Breivik en Van der Graaf
Hoe om te gaan met mensen als Breivik en Van der Graaf? Toon Kasdorp is er tamelijk nuchter over.
Wie wel eens een foto onder ogen heeft gehad van een oudere broer van Geert Wilders heeft duidelijk kunnen zien dat de familie wortels heeft in het voormalige Nederlands Oost Indië. Over dat onderwerp wordt niet veel gesproken en bij Geert Wilders met zijn blond geverfde haren denk je daar zo gauw niet aan. Ik vermoed dat Pechtold daar op doelde toen hij een aantal jaren geleden (2/8/11) in een interview in de Volkskrant liet weten dat Wilders maar eens ‘onder zijn palmboom vandaan moest komen’: ajoen ajoen ajoen, in die hoge klapperboom! Over het niveau van discussie moesten we het met D66 maar niet meer hebben, denk je dan.
Noorwegen is een land dat in veel opzichten dichter bij Nederland ligt dan andere Europese landen. Dat we mee rouwden met de Noren na de aanslag van Breivik is daarom wel begrijpelijk, al begon de manier waarop me op den duur te irriteren. Het kostte de meeste mensen geen moeite zich te verplaatsen in die paar miljoen Noren van wie de meesten wel iemand kennen die een familielid of goede kennis heeft verloren. Ook bij de Noren was tot voor kort het hele land een grote familie en vinden ze het moeilijk zich aan de nieuwe situatie aan te passen, met al die vreemden in het land.
De pijn die Breivik al die mensen bewust heeft aangedaan is niet zo veel anders als wat wij in Nederland ondervonden toen Pim Fortuijn en Theo van Gogh werden vermoord. Met dit verschil dan dat Mohammed B zijn daad pleegde uit naam van mensen die hier te gast zijn en om wie we niet gevraagd hebben. Breivik en Van der Graaf zijn producten van eigen bodem. Aan de ene kant erger maar aan de ander kant is het gemakkelijker te in te zien dat die twee niet normaal zijn.
Persoonlijk meen ik om die reden ook dat ze nooit in de normale samenleving moeten terugkeren. Voor Mohammed B. zal ook wel gelden dat hij gestoord is, maar dat is door ons moeilijker te beoordelen. Daarvoor is moord en doodslag in Mohammedaanse landen een te dagelijks verschijnsel, waar wij overigens door onze media wel dagelijks met de neus op worden gedrukt.
Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp
Het probleem is dat de rechtspraak is doorgeslagen naar het idee dat de daders per definitie gerehabiliteerd kunnen en moeten worden.
Terwijl de rechtspraak is bedoeld om de samenleving als geheel te beschermen. Sommige gevallen dienen gewoon nooit de kans te krijgen terug te keren. Dat leidt vervolgens meteen tot de volgende vraag: is het menswaardiger om iemand voor de rest van zijn leven op te sluiten in een kleine cel, of om de doodstraf in te voeren in een beperkt aantal zaken? Of moet de samenleving misschien opdraaien voor luxueuze verblijven voor dat soort gevallen omdat die cel mensonwaardig is?
Vergis je niet, ik ben niet voor de invoering van de doodstraf voor elk wissewasje, en ik ben absoluut van mening dat het principe ‘onschuldig tot shuld is bewezen’ van kracht moet blijven. En dat iedere verdachte recht heeft op een advocaat.
Echter, ik ben ook van mening dat het een teken van verval en decadentie is, en zelfs een teken van verachting van de leden van de maatschappij die zich wel aan de wet houden, om ongelofelijke bedragen gemeenschapsgeld te verspillen aan personen die zich willens en wetens buiten diezelfde maatschappij hebben geplaatst en waarvan het duidelijk is dat ze altijd een gevaar voor die maatschappij zullen vormen.