De Endlösung door de nazi’s kwam tot stand via tussenkomst van de Moefti van Jeruzalem, die geen verscheping van Joden naar Palestina wilde.

Van de redactie

Dit artikel werd eerder geplaatst op 24 oktober. Nadere inspectie door de auteur leerde dat er bij het overnemen fouten zijn gemaakt waardoor diverse delen ervan verdwenen  bleken.zijn. Om die reden plaatsen we het vandaag volledig opnieuw.Het oud artikel blijft gehandhaafd vanwege de vele reacties er onder, die we niet kunnen overhevelen, en die bij verwijdering verloren zouden gaan.

Onze excuses aan Martien Pnnings

---

We beginnen met een ontspannen anekdote. In de jaren zeventig van de vorige eeuw sprak ’n bekende VPRO-commentator op de radio het woord “Endlösung” uit met de klemtoon op de “ö” – entléúzoeng – wat mij als luisteraar het gevoel gaf dat de Joden een verlossing ten deel viel toen ze als rook ontsnapten uit de schoorstenen van Auschwitz. Als in het gedicht van Caul Celan:

“ Er ruft spielt süßer den Tod der Tod ist ein Meister aus Deutschland
er ruft streicht dunkler die Geigen dann steigt ihr als Rauch in die Luft . . . . . . . . .”

Nog meer relax-anekdotiek om in genocide-stemming te komen.

Het was in de tijd dat ik schreef voor het nu verdwenen weblog Artikel 7. Op 10 november 2010 werd ik ‘s avonds laat gebeld door de toenmalige eindredacteur. Deze jongeman – (in het internetleven nog steeds bekend als “Hannibal”) – zei dat de server van “Artikel 7” die avond was bezweken onder de belangstelling, opgewekt door een uitzending op nationale televisie van PowNieuws. Presentator Dominique Weesie had namelijk gemeld dat “ene Martien Pennings” (ikke dus) de drijvende kracht was achter “een wel héél obscure website“ (“Artikel 7” dus), dat ik in het genot was van een “ban voor het leven op Geen Stijl wegens het structureel uitslaan van racistische teksten” en dat ik voorts beweerd had dat “moslims achter de Holocaust zitten”.

Dat waren stuk voor stuk grove op niets gebaseerde leugens van meneer Weesie, het was totaal uit de lucht gegrepen laster. Meer valt er eigenlijk niet over te zeggen. Het was totále onzin.

Nou ja, totále onzin . . . . de bewering dat “moslims achter de Holocaust zitten” is twee jaar later, in 2012, op een indirecte manier wel degelijk een stelling geworden die te verdedigen valt. En wel door het werk van Emmet Scott, die uitlegt dat, nou ja, eh . . . . . dit:

“Toen de langdurige desintegratie van het Byzantijnse Rijk rond 500 na Christus inzette kwam West-Europa niet terecht in de ‘duistere Middeleeuwen’, want die zogenaamde West-Europese ‘barbaren’ die de Pax Romana zogenaamd vernietigd zouden hebben, stonden zeer open voor de normen en waarden van die inmiddels verchristelijkte Pax Romana. Die ‘duistere Middeleeuwen’ begonnen pas met de veroveringen van de islam in de periode 630 tot 930. In 730 staan de moslimse legers tot in Zuid-Frankrijk aan de ene kant en tot in Afghanistan aan de andere kant. In drie eeuwen raakte het Middellandse zeegebied steeds meer afgesloten voor de handel vanuit West-Europa. Dat had economische gevolgen voor Europa, maar die waren niet de voornaamste, zoals Henri Pirenne nog meende. Volgens Scott waren de voornaamste gevolgen van een geïslamiseerd Midden-Oosten de voortdurende terreur-invallen in Zuid-Europa (Spanje, Italië, Zuid-Frankrijk) door moslims en ten gevolge daarvan weer ontstond in Europa een oorlogsmentaliteit waarin het christendom gecorrumpeerd raakte met antisemitisme, heksenwaan, kettervervolging, martelpraktijken en Inquisitie.”

