De ambassadeur van het UK bij de EU in Brussel is opgestapt. Over de redenen er achter wordt wel gespeculeerd, maar er zijn geen definitieve uitspraken over gedaan.

Sir Ivan Rogers was een benoeming van David Cameron, die eerder diens onderhandelingen leidde over de concessies die de EU aan het UK deed vóór het Brexit-referendum. Dat Rogers niet enthousiast was over een Brits vertrek uit de EU was een publiek geheim: pas een paar weken geleden lekte uit dat hij het kabinet-May voorspelde dat de onderhandelingen tussen EU en UK tot wel een jaar of tien in beslag zouden kunnen nemen.

Die voorspelling lekte uit, en veroorzaakte zoals viel te verwachten een grote rel. Wie verantwoordelijk was voor dat lek is niet bekend, ook omdat zowel de voorstanders van een harde Brexit als de tegenstanders van Brexit er profijt van zouden kunnen hebben. Dat de EU bepaald geen reden zal hebben om blij te zijn als de EU zonder verdere afspraken de EU verlaat staat namelijk wel vast: het UK heeft een negatief handelsoverschot met de Brusselse moloch. Dat houdt in dat de heffingen die het UK mogelijk op zou leggen aan importgoederen meer pijn zouden doen dan die Brussel zou kunnen opleggen. Het gaat het UK er dan ook vooral om om toegang te houden tot het kapitaal- en geldverkeer binnen de unie.

Andere finesses van de uittredingsonderhandelingen zijn de wijze waarop bijvoorbeeld Schotland inspraak krijgt in het hele proces. Het UK is niet ongenegen daar enige ruimte voor te laten, maar heeft daarmee enorme weerstand opgeroepen in Spanje, dat zelf met het probleem Catalonië zit. Deze provincie staat op het punt haar onafhankelijkheid van Spanje uit te roepen, en zou van dergelijke concessies aan Schotland veel profijt kunnen hebben. Spanje is er daarom op gebeten dat van meet af aan te onderdrukken.

Premier May heeft in haar agenda eind maart genoteerd als het moment om Artikel 50 in te roepen, en vanaf dat moment is de uitstapprocedure van het UK onomkeerbaar. Formeel vinden er nu nog geen onderhandelingen plaats. Ook als dat inderdaad waar is, is het niet anders dan een signaal van de onbeholpenheid waarmee de EU een kwestie als deze behandelt.

Het opstappen van Sir Rogers is intussen een minder grote zaak dan bijvoorbeeld The Guardian er vandaag van maakte. Tijd is er nog genoeg – of toch nooit genoeg, en met onwillige honden is het slecht hazen vangen.