Van een Nederlandse politicus kreeg ik een reactie op een stuk dat ik geschreven had over Hamas en de PLO.

Wat Hamas betreft vond deze politicus dat ik wel gelijk had ergens, maar de PLO was een organisatie, meende hij, waar toch mee samen te werken viel. Hij verwees mij naar de Oslo akkoorden. Dat de PLO de bevrijding van het gebied wilde dat in 1967 door Israël was bezet, dat kon toch niemand vreemd vinden. Iedereen vindt toch dat die bezetting ongedaan moet worden gemaakt en dat de joodse nederzettingen en de muur verplaatst worden naar joods gebied?

Nou, zei ik, de PLO denkt daar anders over. PLO betekent Palestine Liberation Organisation. Die organisatie is opgericht in 1964, drie jaar eerder dan de oorlog van 1967, die overigens door de Arabieren is begonnen en verloren en waarin de West Bank werd bezet en Jeruzalem in joodse handen kwam.

Volgens het charter van de PLO is het doel van de organisatie de bevrijding van heel Palestina, en de vernietiging van de staat Israël, met ‘verwijdering’ van alle joden van wie de voorouders immigranten waren.

En wat die Oslo akkoorden betreft, de Europese politici zijn intussen kennelijk vergeten hoe het daarmee gegaan is. In 1993 werd in Oslo een voorlopig akkoord bereikt, dat ondertekend werd door PLO-lid Mahmoud Abbas en de e.t. Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Shimon Peres. Het akkoord werd later in Parijs afgerond en op 13 september 1993 officieel door Rabin en Arafat ondertekend tijdens een ceremonie in Washington D.C. De belangrijkste Israëlische verplichtingen uit dat akkoord waren:

1. Het opgeven van land ten gunste van Palestijns zelfbestuur. Inmiddels leeft 100% van de Palestijnen in Gaza en 96% van de Palestijnen op de Westbank onder Palestijns zelfbestuur. Ze hebben hun eigen Palestijnse regering, justitieel apparaat, communicatiemiddelen, onderwijs, enzovoort.
2. Het erkennen van het gezag van de Palestijnse Autoriteit.
3. Het toestaan van een bewapende Palestijnse politiemacht.
4. Het informeren van het Israëlische publiek over de bereikte oplossing.
5. De juridische status van het betwiste gebied niet veranderen

Deze verplichtingen is Israël nagekomen. In ruil ervoor beloofde de Palestijnse Autoriteit ‘vrede’. Vastgelegd werd dat dit zou worden uitgevoerd door:

1. Het stoppen van de terreur en het beëindigen van alle andere vormen van geweld.
2. Het ontmantelen van alle terreurorganisaties.
3. Het erkennen van het bestaansrecht van Israël.
4. Het communiceren van de bereikte vreedzame oplossing naar de eigen bevolking en het bevorderen van de vrede met name in de het onderwijs en de opvoeding.
5. Ook van hun kant de juridische status van het betwiste gebied niet te veranderen door bijvoorbeeld internationale erkenning aan te vragen.

De akkoorden die Arafat ondertekend had zijn door de PLO verworpen en nooit uitgevoerd. Het doel van de PLO is de vernietiging van Israël gebleven. De wijziging van de doelstelling op dit punt is bedriegerij gebleken. De opvatting die in Europa heerst dat de vrede in het Midden Oosten binnen handbereik ligt als Israël maar mee zou willen werken, berust op een misverstand. Die vrede komt er alleen als de Palestijnen niet langer in de buurt van Israël verblijven. Dat is de enige blijvende oplossing voor het Palestijnse conflict en te hopen is dat de volgende president van de VS dat op zijn programma zal zetten.

---

Eerder verschenen op het Blog van Toon Kasdorp