De krakkemikkige staat en constructie van de EU zou eerder reden moeten zijn eerst eens orde op zaken te stellen in wat zij hoort te doen. Dit, alvorens zich te storten in een gevecht wie mag bepalen wie de volgende voorzitter van de EC wordt. Maar dat procedures in Brussel belangrijker zijn dan wat zij aan beleid afscheidt is een van de grootste manco’s van de Brusselse babbelclub.

Want afgeleid van mijn verzoek eens concreet aan het werk te gaan, moet je concluderen dat men in Brussel dol is op het voeren van een onderlinge strijd om de macht via procedures, zonder veel tijd te besteden aan hoe dat beleid zou moeten werken en waarom. Nog steeds is de zuigkracht van stofzuigers er belangrijker dan de vraag hoe de onderlingen verhoudingen binnen de EU financieel te regelen. En dus:

De voorzitter van de Europese Commissie Jean-Claude Juncker ligt op ramkoers met de Europese regeringsleiders over zijn opvolging. Juncker wil dat het Europees Parlement een beslissende stem krijgt bij de verkiezing van de volgende voorzitter. De Europese Raad van Regeringsleiders doet er alles aan om dat te voorkomen.

Een zinloos verhaal. Het is overigens verbonden met de enige verstandige maatregel die hier uit voort zou kunnen komen: de opheffing van de functie die nu wordt bezet door de Pool Tusk. Die functie werd ingesteld om de ambiguïteit van de functie van EC-voorzitter te maskeren, en dat dat ten einde komt zou een goede zaak zijn. Tusk is formeel voorzitter van de raad van regeringsleiders (die in de praktijk de dienst uitmaakt binnen de EU), maar praktisch vooral oliemannetje dat de diverse ego’s van botsen moet zien af te houden.

De verschillende regeringsleiders moeten er niet aan denken dat de voorzitter door het EP zal worden aangewezen, en gezien de voorgangers (ooit en nog steeds) binnen het EP kun je daar alleen maar blij mee zijn. Dat Juncker zelf op het succes van de christendemocraten bij de laatste EP-verkiezingen het Berlaymont binnendreef doet daar niets aan af. Dat hij de minst slechte keus was (belangrijkste alternatieven: Martin Schulz en Guy Verhofstadt) is alleszeggend. Zo moet het dus niet.

Known as the ‘Spitzenkandidat’ system, it calls for the lead candidate of the pan-EU party which wins elections to the European Parliament to be appointed as head of the Commission, the EU’s executive.

Juncker gaf woensdag de Franse president Macron en zijn één jaar oude partij nog een veegje uit de pan, door te vragen wanneer La Republique en Marche zich eens aansluit bij een partijgroepering in het EP. God verhoede overigens, want dat zou mogelijk de liberalen van Guy Verhofstadt versterken. Je moet er toch niet aan denken.

Volgende week vrijdag bespreken EC en regeringsleiders de opvolging van Juncker, en zoals gewoonlijk: vooral de procedure. Tegelijkertijd moet je vaststellen dat de tijd dat uitgerangeerde of versleten nationale politici de leiding van de EC kregen toegeschoven tot het verleden gaat behoren. Nog steeds is het leiderschap van de lidstaten (voor de grootste lidstaten!!) belangrijker dan het leiderschap van de EU, maar hoe lang nog?

Dat lijkt te zullen veranderen. Niet dat ze zoveel belangrijker werk zijn gaan doen in Brussel, maar omdat de gevolgen er van onmiskenbaar zijn gegroeid. Dat je het hele construct het liefst uiteen ziet vallen betekent nog niet dat je verder negeren moet hoe het werkt en wie aan de touwtjes trekken.