesloten en onderdrukt, zodat links zich met name is gaan bekommeren om alles en iedereen die zich als ‘de Ander’ laat kwalificeren: de vreemdeling, de allochtoon, de moslim en – in navolging van De Beauvoir – de vrouw, kortom alle ‘minderheden’ die zouden worden onderdrukt door de meerderheid die wordt gevormd door het ‘eigene’, dat is de blanke man.

Links omarmde het feminisme dat leert dat we in een patriarchaat leven met de man als de dominante, onderdrukkende klasse en de vrouw als onderdrukte. Maar precies als bij de blanke onderklasse als verliezers van de globalisering doet deze theorie geen recht aan de werkelijkheid: de meeste mensen die sneuvelen in oorlog of omkomen door geweld en ongelukken zijn man, de meeste mensen die dakloos of verslaafd zijn of zelfmoord plegen zijn man, et cetera, kortom de meeste mensen die het meest urgent hulp nodig hebben omdat ze het niet redden zijn geen vrouwen maar mannen. De feministen en in hun kielzog de linkse partijen zien wel dat de meerderheid aan de top man is maar zijn blind voor het feit dat de meerderheid aan de onderkant – de groep die als eerste zou moeten opvallen bij de linkse partijen die zeggen op te komen voor de zwakkeren – ook man is.

De seksistische rancune jegens links
Deze meerderheid van mannen aan de onderkant heeft hetzelfde lot ondergaan als de blanke arbeidersklasse: niet alleen hebben de linkse partijen hen in de steek gelaten maar ze krijgen ook nog een trap na omdat zij als man deel zouden uitmaken van het patriarchaat dat de vrouw onderdrukt. In plaats van een helpende hand krijgen deze mannen de #metoo-campagne om hun oren geslagen die mannen aanspreekt op hun seksueel vrijpostig gedrag hetgeen zo ongeveer nog het enige was wat mannen aan de onderkant nog hadden. Dus ook hier ontstaat dezelfde onvrede en opstand maar dan gericht tegen het feminisme in plaats van het multiculturalisme.

Het rechtse opkomen voor het eigene
Het fascisme is van oudsher de politieke beweging die de ‘eigen’ verliezers onderdak geeft: net als het (reguliere) socialisme komt het fascisme op voor de verliezers maar in tegenstelling tot de linkse partijen die de ‘Ander’ boven het eigene zijn gaan stellen, zit het rechtse van het fascisme erin dat het het eigene boven het vreemde stelt dat vooral aantrekkelijk is voor blanke mannen die verliezers zijn van de liberale en sociaaldemocratische politiek van onder meer globalisering en feminisme. Een verklaring voor het antisemitisme van het interbellum is dat de bevolking – zeker ook de Duitse bevolking – toen vrij massaal tot armoede verviel: men was verliezer van zowel de oorlog als de financiële crisis en de enige trots die men nog kon hebben is dat men in ieder geval geen Jood was dus dat men – hoe diep men ook was gevallen – moreel en qua afkomst per definitie superieur aan de verachtelijke Jood was.

Nu is een dergelijk superioriteitsdenken vaak (nog) niet aan de orde bij de huidige ontevreden blanke mannen: voldoende is dat de partij aan wie ze hun steun geven hen ziet staan en hulp biedt. Voldoende is dat ze bevestiging krijgen dat ze als blanke en als man überhaupt mogen bestaan en respect krijgen als degenen die hun leven lang voltijds (‘hard’) hebben gewerkt en het land hebben opgebouwd. En belangrijk voor deze mannen is dat de linkse partijen een aframmeling krijgen omdat die deze blanke mannen hun respectwaardigheid ontkennen en als “tweederangs burger in eigen land” hebben behandeld.

De zelfbevestiging van de blanke man
De linkse partijen lijken niet in te zien hoezeer ze de verliezende blanke mannen (Clinton’s ‘deplorables’) vernederen en hoe sterk of gevaarlijk de (fascistische) weerslag kan zijn die ze daarmee hebben opgeroepen. De verliezers van de globalisering en de feminisering voelen zich in hun bestaan bedreigd nu bovenop hun ellende ook de linkse partijen nog oorlog tegen hen lijken te voeren. Hun tegenreactie is de (zelf)bevestiging van blankheid en mannelijkheid als een positieve eigenschap waaraan (hun enige) trots wordt ontleend: dat impliceert niet dat gekleurden en vrouwen minderwaardig zijn, al dreigt die escalatie wel aldoor als gevolg van de politieke polarisatie, maar dat men zich als blanke of als man niet wenst te laten verdringen door de allochtoon of de vrouw.