Kort door de bocht gezegd: zonder islam veel mínder wrede waanzin in West-Europa, veel méér “Byzantium”, een ander verloop van de geschiedenis en wellicht géén nazisme en géén Holocaust.

Maar nu terzake. “Zat” die Moefti dan inderdaad “achter” Hitlers eindoplossing? Het antwoord is ja, namelijk in die zin dat deze Amin al-Husseini een eind maakte aan de mogelijkheid Joden naar Palestina te laten ontsnappen, zodat Hitler zich gedwongen voelde tot de industriële vergassings-methode, omdat de aantallen te vermoorden Joden nauwelijks mitrailleerbaar waren en dat de mitrailleer-methode ook een te grote geestelijke belasting werd voor de soldaten.

Is zo’n detail-kwestie nou van belang? Of een moslim invloed heeft gehad op Hitlers beslissing de Joden industrieel te gaan vergassen? Jazeker! Ten eerste was de Moefti van Jeruzalem Amin al-Husseini (1897 – 1974) niet zomaar een moslim, maar een bondgenoot van Hitler, strategisch en ideologisch zeer gewaardeerd door de Führer. Ten tweede, omdat verstandige mensen zoals ik iedere gelegenheid aangrijpen om onze Westerse “elite” te doen inzien dat de islam echt iets heel anders is dan zij denken. Die Westerse links-regressieve quasi-elite denkt namelijk al decennia dat die islam just another religion is, terwijl het in werkelijkheid een vorm van nazisme is, van Hitlerisme. Het zou winst zijn als onze elites zouden gaan beseffen dat in de samenwerking tussen de Moefti en Hitler twee wereldleiders van twee bijna identieke “nazismen” elkaar sterkten in hun vaste besluit de Joden wereldwijd te vernietigen.

Overigens was de Jodenhaat van de Moefti zo mogelijk nog groter dan die van Hitler. Er bestaat een heleboel literatuur over die Moefti en als er één ding daaruit duidelijk wordt dan is het dat hij volledig gedreven werd door uitsluitend Jodenhaat. Alles wat hij deed, stond in het teken van zijn ene grote doel: zoveel mogelijk Joden vermoorden. Vanaf zijn aankomst in Nazi-Duitsland, waar hij ook Himmler en Eichmann ontmoette, werkte de Moefti vervolgens samen met de nazitop om op de Balkan, waar vanwege de eeuwenlange Turks-islamitische agressie veel moslims wonen, SS-moslim-divisies op te richten. Hij was erop gebrand gedurende de hele oorlog geen Joden te laten ontsnappen en is zonder enige twijfel verantwoordelijk voor duizenden Joodse doden, waaronder veel kinderen. U kunt dat nalezen in een degelijke academische studie van twee Duitsers, Klaus-Michael Mallmann en Martin Cüppers, “Halbmond und Hakenkreuz”. Dat boek is ook in het Engels vertaald onder de titel “Nazi Palestine”. Daarin staat een speciaal hoofdstuk over de Moefti en daarin wordt bewezen dat de Moefti meerdere malen zijn persoonlijke invloed bij bijvoorbeeld Eichmann heeft gebruikt om te voorkomen dat er Joden gered zouden worden. Er zou bijvoorbeeld eind 1942 door bemiddeling van het Rode Kruis aan Joodse kinderen uit Slowakije, Polen en Hongarije worden toegestaan om naar Palestina te emigreren in ruil voor het vrijlaten van Duitse gevangenen. De Moefti zorgde dat de ruil niet doorging en de kinderen zijn vermoord.

