Maandag maakte het CBS bekend dat de criminaliteit was gedaald naar het niveau van 1980. Hoon en beschuldigingen werden haar deel,en het ongeloof was algemeen.- zelfs traditionele staatstrollen op Twitter verdedigden het met weinig overtuiging.

Zelfs de NOS begon haar stuk er over met impliciete terughoudendheid:

Het aantal geregistreerde gevallen van criminaliteit is vorig jaar opnieuw gedaald en is nu terug op het niveau van 1980. Dat schrijft het CBS in zijn rapport Criminaliteit, slachtoffers, moord en doodslag 1948-2017. Het is voor het eerst dat het bureau de ontwikkelingen in de criminaliteit over zo’n lange periode in kaart heeft gebracht.

Het aantal geregistreerde gevallen van criminaliteit? Dat is zoiets als over de maffia zeggen: het aantal bewezen afrekeningen die met moord eindigden. Iedereen beseft dat het ware getal hoger ligt, waarschijnlijk heel veel hoger. Maar de cijfers, die hebben we niet.

Ook opvallend: medewerkers van het CBS poogden op Twitter direct door argumenteren de schade te beperken. Dat lukte maar heel matig, en ze mogelijk maakten ze de zaak het erger door de manier waarop dat gebeurde. Want dat hier sprake van nepnieuws was viel moeilijk te ontkennen, en de drang dat te doen leek bij de CBS’ers te ontbreken. Dat nam me voor hen in, maar deprimeerde me tegelijkertijd ontzettend, omdat duidelijk was dat dit een van hogerhand bevolen poging was deze agitprop te verdedigen.

En maar klagen dat we onze overheid niet meer vertrouwen. Wat denken ze wel, daar in Den Haag?

Voor die achterdocht is dan ook alle reden. Niet alleen gisteren werden overal vraagtekens gezet, maar tamelijk hilarisch was dat het CBS vorig jaar zelf al had aangegeven dat de cijfers waarmee zij werken moet een volstrekt zinloos beeld schetsen.

Maar als gezegd: het zijn de cijfers waarmee het CBS werken moet die het probleem vormen. Gisteren werd overal met dedain gesproken over de politie die wel steeds meer geld wil hebben, maar steeds minder levert.

Deze hele charade die vanuit de overheid vooral is opgezet om dat te maskeren treft daarom per saldo vooral de ‘sterke arm’. Dat is erger dan treurig, aangezien het probleem niet zit bij de dienders op straat. Wel bij de voortdurende pappen-en-nathouden attitude van de politieleiding, en de voor iedereen herkenbare weigering (of onvermogen, wat is erger?) zelfs aangiften keurig en vlot te verwerken. Aangifte van iets doen op het politiebureau was al nooit iets waarvoor je met plezier ging, maar de ergernis over de werkwijze die men daar tegenwoordig hanteert zorgt er voor dat je in ieder geval nooit meer terugkomt. Niet alleen wordt je liefst zo snel mogelijk afgescheept, desnoods vertelt men je in je gezicht dat de enige reden dat men het opneemt voor de verzekering is.

Ooit begon dat met fietsendiefstal die niet meer bij te houden was, tegenwoordig zijn eigenlijk alleen misdrijven waarvoor geen aangifte is vereist (moord etc) kennelijk nog de aandacht van de politie waard. Daarmee is effectief de rol van de politie als beschermer van het publiek ondergraven, en geeft dat voedsel aan het idee dat de politie nog slechts geïnteresseerd is in het uitschrijven van bekeuringen. Het beleid van enige jaren terug onderschreef dat zelfs letterlijk, maar is sindsdien naar de letter veranderd. Informatie van binnenuit laat overigens horen dat het nog steeds een belangrijk onderdeel van het politiewerk wordt gezien, op basis waarvan naar promoties etcetera gekeken wordt. Niet langer is het effect van het werk de samenleving zo prettig mogelijk gaande te houden. Dat is een heel treurige constatering.

Zo begin je bij het CBS, en eindig je met een aanklacht tegen zowel politietop als politiek Den Haag. Alle wegen leidden ooit naar Rome. tegenwoordig lijken alle wegen weg te leiden van Den Haag. Maar o wee als de burgerij zichzelf beschermen gaat – een ontwikkeling die op termijn desalniettemin moeilijk te vermijden zal blijken.