Iemand die je behoort te kennen niet correct aanspreken is een sociale faux pas, maar iemand die je niet kent als bekend aanspreken evenzeer. Toon Kasdorp over sociale uitglijders.

Een jaar of twintig geleden kwam ik op een feestje iemand tegen die ik kende, maar van wie ik de naam niet meer wist. Dat gebeurt me wel eens vaker, want ik heb moeite om gezichten en namen met elkaar te verbinden. Ik probeerde er wat om heen te praten, een truc waar ik ervaring mee heb opgedaan. En wat toen bleek was dat ik de man helemaal niet kende, maar dat ik zijn foto dagelijks boven een column in mijn krant zag staan. Pijnlijk!

Wat minder lang geleden overkwam me iets dergelijks. Ik was bij de afscheidsreceptie van iemand die indertijd tegelijk met mij werkte op de universiteit en die ik daarna nog regelmatig tegen het lijf ben gelopen. De receptie was op een advocatenkantoor waar ik nogal wat mensen kende, maar vaag en verspreid van de zestiger jaren tot nu.

We raakten aan de praat en dit keer draaide ik er niet om heen en vroeg hem of en waar we elkaar van kenden. Dat wist hij niet maar hij vertelde wie hij was en opnieuw dus iemand die ik alleen van gezicht kende, maar niet persoonlijk.

Mijn juridische bibliotheek heb ik achtergelaten bij het laatste kantoor waar ik compagnon was, op een handvol boeken na. Daartoe hoorden geschriften van Scholten, Bregstein, Kisch, Langemeijer, Drion, Koopmans en van hem.

Gelukkig had zijn dochter een paar jaar op mijn kantoor gewerkt en die kon met plezier over haar vader vertellen. Dat is voor zo’n man altijd prettig om te horen. Er was nog even een misverstand want hij had meer dochters, maar ik kon mijn faux pas redelijk camoufleren. Hoop ik.

---

Dit artikel over een sociale faux pas verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp. Meer van Toon Kasdorp vindt u hier.