Nergens liggen de leugens er zo dik bovenop en daarmee is nergens de totalitaire dwang zo sterk als in de linkse subdiscipline van het (gelijkheids)feminisme.

“In my study of communist societies, I came to the conclusion that the purpose of communist propaganda was not to persuade or convince, not to inform, but to humiliate; and therefore, the less it corresponded to reality the better. When people are forced to remain silent when they are being told the most obvious lies, or even worse when they are forced to repeat the lies themselves, they lose once and for all their sense of probity. To assent to obvious lies is…in some small way to become evil oneself. One’s standing to resist anything is thus eroded, and even destroyed. A society of emasculated liars is easy to control. I think if you examine political correctness, it has the same effect and is intended to.” (Theodore Dalrymple)

Inleiding

Bijna dagelijks worden we overrompeld door een nieuwe brutale leugen die mannen en vrouwen gelijk moet maken, zoals bijvoorbeeld recentelijk dat het immoreel zou zijn om borstvoeding ‘natuurlijk’ te noemen.

Feministen lijken er lol in te hebben om juist het meest natuurlijke en evidente te ontkennen: daarin verraadt zich de christelijke wortelen van deze ideologie (meer daarover). De totalitaire dwang bestaat erin dat geen feminist bereid is tot discussie over haar absurde opvattingen: haar opvattingen zijn immers bovenal morele eisen, zodat een andersdenkende niet moet worden overtuigd maar vernederd als een immoreel, inferieur mens die de vrouwonderdrukking in stand houdt en die door middel van verboden in plaats van argumenten de mond moet worden gesnoerd. Het resultaat zijn de universiteiten als ‘safe spaces’ waar politiek onwenselijke meningen zijn verboden in plaats van debatcentra waar vrijelijk een strijd der meningen woedt (en dat maakt weer dat steeds minder burgers de wetenschappers – met of zonder March for Science – nog serieus neemt als kennisautoriteiten zoals in de Sovjet-Unie ook steeds minder mensen ‘de Waarheid’ van de Partij en haar krant inhoudelijk nog serieus nam). PS. Mijn grote liefhebberij, de filosofie, wordt ook wel eens gedefinieerd als het in twijfel trekken van wat men evident acht, maar haar rationalistische en dialectische methode behoedt haar voor totalitaire dwingelandij (zodat de filosofie vaak zowel voorhoede als rem op de progressieve ideeën vormt).

Het zal dan ook niet lang meer duren voordat het ook verboden wordt om nog hardop te zeggen dat de meeste mannen een penis en de meeste vrouwen een vagina hebben vanwege het rolbevestigende en dus stigmatiserende en onderdrukkend-seksistische karakter ervan. Maar omdat het nu nog niet verboden is ga ik het nog even zeggen in dit artikeltje! En omdat het nog mag meteen alvast een seksistische uitsmijter: is het misschien typerend voor vrouwen om te dagdromen, zodat daarom juist het feminisme het contact met de werkelijkheid volledig heeft losgelaten ten gunste van een dromen van een gewenste wereld die voor de werkelijkheid wordt gehouden (want ik begrijp dat feministen graag zouden willen dat mannen en vrouwen gelijk zijn)? Het is op z’n minst opmerkelijk hoe vaak je tegenwoordig, vooral hoogopgeleide, vrouwen ziet die de absurditeiten van het hedendaags feminisme eigen hebben gemaakt (hetgeen helaas mijn achting voor vrouwen dan weer niet doet stijgen). Zo zag ik het ook weer in de film Grave (of Raw), die sinds gisteren in de bioscopen draait, die is geregisseerd/gemaakt door een vrouw en die de vrouw voorstelt als een seksueel roofdier. Nu mag je als kunstenares uiteraard fantaseren, maar ongeloofwaardig is de film daarmee wel want een vrouw kan geen seksueel roofdier zijn. Dat zou immers volledig in strijd met de biologie zijn, maar daar heb ik al vaker over uitgeweid: in dit artikeltje zal ik een en ander meer vanuit literair-psychologische hoek benaderen op basis van de culturele archetypen Casanova, Don Juan en de femme fatale.

Casanova
Men maakt in de psychologie soms onderscheid tussen het Casanova-complex en het Don Juan-complex. Beide verwijzen naar een man met – obsessioneel – vele minnaressen maar ze zijn toch heel verschillend (en beide zeggen minstens zo veel over de psychologie van de vrouw als over de psychologie van de man zoals we zullen zien). Nu zou ikzelf hierbij Casanova en Don Juan omwisselen, maar ik geloof dat Casanova dan staat voor de man die simpelweg met zo veel mogelijk vrouwen seks wil en daarin ook succesvol is, temeer nu het hem niet kan schelen hoe hij die vrouwen in bed krijgt zodat ook betaalde seks en zelfs verkrachting toegestaan zijn om de score alsmaar te verhogen (zoals Mozart/Da Ponte zo goed uitbeelden in hun opera Don Giovanni). De Casanova is het seksuele roofdier bij uitstek en in wezen de verpersoonlijking van de mannelijke oerdrift om zijn zaad maximaal te verspreiden zoals in het dierenrijk mannetjes vaak met elkaar vechten om te bepalen wie alle vrouwtjes mag bevruchten. In elke man zit iets van de Casanova: ik vermoed dat popzangers die zingen dat ze van alle vrouwen houden de Casanova in zich laten spreken en bijvoorbeeld Nescio weet in ‘Dichtertje’ het mannelijk verlangen naar seks met alle vrouwen op literair verantwoorde wijze uit te drukken. Casanova is als het seksuele roofdier dat alle vrouwen als gelijke, inwisselbare seksobjecten ziet en behandelt echter de ultieme nachtmerrie voor vrouwen. Net als voor Casanova zelf maakt het voor vrouwen uiteindelijk niets uit of ze door Casanova worden verleid of verkracht: al heel snel ontdekken ze dat ze hoe dan ook zijn gebruikt en weggegooid als een gebruiksvoorwerp. Stokers horrorverhaal over Dracula is precies op deze vrouwelijke oerangst – deze horror – gebaseerd en heeft daarom zulke mythische proporties kunnen aannemen: Dracula is als het seksuele roofdier de nachtmerrie voor elke (maagdelijke) vrouw omdat hij haar onschuld wil ontnemen en haar leeg en gebruikt zal achterlaten.