Vanaf 1942 organiseerde de Moefti in samenwerking met de nazi’s vanuit een voorstadje van Berlijn, Zeesen, radio-uitzendingen vol Jodenhaat, die in het hele Midden-Oosten gedurende de hele oorlog in alle thee- en koffiehuizen uit de luidsprekers schalden. De Moefti dook na de oorlog weer op in Egypte en leidde van daaruit de haat- en terreurcampagne van de Arabieren tegen de Joden, die vanaf 1945 groeide naar een volslagen oorlog tussen de Joden en Arabieren.

De eerste historicus die bij mijn weten wees op een mogelijk doorslaggevende rol van de Moefti bij Hitlers besluit tot de Endlösung is Gordon McFee in zijn korte essay van 1998 “When did Hitler decide on the Final Solution?” De inhoud van dat essay kan nu buiten beschouwing blijven omdat een bredere onderbouwing van de stelling van McFee te vinden is in een boek uit 2014 van Barry Rubin en Wolfgang G. Schwanitz: “Nazi’s, Islamists and the Making of The Modern Middle East”. Ik heb de eindredactie gedaan van een vertaling van dat boek.

De Moefti-kwestie was in 2015 opnieuw actueel. Ongetwijfeld onder invloed van het pas uitgekomen boek van Rubin en Schwanitz, gaf premier Netanyahu van Israël in een toespraak een nogal botte maar in essentie kloppende beschrijving van die invloed van de Moefti. Netanyahu was getriggerd door de opmerking van een islamist die op dat moment, in 2015 dus, die beruchte functie van “Moefti van Jeruzalem” vervulde. Zijn naam doet niet terzake, want het zijn allemaal dezelfde oorlogshitsers. Die hits-Moefti had, helemaal in de beproefde lijn van Amin al-Husseini, verklaard dat de Joden “Al Quds” (Jeruzalem) bedreigden. Dat is een standaard hits-methode in de islam: als “al-Quds” wordt bedreigd – en dat is altijd door de Joden – dan moet er gemoord worden.

Uiteraard viel in het Westen de hele links-regressieve politiek & pers over Netanyahu heen. Angela Merkel liet aan Netanyahu weten dat de liefde voor het nazisme nog steeds in de harten van regressief-linkse Duitsers leefde. Ze pleitte namelijk de nazistische islam vrij van schuld aan de Holocaust en benadrukte dat de Duitsers graag helemaal alleen die schuld aan de “Endlösung” wilden blijven dragen.  Ik vermoed dat ze heel graag zou hebben gezegd dat Netanyahu zich schuldig maakte aan “islamofobie“. In elke geval hield Merkel de mentaliteit in stand die zorgt dat Europa zich dermate schuldig voelt dat Europeanen geen kwaad meer kunnen zien in andere culturen, zelfs niet in de nazislam. En neem nou het Engelse bastion van islam-liefde en Israëlhaat, The Guardian, die kopte: “Netanyahu’s fairytale about Hitler and the mufti is the last thing we need”. Maar dat Netanyahu géén sprookjes vertelde, werd in de Jerusalem Post betoogd door Moefti-specialist en mede-auteur van bovengenoemd boek Wolfgang G. Schwanitz. Dat ging als volgt:

“Speaking in Jerusalem, Netanyahu said of the Fuhrer’s well-documented 1941 meeting with Jerusalem Grand Mufti Husseini, ‘Hitler didn’t want to exterminate the Jews at the time, he wanted to expel the Jews. And al-Hajj Amin al-Husseini went to Hitler and said: If you expel them, they’ll all come here [to Palestine]’. According to Netanyahu, Hitler then asked what he should do with them, to which the mufti replied, ‘Burn them’. I have not seen these quotations in the historical record. But there is much evidence to support Netanyahu’s underlying claim that the grand mufti had a substantial ( . . .) influence on the genocide that unfolded in Nazi-occupied Europe and that was planned for the Middle East as well.” [mijn vet]