Het feminisme en de opkomst van involuntary celibates
De Incel-beweging van ‘onvrijwillige maagden’, die op internet ook verkrachting zou hebben gepromoot om zo vrouwen te dwingen tot seksuele toegang, is een radicale en ogenschijnlijk bizarre uitwas van het hier beschreven ontstane rechtse antifeminisme (als reactie op het linkse feminisme), maar zo bizar is zij niet (radicaal is zij natuurlijk wel). In de eerste plaats heeft het feminisme onder de hoede van de sociaaldemocratie vrouwen in hoge mate aan het werk gekregen en daarmee financieel onafhankelijk gemaakt (en zelfs als vrouwen geen inkomsten hebben krijgen zij in de eveneens sociaaldemocratische verzorgingsstaat een bestaansminimum aan uitkering). Dit heeft de verhouding tussen man en vrouw fundamenteel veranderd: eeuwenlang konden mannen in ieder geval verwachten een vrouw te krijgen door kostwinnaar te worden (hetzij door uithuwelijking hetzij doordat vrouwen zelf mannen met financiële middelen aantrekkelijk vinden en selecteren).

In onze samenleving met flexcontracten, waardoor steeds meer jonge mannen geen vast inkomen meer hebben, en financieel onafhankelijke vrouwen is dit systeem min of meer opgeblazen: geld – in de Amerikaanse cultuur vaak in de vorm van een eigen auto – is niet meer de principale vrouwenmagneet (tenzij je als man heel veel geld hebt misschien). Er wordt wel op gewezen dat hierom mannen opeens veel aandacht aan hun uiterlijk zijn gaan geven, want gelijk vrouwen moeten ook mannen nu er aantrekkelijk uitzien om partners te verwerven (een eigen auto maakt geen indruk meer op vrouwen).

Maar waar (bijna) elke man in staat was om een inkomen te verwerven en zo aan de vrouw te komen, is het niet zo makkelijk voor elke man om er aantrekkelijk uit te zien c.q. op dat gebied te moeten concurreren met andere mannen. Tel daarbij het individualisme van het liberalisme op waardoor relaties – die verder gaan dan een zakelijk contract van geven en nemen – per definitie problematisch zijn geworden en zeker vrouwen de liefdesmarkt benaderen met uitgebreide eisenlijstjes waar de man aan moet voldoen en het is duidelijk dat veel mannen niet meer aan de vrouw komen.

Tegelijkertijd staat de emancipatie relatievorming in de weg: in de moderne relatie moeten partners gelijkwaardig zijn maar dat staat op gespannen voet met de biologie die geen gelijkheid kent. Zo wensen vrouwen ondanks alle emancipatie nog steeds een man die in elk opzicht haar meerdere is (hij moet langer zijn, meer inkomen hebben, haar kunnen leiden, etc) zodat haar beklimming van de sociale ladder meebrengt dat de poel van aantrekkelijke mannen (die machtiger, rijker, etc zijn dan zijzelf) voor haar steeds kleiner wordt en de groep van afgewezen mannen steeds groter. Om nog maar te zwijgen van de verwarring die dit alles bij die afgewezen man geeft: moet hij nou gelijkheid of dominantie nastreven om een vrouw aan te trekken?

De verliezende man
Zoals de economische globalisering veel verliezers onder juist blanken heeft veroorzaakt (met de gekleurden als de winnaars), heeft de linkse politiek veel verliezers onder mannen op de liefdesmarkt veroorzaakt. De linkse partijen zeggen dat dit alles de blanke man niet onderdrukt maar dat er een meer gelijk speelveld is ontstaan met gekleurden en vrouwen waarbij blanke mannen slechts hun traditionele ‘privileges’ hebben moeten opgeven. Maar zeker qua de liefdesmarkt is dit dubieus: elke bioloog weet dat bij dieren altijd het vrouwtje de partner kiest en dus de seksuele selectie doet (waarbij veel mannetjesdieren zelfs op leven en dood met elkaar moeten vechten om te bepalen wie wel en wie niet mag paren), hetgeen bij de mens niet anders is. Qua seks is het altijd de vrouw geweest die de privileges had (zij bepaalt wie in haar bed slaapt, nu verkrachting in ieder geval voor gewone mannen altijd strafbaar is geweest). De man had hooguit het privilege ‘rond te mogen neuken’ maar voor zover vrouwen dit ook willen heeft het liberalisme daarvoor alle obstakels opgeruimd.

