De Europese Unie en de Europese Centrale Bank leren niets van hun fouten. Met de huidige uitgaven en rentetarieven stevent de eurozone af op de volgende recessie en eurocrisis. In feite hielden ze de crisis in de unie sinds 2012 onverminderd in stand.

Afgelopen week was er een spoedberaad bij de ECB vanwege vanwege de oplopende rentetarieven in het eurogebied. De EU is net zo schuldig: zij heeft tien jaar niets gedaan aan te hoge schulden en nu bij de start van het verhogen van rentes heerst kennelijk meteen paniek. In de coronatijd werd er met miljarden gesmeten. De Unie legde zelf de grondslag voor de ongehoorde stijging van gas- en olieprijzen. En doordat de VS eerder de rente verhoogden steeg de dollar ten opzichte van de euro, waardoor energie, grondstoffen en agrarische producten – wereldwijd in dollars genoteerd –  extra in prijs stegen. De EU-sancties tegen Rusland verergerden dit des te meer.

Tot slot hebben het wanbeleid van de EU en de vele jaren overuren draaiende ECB-geldpers de waarde van de euro ondermijnd met inflatie als gevolg, waar nog een flinke schep bovenop komt door de gestegen prijzen van energie, grondstoffen en agrarische producten. Spaarders, gepensioneerden en lagere en middenkomens draaien op voor de rekening, veelverdieners en veel ambtenaren kunnen zich permitteren om de schouders erover op  te halen.

Maar daarmee is er nog geen einde aan dit onheil in zicht. Achter de horizon doemt een hernieuwde eurocrisis op doordat vooral zuidelijke lidstaten met overmatige schulden kampen en hun huishoudboekje niet op orde hebben. Tel daarbij ook nog eens op dat de EU inmiddels zelfstandig op de kapitaalmarkten honderden miljarden leent, onder andere voor milieu, immigratie, klimaat, corona en allerlei andere stompzinnige projecten. Wie zal dat ooit moeten terugbetalen? Juist, de lidstaten.

EU-geldautomaat
De ECB ziet zichzelf steeds meer als geldautomaat van de EU, de huisbankier die zich geen moer aantrekt van de Europese verdragen en regeringen in alles in hun zin geeft, inclusief politieke doelen en financiering van begrotingstekorten. Dat laatste is in de Unie volgens haar eigen wetten letterlijk verboden, maar in de EU-politiek is het net als overal elders: onder druk wordt alles vloeibaar. De ECB als onafhankelijke, neutrale, monetaire autoriteit is allang verleden tijd. Zelfs de Duitsers zijn murw gebeukt en hebben het hoofd in de schoot gelegd.

Met deze zorgelijke ontwikkeling handelt de ECB in strijd ook met haar eigen statuten. De kerntaak is niet monetair medelijden, maar inflatie bestrijden. Desondanks kiezen de bank én het EU-bestuur keihard voor een aanpak die leidt tot de overdracht van enorme kapitalen van rijkere naar armere lidstaten, landen die weinig moeite doen voor financiële terughoudendheid. Italië, Spanje, Griekenland en Frankrijk zullen het meest profiteren van de bereidheid van de ECB om zuidelijke schulden te blijven opkopen – in strijd met eerdere stringente afspraken – om rentes daar te blijven drukken. De bank gaat landen met te hoge schulden bij een stijgende rente weer helpen. Een volle klap in het gezicht van de bevolking van landen – zoals Nederland – die jarenlang hebben moeten bezuinigen en hervormen. Onverantwoord gedrag wordt beloond. Belastingbetalers in zuinige landen betalen het gelag.

Zo zijn we weer terug bij de eurocrisis van 2012, toen ECB-president Draghi vol bravoure snoefde “álles te zullen doen om de euro te redden”. In het huidige tijdsbestel heeft echter een grotere groep landen dan toen een te hoge schuld. Er is alleen kostbare tijd verspild. Deze landen kunnen rekenen op een extra tegemoetkoming – deze landen konden in het recente verleden ook al rekenen op steun doordat de ECB uitstaande schulden van die landen opkocht. De eurocrisis is nooit aangepakt, alleen weggemoffeld met onverantwoord opkoopbeleid van alles wat los en vast zat.

De economen van de Rabobank zien het vrij somber in. “Een periode van hoge inflatie is in het verleden vrijwel altijd een voorteken geweest voor een afkoelende economie. Hoge inflatie over een langere periode holt de koopkracht van huishoudens uit en kan ten koste gaan van de winst van bedrijven. Uiteindelijk zakt de economische groei met enige vertraging (van twaalf maanden) terug tot onder de trendmatige groei, vaak met een recessie tot gevolg.” Kortom, we worden door de EU en de ECB een recessie ingerommeld.

---

Meer over de EU en haar politiek vindt u hier, over de ECB is op VoL ook al menigmaal geschreven.