Bedreigingen zijn machteloze uitingen van domheid en gebrek aan woorden. Dat excuseert ze niet, maar geeft aan waar het probleem moet worden gezocht.

Bij bedreigingen op internet komt daar vaak nog the heat of the moment’ bij. In verhitte discussies en als het allemaal snelsnelsnel gaat dan schieten nadenken en een zorgvuldige woordkeus er nog wel eens bij in. Waar nog eens bovenop komt dat de gedachte onzichtbaar achter een schermpje te zitten rare dingen doet met de beschaving van mensen. Het is een illustratie van hoe weinig diep beschaving bij mensen zit, en zou beter als reminder worden gebruikt dan als iets om alleen maar belerend over te doen. Het is evenmin doenlijk overal de politie achteraan te sturen.

Maar het politieke debat is het punt dat we er zo naar kunnen kijken ruimschoots gepasseerd, en dat de slachtoffers van dergelijke bedreigingen er niet zo naar kijken is begrijpelijk. Desalniettemin ben ik van mening dat rechters hiermee meer rekening zouden dienen te houden – zowel de dunheid van het beschaafde vernisje als de frequentie waarmee mensen zich aan bedreigen overgeven zouden factoren moeten zijn. Dat is iets wat ik zeer miste bij het proces om de veroordelingen van bedreigers van Clarice Gargard. De rechters leken bevangen door hetzelfde soort hysterie als de bedreigers ten tijde van hun daad. Zich overgeven aan een massapsychose is nu net wat rechters worden geacht te vermijden.

Een massapsychose van een redelijk nauw te omschrijven deel van de bevolking  is ook waar Geert Wilders bij voortduring het slachtoffer van is. Niet alleen is dat te lang ongemoeid gelaten, en wordt het in de betreffende kringen beschouwd als iets dat je doet, want anders hoor je er niet bij, maar ook wordt het door mediaberichtgeving ernstiger gestimuleerd dan we weten willen. Laat ik dat het Pim Fortuyn-effect noemen. of het Volkert-efect, zo u wilt. Ook dit is iets waarvoor de betreffende schuldigen van twintig jaar geleden nooit hun verantwoordelijkheid hebben genomen, en dat een van de belangrijkste onder hen tegenwoordig hoofd van de Raad van State is is een schandvlek op de Nederlandse democratie.

Het filmpje met Geert Wilders als doelwit dit weekend lijkt van een ander type.bedreiging. Zo lijkt het OM er nu ook over te denken; Deze man is zowel dom als hysterisch genoeg om te denken dat hij de maatschappij een plezier doet met zo;’n filmpje als dit. Of met uitvoeren wat hij voordeed.

Wat echter opvalt is dat ook politici die gewoon zijn Wilders routineus als racist te betitelen nu het heilig boontje spelen. Wat je zaait zul je oogsten is het gezegde, en het zijn zaken die je niet los van elkaar kunt zien. Het is niet alleen een uiting van schizofrene onkunde dat men met die termen gooit, maar tevens een gevolg van het ongefundeerde eigen morele meerderwaardigheidsgevoel. Enige introspectie bij hen zou daarom wenselijk zijn.

En dat leidt weer tot het filmpje van de nu met naam en toenaam bekende Sait Cinar. Het valt voor veel Nederlandse politici te hopen dat de man de benen heeft genomen en in Turkije of elders in Europa is ondergedoken, want als zijn advocaat in een proces zich beroept op de uitingen van Nederlands politici over Geert Wilders als excuus voor dit gedrag zijn de rapen echt gaar.

Hoe collectivistischer de achtergrond van een bedreiger, hoe eenvoudiger het is zijn eigen rechtvaardiging terug te vinden.voor daden die in een individualistische maatschappij als erger worden beschouwd dan in een collectiever ingerichte.”Maar we zijn hier in Nederland…” is wel waar maar onvoldoende excuus om van simpele mensen te eisen dat ze die verantwoordelijkheid aan kunnen. Dat dat ook consequenties had moeten hebben bij de import van al deze mensen staat verder buiten kijf, maar ook dat zal door de bewuste politici worden afgewezen.

Onder het oppervlak gebeurt hier veel meer dan zo op het eerste gezicht lijkt, en juist de pleiters voor een diverse samenleving zouden zich dat bewust dienen te zijn.