Volgens Wikipedia is BDS een initiatief van 171 Palestijnse organisaties. En het is een ‘beweging’.

De BDS-beweging (boycot, desinvesteringen en sancties) is in Nederland een tegen Israël gerichte hobbyclub van een horde vingerwapperaars die de afgelopen veertig jaar al zo vaak moreel foutgezeten heeft eer het zelfs maar oorlog was, dat ze als ze verstandig waren geweest hun politieke betrokkenheid hadden ingeruild voor een uitgebreide therapie om wat aan hun haat en fixaties te doen. Maar nee, natuurlijk doen ze dat niet. Als je wéét dat je gelijk hebt, doet zoiets onbenulligs als de waarheid of de realiteit er niet toe. Dus worden nu winkeliers geterroriseerd teneinde te bewerkstelligen dat deze geen producten meer verkopen die Israël exporteert.

Antisemitisme – want dat is onweerlegbaar de basis van de ‘Nederlandse betrokkenheid’ bij de BDS – is een vreemd fenomeen. Het heeft me echt enige tientallen jaren gekost eer ik begon door te krijgen hoe diep bepaalde fixaties bij sommige mensen kennelijk zitten. Erger nog, hoe eenvoudig het blijkt in anderen die fixaties aan te wakkeren en te planten, met een beroep op ‘eerlijkheid’. Nu is eerlijkheid maar hoogst zelden te objectiveren, maar dan dwalen we teveel af.

Dat het Nederlandse anti-semitisme een stevige steun in de rug kreeg van de massale immigratie van moslims is een feit. De afkeer van joden zit in het Midden Oosten speciaal dankzij de Koran heel diep. En zeker in tijden van radicalisering is het daarom niet heel vreemd dat dit steeds nadrukkelijker een issue geworden is. Het werkt ook andersom: door de problemen in het MO voelden de moslims voor wie de ummah belangrijk is, zich sociaal wel gedwongen hun jodenhaat op te poetsen en te gaan beleven alsof Israël voor hen een actueel probleem betreft. Hoe deze fixatie zich voor onze landgenoten die zich hier mee inlieten verhoudt tot de gebeurtenissen voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog werd hier gisteren op een wat hoger abstractieniveau uitgelegd.

In feite is de BDS-beweging een vorm van – nog steeds legaal – anti-semitisme, voor de gelegenheid verpakt als anti-zionisme. Hoe dat in de praktijk uitpakt hebben we al gezien met rapper Appa, en het schrijvende fenomeen Aboe Jahjah: haters. Haters die zich soms pas achteraf realiseerden dat ze over de schreef gingen, en dat dan recht probeerden te praten.

Dat de Nederlandse regering zich hier niet tegen verzetten wil heeft te maken met de invloed van bepaalde types binnen de PvdA. Zoals een minister van Buitenlandse Zaken als Bertje Koenders, die er geen been in ziet de BDS-acties impliciet te steunen met een beroep op de vrijheid van meningsuiting. Zolang ze bij winkeliers geen schade toebrengen of intimiderend gedrag vertonen. Als je de foto’s (zoals boven dit artikel) ziet die deze club van zichzelf verspreidt, kun je moeilijk ontkennen dat dit op zijn minst intimiderend gedrag toont. Dat soort volk zul je als winkelier dagelijks op je stoep hebben.

Het gebruik van de term ‘inspecties’, dat dergelijke groepjes zich afficheren als ‘Diensten’ en dat ze in semi-uniformen rondlopen zouden in het geval van veel andere organisaties direct een overheidsreactie ontlokken. Maar de clubs die dit als menslievende acties afficheren lijken hiervan altijd gevrijwaard te blijven. Alsof de regering tegen hen niet durft op te treden.

Of dat te maken heeft met de sponsoring van BDS door een politieke partij als de SP? Het gaat wel een beetje erg ver om dit als politieke partij kennelijk tot je kerndoelen te rekenen. Nu is €2250,- geen enorm bedrag voor een partij die zo rijk is als de SP, maar het doet ietwat surrealistisch aan. In een democratie, tegenover een onmiskenbaar authentieke democratie als Israël? Maar dat zal wel een kwestie van smaak zijn.