Crisis in het Zuiden
Sommige economen, waaronder nogal wat zuid Europese politici, hangen de theorie aan, dat de Europese economie een stelsel van communicerende vaten is. Als de zuidelijke landen tekorten hebben op hun betalingsbalans en de noordelijke overschotten, dan kan dat verbeterd worden doordat de zuidelijke meer gaan exporteren of de noordelijke meer importeren.
In beide gevallen komt het volgens hen op zijn pootjes terecht. Zo luidt, kort samengevat, de theorie die De Nederlandse Bank[1] zes jaar geleden getoetst heeft. Andere economen en politici uit het noorden menen dat van dat onderlinge economische verband tussen de lidstaten van de EU in economisch opzicht maar in beperkte mate sprake is.
De manier waarop een herstel van het evenwicht tussen noord en zuid zouden kunnen zou kunnen worden bevorderd, is, volgens de eerste soort economen, doordat de noordelijke landen hun inflatie wat aanwakkeren. Dus bijvoorbeeld door wat extra loonsverhogingen of door grotere overheidsuitgaven. Meer overheidsuitgaven mag niet van de EU, dus het zou neerkomen op loonsverhogingen in de neurolanden.
DNB heeft deze theorie getoetst aan de hand van ervaringen uit het verleden en het blijkt dat zij op los zand is gebouwd. Enig effect van de loonsverhogingen of van verhoogde overheidsuitgaven zou er wel zijn. Het overschot op de lopende rekeningen van de Neurolanden zou verminderen en de concurrentiepositie van de zuidelijke en oostelijke landen zou iets worden verbeterd. Maar het uitgerekende effect op de Europese Unie als geheel is opvallend negatief. In geval van een loonsverhoging stijgt de werkloosheid in het Noorden disproportioneel terwijl de werkloosheid in het Zuiden niet in betekende mate afneemt. Werkloosheid en vooral jeugdwerkloosheid is met afstand het meest dringende probleem in de Zuidelijke landen en je zou het als de maatstaf kunnen beschouwen voor de ernst van de crisis waar we de EU mee zit.
Tot de Zeurolanden horen behalve Italië, Griekenland en de Iberische landen ook Ierland, Frankrijk en de Balkanlanden. De enige weg waarlangs die landen hun tekorten weg kunnen werken blijkt de weg te zijn van verhoging van de eigen efficiency. Alleen als het hun lukt producten en diensten te gaan produceren die de rest van de wereld hebben wil, zullen de tekorten op de betalingsbalansen verdwijnen en kan de crisis worden opgelost. Als dat niet mogelijk blijkt moeten ze uit de euro stappen , een eigen munt invoeren en devalueren. Meer smaken zijn er niet.
- Nieuws service DNB 15/8/12
it artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp
Dit lijkt me typisch een probleem dat beter of zelfs uitsluitend door de individuele landen zelf aangepakt moet worden,……. he Rutte. Want het zal de Zeurolanden (wellicht met uitzondering van de Balkan landen) niet lukken hun (exportbalans)tekorten weg te werken via de weg van verhoging van de eigen efficiency. Dat wisten velen ten tijde van invoering van de Euro/ECB al. En daarin hebben ze gelijk gekregen; de gezamelijke EU-aanpak heeft duidelijk niet gewerkt
De EU is ‘geen trein is die onvermijdelijk voortraast’? Hoezo niet, Rutte? Ik zie toch duidelijk een onvermijdelijk voortrazende trein die doofstom geen gevaren wil zien en zelfs in de versnelling gaat.