Don Juan
Waar verleiding voor Casanova hooguit een middel is (zelfs een noodzakelijk kwaad zoals het dat voor de meeste mannen is) om de begeerde vrouw tussen de lakens te krijgen, is het type Don Juan juist verslingerd geraakt aan het verleidingsspel zelf (en is de seks die erna kan volgen slechts van secundair belang). Don Juan is de charmeur die met alle vrouwen flirt omdat hij van flirten houdt en door alle vrouwen aanbeden wil worden. Voor Don Juan is het de kick om elke vrouw in bed te kunnen krijgen, om hen om zijn vinger te kunnen winden, maar zodra de vrouw is verleid en gereed is voor seks heeft hij zijn interesse alweer op de volgende vrouw gericht. Omdat hier het accent ligt op het verleidingsspel en aldus het plezieren van de vrouw in plaats van op de seks, is Don Juan niet de nachtmerrie maar juist de droom van elke vrouw: het is de Don Juan in haar leven – die charmeur die haar zich een echte prinses deed voelen – waarnaar elke vrouw met plezier terugdenkt en heimelijk blijft verlangen.

De femme fatale
De vrouw is zeker geen seksueel roofdier zoals Casanova: ik geloof niet dat er überhaupt ooit een vrouw heeft bestaan die geen ander of hoger levensdoel had dan om het zaad van zo veel mogelijk mannen in haar vagina te verzamelen (hetgeen het vrouwelijke equivalent van de man c.q. Casanova zou moeten zijn). Dat maakt het hedendaags feminisme dat eist dat over mannen en vrouwen op dit punt niet verschillend wordt gedacht zo absurd. Hooguit is er een vrouwelijke equivalent van de Don Juan, nu vrouwen zeker ook aanbeden willen worden en dus van bijvoorbeeld flirten houden, in wezen zelfs meer dan mannen (de man is biologisch geprogrammeerd om te begeren, de vrouw om begeerd te worden). De vrouw is biologisch gedoemd een (begeerd) seksobject te zijn, maar in elke vrouw schuilt het bewustzijn dat zij dit ook ter eigen voordeel c.q. ter nadeel van de man kan benutten want wie begeerd wordt heeft macht over wie haar begeert. In het verlengde hiervan ligt de decadente (laat 19de eeuwse) notie van de femme fatale: de vrouw die de man ruïneert doordat zij hem om haar vinger windt door haar seksuele aantrekkingskracht zonder hem de verlangde seks te geven maar hem alles te ontnemen. In de zin dat zij de man leegzuigt en ruïneert is zij de vrouwelijke equivalent van Dracula (welk literair figuur uit diezelfde tijd stamt), maar zij is geen seksueel roofdier: een femme fatale brengt mannen het hoofd op hol zodat die zichzelf verliezen maar zij kan als maagd sterven. In zekere zin is ze het tegengestelde van de hoer: waar de hoer zich seksueel beschikbaar stelt in ruil voor een kleine financiële vergoeding of gunst, vraagt de femme fatale de grootste opofferingen van de man door hem seks in het vooruitzicht te stellen maar hem die niet te geven.

Conclusie
De vrouw is nooit een seksueel roofdier. In zekere zin is het vrouwelijke equivalent van Casanova (de hoer) voor de man simpelweg een pleziertje en het vrouwelijke equivalent van Don Juan (de femme fatale) juist de nachtmerrie voor de man, waarmee de tegenstelling in plaats van de gelijkheid van man en vrouw nog maar eens wordt blootgelegd. De notie van de tegenstelling tussen man en vrouw (en daarmee van de essenties van man en vrouw als supermannelijkheid en supervrouwelijkheid) is behalve biologisch gefundeerd cultureel vooral een romantisch-decadente inzicht die in de 19e eeuw floreerde en ons de culturele archetypen als Casanova, Don Juan, Dracula en de femme fatale heeft gegeven. Feministen mogen dit achterhaalde noties vinden ten gunste van een politiek gedreven en moreel opgelegde gelijkheidsdenken, maar laten we hopen dat er ruimte blijft voor verschillende opvattingen en de vrijheid van meningsuiting om zo het debat en de open samenleving als voorwaarde voor elke echte vooruitgang in stand te kunnen houden.

---

Dit essay verscheen eerder op Geband van Joop.