Dat redeloze angst het denkvermogen aantast is geen nieuwe constatering. Ik wil er een paar voorbeelden en ijkpunten van geven.

Zoals: welke reactie is een signaal van redeloze angst? Op dit moment in onze geschiedenis is dat dat we dingen diep in de grond willen stoppen. Restanten van nucleaire energieopwekking moeten vooral zo diep mogelijk begraven worden. Dat de angst voor deze stoffen alleen wordt gedempt door ze te begraven is feitelijk nogal opmerkelijk, maar ook een herkenbaar gevolg van de hysterie die in de jaren tachtig/negentig in West-Europa is gekweekt. Het zijn stoffen die men uit de maatschappij verbannen wil. Uit het zicht, uit het hart.

Net zoals CO₂, waarvoor een al even redeloze angst op gang is gebracht middels de klimaathoax. Zo berichtte de BBC gisteren over het multi-trillion-dollar plan to capture CO₂. Dit is een al even geschifte uiting van dezelfde redeloze angsten als die bestaan voor nucleair afval. Men wil dit gas uit de lucht halen en diep in de grond begraven om het nooit meer tot last te hebben. Dat begraven lijkt reflexmatig. Zoals men in de 19e eeuw zaken waarvan men af wilde in zee placht te smijten, onder het motto: daar zijn we van af. Dat dat ook met nucleair afval ooit is gebeurd gaat ons nog eens lelijk opbreken, maar dat is een andere discussie. Het laat wel zien dat zaken waarvoor je een redeloze angst ontwikkelt de diepste maatschappelijke instincten boven brengen.

En bij de BBC gaan ze er eenvoudig vanuit dat in 2050 overal ter wereld fabrieken zullen staan die CO₂ aan de lucht onttrekken, die vervolgens in vaten in de aardbodem zal verdwijnen. Zó geschift, dat Bill Gates het had kunnen verzinnen, ware het niet dat die veel gevaarlijker fantasieën heeft. Ook Gates is overigens een verspreider van redeloze angstfantasieën, en de voorgestelde maatregelen daar tegen – zijn plannen voor wereldwijde vaccinaties – demonstreren dat bij uitnemendheid.

Wat dat BBC-artikel – klaarblijkelijk per ongeluk – wel aan de orde stelt is, wat is de juiste hoeveelheid CO₂, in de atmosfeer? En dan komt direct de zwakte van deze redeloze angst boven tafel: geen mens die het weet. Het enige waar men weet van heeft is dat het gevaarlijk zou zijn, en dus moet het weg, weg, weg!! (U hoort de gillende falsetstem die dit betoogt??) Dat CO₂ tevens voedsel voor planten is – en er dus behoefte zal blijken aan een minimum dat aanwezig moet blijven – wil er in de beleving van redeloze angsten als voor CO₂ wel eens bij in schieten.

Enfin, dat begraaft men dan weer onder een stapel goede bedoelingen. Zoals ook de mensen die voorstander zijn van directe onttrekking van het gas aan de atmosfeer rücksichtlos over diverse bezwaren heen stampen, want er kan geld mee worden verdiend. Maar dan moeten wel de angsten verder worden opgejaagd, en dat gebeurt dan ook:

“The number of things that would have to happen without direct air capture are so stretching and multiple it’s highly unlikely we can meet the Paris Agreements without it,” says Ajay Gambhir, senior researcher at the Imperial College Grantham Institute for Climate Change and an author of a 2019 paper on the role of DAC in climate mitigation.

Waar gaat de wal het schip keren? Als het geld op is, zo bleek al bij diverse andere van dergelijke projecten. China heeft om die reden besloten zich van die hele klimaathoax niets meer aan te trekken, en dat is een verstandig principieel besluit. Het westen zal het moeten hebben van volksverzet vrees ik. Zo wacht ik al jaren met spanning op het moment dat bier en frisdrank zullen worden verboden, vanwege hun koolzuurgehalte. Dat kon nog wel eens een aardige rel opleveren, maar als je ziet wat mensen bereid zijn te eten om de wereld ‘gezonder’ te maken, bekruipen je de eerste aarzelingen over de effectiviteit van deze aanpak als hinderpaal voor een groeiende acceptatie van de klimaathoax. De karavaan zal loeien, en verder trekken. Al scheten latend, die bersten van de CO₂.