Vanuit de EU wordt ons wijsgemaakt dat de aantallen asielmigranten slechts 1,7 promille van de Europese bevolking bedragen, dus waar over hebben we het eigenlijk met onze bezwaren?

1,7 promille is dus 1,7 migrant per 1000 inwoners. Dat lijkt inderdaad niet veel. Zelfs als waar is wat de tegenstanders van ongebreidelde opname ons vertellen. Dat de EU aan de cijfers knutselt en dat het meer in de buurt ligt van een half procent – dat gaat dan om één op tweehonderd Europese inwoners – verontrust op het eerste gezicht niet erg. Totdat je de cijfers ontleden gaat, want dan doemt een beeld op waar je niet aan wilt.

Im de eerste plaats, is de asielstroom vrijwel exclusief gericht op de noordwestelijke landen, waarbij we voor het gemak ook Oostenrijk tellen. Totaal leven in die landen (Benelux, Oostenrijk, Duitsland, Denemarken, Zweden) nu circa 150 miljoen mensen. Dat is minder dan 30% van het Europese totaal, en daarmee zou dat halve procent in die landen al worden opgerekt naar verhouding tot 1,6%. Dat is één op zestig inwoners. Maar dat is nog slechts een begin.

Het gros van de instromende asielmigranten is tussen de 18 en 35jaar oud, en het zijn vooral zij, die doormarcheren naar Duitsland en en de rest van Noordwest-Europa. Van die zestig inwoners die daar per 18/35-jarige tegenover staat is veel gemêleerder: dat is een bevolking met een gemengde opbouw, waar binnen ook nog eens relatief veel ouderen. Dat zit zo:

Dagelijkse omgang
Hoe gaat dat er op straat uitzien? Die ouderen zijn veel minder op straat dan de doorsnee volwassene. Maar ook de groep van 40-66 (6,4 miljoen mensen, 38% van de bevolking, 17% van de bevolking is ouder wat neerkomt op bijna 3 miljoen mensen) en de groep daaronder (circa 4 miljoen) zijn minder op straat dan gemiddeld. Omdat ze werken of bezigheden binnenshuis hebben. En dan begint het beeld definitief te kantelen, want het komt er dan kort gezegd op neer dat circa 75% van de nederlandse bevolking niet full-time in beeld is op beeldbepalende plekken.

En dat is precies wat in het geval van verse asielmigranten wèl het geval blijkt. Alle cijfers laten zien, dat minder dan 30% (al een heel optimistisch cijfer) van de instromende asielmigranten werk krijgt en aan het werk blijft. De rest (70% begint een leven van rondhangen in de grotere steden. Dat rondhangen gaat gewoonlijk in groepen, iets wat aansluit bij een sterkere hang naar collectiviteit (dat je dat hier op één hoop veegt is eenvoudig verdedigbaar: alle culturen zijn collectiever ingesteld dan de westerse). Dat rondhangen gebeurt logischerwijs op verzamelpunten als treinstations, winkelcentra en andere plaatsen waar veel mensen samenkomen.

Die 70% betreft dan ook vooral jonge mannen in de superactieve leeftijd van 18 tot 35 jaar oud. De verhoudingen in het straatbeeld (door de verder nog niet cijfermatig onderbouwde concentratie op bepaalde plekken) zijn ondertussen verschoven naar circa 1 op 3 – gemiddeld. En dan ook nog vooral voorkomend in groepen van een aanzienlijke omvang.

Misschien is er geen reden angst te hebben voor een dergelijke ontwikkeling, maar het wordt je verdomd moeilijk gemaakt die houding vol te houden. En wie angst uitstraalt, wordt lastiggevallen. Daar helpt gene overheidsontkenning aan: het is een voudig feit. Op dezelfde manier waarop honden altijd afkomen op mensen die bang voor hen zijn.

Al het bovenstaande opgeteld geeft het beeld waarom de door de EU gekoesterde leugen dat de instroom van maar een paar promille geen invloed op op ons leven heeft, pertinent onwaar is.