Vroeger, toen ik nog in Zuid woonde op de Stadionkade, had ik een buurman met wie ik veel contact had en op wie ik gesteld was. Ik zat onder andere op zijn verzoek samen met hem in het bestuur van een charitatieve instelling.

In het dagelijkse verkeer was hij een rustige vriendelijke man, altijd bezig met knutselen en reparaties in en rond zijn huis. Het woord voeren liet hij meestal over aan zijn vrouw, die dat trouwens heel goed kon. Eigenlijk, zei hij wel eens tegen mij, was hij van beroep liever timmerman geworden. Maar het leven was wat anders gelopen en hij werd medicus en hoogleraar in Amsterdam.

Het aardige van de bestuursfunctie die ik toen met hem deelde was dat ik hem daar eens mee kon maken in zijn professionele hoedanigheid van hoogleraar en bestuurder. Niet dat hij dan onvriendelijk werd of onrustig, helemaal niet, maar je zou hem anders karakteriseren dan je dat als buurman deed. Hij was dan heel beslist en dominant, formuleerde uitstekend en altijd heel kort en leidde een vergadering naar een succesvol einde op een manier die maar weinig mensen hem na deden.

Dat verschil tussen een professionele en een dagelijkse persona voor intermenselijk gebruik hebben we denk ik allemaal wel wat. Ik merk het tenminste bij me zelf dat ik mijn officiële stem opzet als ik denk dat dit nodig is om door een leverancier beter bediend te worden of als ik geen zin heb om tegen te worden gesproken. Ik word dan sneller doorverbonden als ik met het ziekenhuis telefoneer of ik krijg wat minder snel een bekeuring van een agent. Flauwe kul natuurlijk, maar het werkt wel, want zo zijn wij mensen.

——————————————————————————-

Eerder verschenen op het Blog van Toon Kasdorp