In de Volkskrant protesteert vandaag een immigrant tegen de druk die op hem zijn lotgenoten wordt uitgeoefend om te integreren. Hij was van plan zijn oudste zoon te vernoemen vernoemen naar zijn vader en een goede vriend, die allebei Ibrahim heten, maar hij aarzelde omdat zo’n moslim naam een kind in Nederland op achterstand zet. Uiteindelijk besloot hij toch het kind maar wel die naam te geven. Ibrahim en niet Abraham of Bram.

Hoe moet je daar nu als Nederlander tegen over staan? In de eerste plaats leek het me iets dat de ouders zelf moeten weten. Maar achter het stukje dat deze immigrant schreef, in overigens voortreffelijk Nederlands, steekt het verwijt dat mensen, die zich als moslim manifesteren door Nederlanders gediscrimineerd worden. Ze krijgen minder gemakkelijk een baan en mensen mijden het contact met ze. Dat geldt , als ik het goed zie, behalve voor moslims ook voor zwarte Afrikanen, maar omdat discriminatie van Afrikanen al plaats vindt sinds de dagen van olim is daar minder aandacht voor. Die worden bovendien door de Arabieren die hier wonen nog erger gediscrimineerd dan door de gemiddelde Nederlander. Er zijn ook groepen niet westerse allochtonen die geen last hebben van dit soort discriminatie. Chinezen ze bijvoorbeeld. En ook andere Aziaten worden veel minder gediscrimineerd dan zwarten. Turken, die in het algemeen toch ook moslims zijn, weer duidelijk minder dan Marokkanen, maar in Engeland Pakistanen weer veel meer dan Hindoes, terwijl ze van oorsprong toch beiden Brits Indiërs waren.

De briefschrijver heeft dus wel een punt. Mensen die zich manifesteren als moslims worden gediscrimineerd en ze maken zich het leven een stuk gemakkelijker als ze zich Bram noemen in plaats van Ibrahim. Nederlanders die van zich zelf weten dat ze niet discrimineren moeten toch maar aanvaarden dat statistisch gesproken er wel van discriminatie sprake is en dat het feit, dat zij zo goed overweg kunnen met het echtpaar in de buurt dat van Turkse afkomst is en een druk bezochte wasserij runt, voor die statistieken niet relevant is.

Kleding en naam staan symbool voor identificatie en wie als Nederlander wil worden aangemerkt doet er daarom goed aan zich te kleden zo als we dat hier gewoon zijn, om Nederlands te spreken en een Nederlandse voor- en achternaam aan te nemen. Dat is wat Sander Terphuis heeft gedaan, die van huis uit een Farsi is en die er heel duidelijk als een allochtoon uitziet, maar zich een vooraanstaande plaats in de Nederlandse samenleving heeft veroverd.

Het is duidelijk dat de brievenschrijver daar niet voor voelt, hij wil zijn identiteit niet prijs geven en die ook voor zijn kinderen behouden. Dat is zijn goede recht maar is het wijs? Wel als hij van plan is terug te gaan naar waar hij of zijn ouders en grootouders vandaan kwamen, maar niet als hij van plan is hier te blijven.

Als we het over een handvol migranten uit het Midden Oosten hadden zou het waarschijnlijk niet zo veel uitmaken. Dan heeft zo’n vreemde identiteit iets exotisch, wat vooral in de grotere steden wel geaccepteerd wordt. Maar bij de aantallen Arabieren en Turken die zich hier de laatste decennia hebben gevestigd wordt het gevaar te groot dat ze zich als een aparte etniciteit gaan gedragen. De godsdienst vormt daarbij de kern waaromheen zich die etniciteit vormt en handhaaft en een zekere vijandigheid zit in de houding van de islam tegenover het westen ingebakken.

Ik denk dat wij en de andere Europese landen ons dat op de langere termijn niet kunnen permitteren. Wat er met etnische tegenstellingen kan gebeuren hebben we in het voormalige Joegoslavië gezien en dat kunnen we hier niet hebben.

Ik denk dus dat de Ibrahims in Nederland voor zich zelf en hun kinderen voor de keuze staan om wel te assimileren of anders hier niet te blijven. We zullen hier Srebrenica niet snel vergeten.

———————————————————————————————————————-
Dit artikel verscheen vandaag ook op het blog van Toon Kasdorp.