Het verschil is vooral dat vrouwen meestal zelf hun aantal bedpartners kunnen kiezen: mannen pakken veel meer wat ze kunnen pakken hetgeen voor de Casanova’s honderden vrouwen maar voor andere mannen nul vrouwen kan opleveren (als vrouwen een probleem met seks hebben is het dat ze wel kunnen maar niet willen; als mannen een probleem met seks hebben is het dat ze wel willen maar niet kunnen). De huidige vrije liefdesmarkt geeft vooral voor mannen extreme ongelijkheid in uitkomsten (en dus veel basis voor frustratie en wrok. Voor het verliezende deel der mannen was er altijd de uitweg van het bezoeken van prostituees, maar het feminisme sluit ook deze uitweg steeds meer af: prostitutie wordt steeds meer verboden of verbannen als een vorm van mensenhandel of op z’n minst als vrouwonterend en dus onwenselijk.

PS. Na huwelijksontbinding, welk fenomeen te maken heeft met bovengenoemd liberalisme, krijgt meestal de vrouw de kinderen toegewezen. Ook op alle andere gebieden in de maatschappij lijkt inmiddels – omgekeerd aan de wereld van De Beauvoir – de vrouw de norm en de man de tweede sekse te zijn geworden, zoals bij de veelbesproken ‘feminisering’ van het onderwijs waardoor veel jongens vroegtijdig de school verlaten en de meerderheid van studerenden aan de universiteit vrouw is.

Conclusie
Zo ontstaat er misschien wel voor het eerst in de wereldgeschiedenis een grote groep mannen die ‘gedwongen maagd’ moet blijven. Feministen zien daar geen probleem in, maar ik denk dat dit wel een probleem zal worden, nu seks de diepste biologische drijfveer is voor mannen: als de toegang tot seks voor mannen wordt afgesloten zullen die mannen nieuwe uitwegen zoeken en daarbij soms ook het geweld niet schuwen. Er zijn de bekende theorieën van bv. Heinsohn dat migratiestromen, kolonialisme en oorlogen voortkomen uit jongemannenoverschotten doordat jonge mannen desnoods met geweld een plaats onder de zon – huisje, boompje, beestje – bemachtigen als hun samenleving daarvoor geen ruimte biedt. Maar dat huisje, boompje, beestje begint met toegang tot vrouwen: als die er niet is moet men rekening houden met grensoverschrijdend gedrag dat sowieso het mannelijke wezen vormt (de dominante oudere alfaman in een groep dieren stelt de regels op, waaronder gehoorzaamheid jegens het alfamannetje en het afblijven van de vrouwen, waartegen de jonge mannen wel moeten rebelleren om toegang tot de toppositie en daarmee toegang tot de vrouwen te kunnen verwerven).

Uiteraard is dat maatschappelijk onacceptabel (want de maatschappij stelt de regels c.q. grenzen op die niet mogen worden overschreden zoals het gebod van non-geweld), maar het lijkt me inherent aan de biologie van de man die regels te overtreden als het zijn eigen bestaan of voortplanting betreft. De terreurdaad van Minassian is grotesk en hopelijk incidenteel (zoals ook Breiviks massamoord geen navolging kreeg) maar de onderliggende Incel-beweging en haar vrouwenhaat moet serieus worden genomen want zal een blijvertje kunnen blijken. Er is geen reden te denken dat zij minder incidenteel is dan het ‘racisme’ van Trump: zijn aantrekkingskracht voor blanke mannen is niet alleen zijn opkomen voor de blanke onderklasse maar ook zijn opkomen voor de man c.q. voor seksuele toegang tot vrouwen. ‘Grab them by the pussy’ is niet slechts een opmerking van een seksist maar de uiting van een nieuwe, antifeministische ideologie.

---

Dit essay verscheen eerder op Geband  Van Joop