Ik overzie niet wat er aan recensies van het boek van Rubin & Schwanitz is verschenen in de academische wereld, maar ik neem aan dat “Prof. Dr. J. T. M. (Johannes) Houwink ten Cate “Holocaust and Genocide Studies (chair in co-operation with the NIOD Institute for War, Holocaust and Genocide Studies)” een stem is die niet ver afwijkt van de doorsnee academische opvatting over de vraag die hier aan de orde is. Op de website van het Jerusalem Center for Public Affairs (book reviews Fall 2013) geeft hij als zijn mening:

“Had the Nazis been victorious in the Middle East, it is plausible that in planning the most universal of genocides ( . . .), they would have murdered the Jews there as well, since that was their policy toward all Jews, even in territories that they had not yet conquered. However, it is not likely that Hitler and his henchmen needed the support of the Mufti in making their genocidal decision to kill the Jews. In their discussion of the role of Haj Amin in the decision-making process of implementing the Holocaust, Rubin and Schwanitz are skating on thin ice. They repeat the common error of over-estimating the importance of the Wannsee Conference (20 January 1942). In fact, 1,100,000 million Jews had perished prior to that meeting. In addition, they appear to have ignored much of the recent scholarship on this decision-making process, particularly the works of Christopher R. Browning on the origins of the Final Solution. In any case, the above is but a minor criticism. The main point is that Rubin and Schwanitz have provided a work based upon excellent original research( . . .).” [mijn vet]

“Minor criticism”: klinkt hier de opvatting door dat het een “detailvraag” is als je aandacht schenkt aan de invloed van de islam, dus van de oudste manifestatie ter wereld van een nazi-mentaliteit, op de Holocaust?

Voorts zien we aan de recensie van Houwink ten Cate dat anno 2013 de communis opinio van de geleerde Holocaust-specialisten sinds 1998 en Gordon McFee niet was veranderd. Want in het werk dat Ten Cate aanhaalt, dat van Christopher Browning (“The Origins of the Final Solution: The Evolution of Nazi Jewish Policy, September 1939 – March 1942”) luidt de these, als vanouds, dat de Holocaust een chaotisch verlopende massamoord per mitrailleur was die als vanzelf langzaam overging in de industriële vergassing van de Joden. In die traditionele opvatting is er dus geen cesuur, maar vanaf begin 1941 een continuüm van (a) vastbeslotenheid om de Joden allemaal uit te roeien en (b) van geweld dat hoogstens van karakter veranderde in de gebruikte middelen, namelijk van de mitrailleur naar de gaskamer. In die continuüm-opvatting dient de Wannsee-conferentie eigenlijk alleen maar tot stroomlijning van een genocide-besluit dat allang in de praktijk was genomen. Maar dat is niet zo, er was alleen een anarchistisch en experimenteel massamoorden dat onder het “polykratische” (term van Browning) nazi-bewind mogelijk bleek terwijl Hitler en de verdere nazi-top de mogelijkheid openhielden van verdrijving van de Joden naar Madagascar of Palestina.

Tot de industriële vergassings-genocide op álle Joden werd pas besloten direct na Hitlers onderhoud met de Moefti op 28 november, 1941

Overigens ziet Houwink ten Cate dat wel goed: de nazi’s hadden materieel noch ideologisch hulp nodig bij de genocide op de Joden in hun “eigen” gebieden, maar . . . . maar wel in het Midden-Oosten. En het is niet “plausibel” maar volstrekt zeker dat wanneer de alliantie tussen de Moefti en de Führer in het Midden-Oosten succesvol was geweest, ook de laatste Jood daar vermoord zou zijn. En wel middels mobiele vergassings-installaties die de Moefti door Hitler klaar had laten zetten in de haven van Athene om ze naar Palestina te verschepen zo gauw Rommel via Egypte doorgestoten zou zijn. (Zie: Mallmann en Cüppers, “Halbmond und Hakenkreuz” p. 146; “Nazi Palestine” p. 126) .

