Artsen en slechte tijdingen combineren moeizaam
Artsen zijn maar al te vaak onhandig met het overbrengen van de slechte tijdingen die onderdeel vormen van hun beroep, observeerde Toon Kasdorp.
Op de boekenmarkt op het Spui, waar ik op vrijdag nog al eens kom, ontbrak op een dag een boekverkoper die daar sinds mensenheugenis had gestaan. Hij had een terminale kanker en dat bericht kreeg hij naar verluid een paar weken eerder in het OLVG van de behandelend arts. Deze vertelde hem het nieuws in een kamertje met een telefoon en na het bericht zei hij: ik moet nu weg maar als U bellen wilt, daar staat de telefoon, ga Uw gang.
De boekverkopers en hun klanten, die hem allemaal kenden, verzekerden elkaar dat zij nooit iemand zo zouden behandelen. Ze vroegen zich af hoe dat nu kan, dat jonge artsen in hun opleiding niet wordt geleerd hoe je moet omgaan met mensen die een dergelijke boodschap krijgen. Niet op deze manier in elk geval, vond iedereen.
Het is inderdaad wonderlijk. Het geven van een doodsbericht is in zekere zin routine in een ziekenhuis. Hoe kan het dat artsen in hun opleiding niet leren hoe ze daar mee om moeten gaan? Hoe bestaat het dat mensen zo tegenover elkaar worden gezet, dat wat routine is voor de een en ultiem schokkend is voor de ander, kan worden verteld zonder dat er een professionele brug geslagen wordt tussen de twee werelden?
Ik was in mijn jonge jaren bevriend met een student medicijnen die in vijf jaar achter elkaar zijn doctoraal haalde en toen bleef steken voor zijn semi-artsexamen. Borst, de vader van Piet Borst en schoonvader van Els de politica, was hoogleraar interne geneeskunde. Hij vond dat artsen een minimum aan sociale intelligentie moesten hebben. Mijn vriend was een aardige man. Iedereen mocht hem, maar sociaal was hij erg onbehendig en hij zakte dus. Ik meen wel acht keer achter elkaar, bij de oude Borst. Pas toen hij hem had beloofd dat hij marinearts zou worden liet Borst hem slagen.
Borst was voor medicijnmensen wat Pitlo was voor de juristen in mijn tijd, een eigenzinnig schrikbeeld. Maar gelijk had hij wel. Hoe aardig die vriend ook was en hoe veel hij ook van medicijnen wist, hij had niet op de mensheid los moeten worden gelaten en daar had Borst gelijk in. Jammer blijft het dat daar geen objectieve toets voor bestaat, maar jammer is het misschien ook wel dat autocraten van het type-Borst niet langer bepalen wie hier zijn artsexamen haalt.
Dit artikel over Artsen verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp
Je kunt niet iedereen over een kam scheren vind ik, ik de beschreven arts meegemaakt maar ook zeer lieve artsen en die niet zoiets gewoon bot, of zeg maar zonder gevoel over brengen. Alleen dat deze artsen dan zeer druk bezet zijn en met een hoop administratieve rompslomp worden op gezadeld door overheid.
Artsen worden alleen geleerd hoe ze een bepaalde ziekte moeten behandelen.
Vervolgens is de patient een vreemde persoon zonder dat de arts een binding heeft.
(Misschien wil hij ook geen binding hebben met de patient omdat hij zijn werk niet goed kan uitoefenen als hij wordt meegenomen in het ziektebeeld…..)
Tenslotte iemand kan zeer goed zijn in zijn of haar werk maar op sociaalgebied niet….
Sommige artsen worden hun ogen geopend als zij zelf ziek worden en zelf zo worden behandeld hoe zij zelf de patienten hebben behandeld (dit is geen verwijt tegen de artsen die zich aangesproken voelen)