Dat de resultaten van de Spaanse verkiezingen in Catalonië voor de EU een pijnlijke schok moeten zijn is interessanter dan dat er geen duidelijke winnaar was. Hoe omineus ook de situatie.

De nederlaag van de klassiekrechtse Partido Popular was vrij vernietigend: de partij werd gehalveerd, mede door de opkomst van het Spaans-nationalistische VOX, dat 6% van de zetels won. Dat de Spaanse verkiezingen geen duidelijke winnaar zouden krijgen was voorspeld, dat de winst van de Spaanse extreemnationalisten de EU nog enigszins gerust stelt is het soort pijnlijke constatering dat u elders niet snel lezen zult. Al kunt u het er door tussen de regels door te lezen ook bij onze staatsomroep uit halen (NIET op Teletext, natuurlijk):

Daarnaast is de opkomst van Vox belangrijk: “Je ziet dat de andere conservatieve partijen, Ciudadanos en de Partido Popular, naar rechts zijn opgeschoven”, zei Zoutberg in Nieuwsuur. “Het hele midden van het politieke spectrum bleef leeg. Daar hebben de sociaaldemocraten kiezers gevonden.”

Opvallend mild over een rechtse partij met tamelijk extremistische standpunten – die in dit geval wel opvallend mooi samenvallen (anti Catalaanse onafhankelijkheid, eist Gibraltar van het UK) met de opinies van de EC in Brussel over Spanje. De Nederlandse staatsomroep heeft geen scrupules als het gaat om het promoten van de EU welgevallige zaken. Zodat Teletext en NOS-site ook niets meldden over de ontwikkelingen in Catalonië – toch bijzonder interessant als eerste verkiezingen na de mislukte onafhankelijkheidspoging van twee jaar geleden.

Voor klassiekrechts is het algemene resultaat slecht. Van twee grote partijen met 169 zetels op 350, versnippert rechts nu naar drie partijen met 149 zetels, waarvan 24 zetels behoren tot VOX. Dat de PSOE zou winnen was niet alleen voorspeld, maar ook logisch: de PP was er niet in geslaagd de Spaanse economische situatie te verbeteren – de economie is weer op de weg terug naar beneden en de werkloosheid is met 15% gigantisch, en dat na zes jaar economische groei.

Catalonië
Voor de centrale regering in Madrid waren de uitslagen in Catalonië echter hoogst onrustbarend.

The Spanish General election in Catalonia was a stunning victory for the Catalan Separatists, their best ever election result, achieved despite their leadership being exiled or political prisoners and despite an avalanche of MSM propaganda against them. Four of those elected are currently in jail. The Spanish state has reacted by declaring the two major separatist candidates, Clara Ponsati and Carles Puigdemont, ineligible for the European Parliament elections.
The Catalan Republican Left won the biggest share of the vote, which negates the continued false propaganda being put about Catalonian Independence being a right wing movement. Over 60% of the vote in Catalonia went to avowedly left wing parties.

VOX haalde in Catalonië 3,6%. Echter:

It is further worth noting that there is a very plain correlation between the geographical location of the 3.6% of the vote that the neo-fascists of Vox gained in Catalonia, and the Spanish occupation garrisons in the country.

De door veel pro-Europese media gepushte leidster (Arrimadas, the leader of the Catalan branch of the right wing “Spanish” Citizens Party) van pro-Spaanse gematigden haalde in Catalonië zelf deze verkiezingen slechts 11,6%. Traditionele Spaanse partijen behaalden in Catalonië tezamen ook maar 20,1%. 68,3% van de Catalanen stemde derhalve iets anders, uit het eigen Catalonië. Wat een aardige indicatie geeft van de band die men in de regio met Madrid voelt.

In Catalonië is het opvallendste dat de Partido Popular er onder de 5% wegzakt en amper nog een enkele zetel kan behalen. En Comú Podem, de alternatief-linkse coalitie van Podemos, ecosocialisten en aanhangers van Ada Colau (burgemeester van Barcelona), kan nauwelijks overtuigen en verliest vijf zetels aan de socialisten. Aangezien het binnen een maand gemeenteraadsverkiezingen zijn, kan Ada Colau het ergste vrezen. Ze doet het ook niet goed in de peilingen, waar de koppositie voor de Catalaanse republikein Ernest Maragall (ERC) is, oud-socialist en broer van oud-burgemeester Pasqual Maragall.

Voor de zekerheid heeft de regering in Madrid alvast oud-Catalaans premier Puigemont uitgesloten van EP2019. Dat zij de bui hangen voelt is onmiskenbaar, de economische neergang die er aan zit te komen (het is er gewoon weer tijd voor) zal de nationalisten in het welvarende Catalonië weer de wind in de zeilen geven.

Nieuwe Spaanse regering?
Op 26 mei zullen –  behalve EP2019 – in Spanje ook lokale en regionale verkiezingen plaatsvinden in de veertien Autonome Gemeenschappen van Spanje. Het ziet het er niet naar uit dat vóór deze datum veel onderhandeld zal worden over een nieuwe Spaanse regering. Het is ook zonder die extra verkiezingen al gecompliceerd genoeg een meerderheidsregering tot stand te brengen. Want ook met de onontbeerlijke steun van Podemos heeft Sanchez pas 165 van de benodigde 176 zetels voor een meerderheid. Maar tijdens de campagne verzuurde de verhouding met de nationaal-liberale Ciudadanos al dusdanig, dat die eenvoudige weg naar een coalitie afgesloten lijkt. Het wordt puzzelen.

Voor premier Sanchez zelf is het al een wonder dat hij zo ver gekomen is. Vorig jaar stond hij nog op het punt door zijn partij te worden afgedankt, en werd hij slechts premier vanwege de val van de PP wegens een groot corruptieschandaal.

---

Zie voor meer informatie hierover ook ons dossier Catalonië