Houwink ten Cate heeft helemaal gelijk als hij met Browning zegt dat er al flink werd gemassamoord vóór het gesprek met de Moefti en vóór de Wannsee-conferentie. Maar dat is het punt helemaal niet. De vraag waarom het gaat is naar de invloed van de Moefti bij de totstandkoming van Hitlers besluit te stoppen met verdrijving van de Joden en te beginnen met industriële vergassings-genocide. Weliswaar heeft in juli 1941 Heydrich van Hitler opdracht gekregen een “Endlösung der Judenfrage” te verzinnen en werden in de maanden daarna inderdaad meer dan 1 miljoen Duitse, Oostenrijkse, Tsjechische en Russische Joden in het “Ostland” vermassamoord en werd er zelfs op kleine schaal geëxperimenteerd met vergassingen, maar Hitler hield intussen de mogelijkheid open om de Joden te deporteren bijvoorbeeld naar Palestina. Binnen Hitlers opvatting van “Endlösung” was dus op dat moment deportatie nog inbegrepen. Rubin & Schwanitz bewijzen dat aan de hand van een brief van 31 juli 1941van Göring aan Heydrich. De voetnoot bij de betreffende passage luidt als volgt: “PArchWGS, Joodse Kwestie, Hermann Göring aan Reinhard Heydrich, Berlijn, 31 juli 1941, getekend door Göring”. Dat voor de nazi-top deportatie steeds een mogelijkheid is gebleven tot aan de Wannsee-conferentie kan blijken uit het feit dat tijdens die vergadering het Heydrich nogal wat moeite kostte om aan Martin Luther duidelijk te maken dat het niet meer ging om verdrijving van de Joden maar echt om massale vergassing.

Schwanitz heeft in een iets eerder boek ( “Islam in Europa, Revolten in Mittelost”, 2013) het wederzijdse belang dat Hitler en de Moefti deelden nog eens uiteengezet. Op de pagina’s 147 e.v. vinden we de opsomming van de pogingen die de Moefti deed om de immigratie van Joden uit Duitsland richting Palestina te stoppen in de tijd voordat hij dat onderhoud met Hitler kreeg op 28 november 1941.

1 december 1937 maakt de Moefti per brief voor het eerst aan Hitler zijn voorwaarden bekend voor samenwerking. Ten eerste: stoppen met de Ha’avara-regeling, waarbij Duitse Joden tegen betaling naar vooral Palestina mochten ontsnappen, een regeling die deel uitmaakte van een in 1933 begonnen bredere verdrijvings- en deportatiepolitiek, de “territoriale Endlösung” van de “Judenfrage”. Ten tweede eiste de Moefti hulp bij de terreur in Palestina, Irak en Syrië tegen de Joden, Fransen en Engelsen. In maart  1941  vroeg de Moefti opnieuw, en opnieuw per brief, aan Hitler om emigratie van Joden naar Palestina illegaal te verklaren. De Moefti merkte daarbij op dat de Arabieren hun problemen met de Joden wilden “oplossen zoals de landen van de As” en hij doelde daarmee op het massamoorden-per-mitrailleur (“Holocaust by bullet”) dat steeds meer plaats vond in Polen en de Oekraïne.

Niettemin zag Hitler, zoals hierboven al vermeld, op 31 juli 1941 nog steeds deportatie als onderdeel van de “Endlösung”, zo blijkt uit een brief van Göring aan Heydrich,

Die periode waarin Hitler en de verdere nazi-top verdrijving “officieel” als een van de mogelijkheden zagen om de “Judenfrage” op te lossen duurde  van 1933  tot 31 oktober 1939. Op die datum kondigde Hitler een deportatie-immigratie-stop af voor Palestina en dat was op  hernieuwd aandringen van de Moefti. Mogelijk dat alleen bedoeld werd een stop op het uitstromen van Joden naar Palestina in gevolge het “Ha’avara-Abkommen”. Hoe dan ook, dat het “officiële” einde van de “territoriale Endlösung” inderdaad op 31 oktober 1941 gesteld moet worden weten we uit het Wannsee-protokol.  In  “Islam in Europa, Revolten in Mittelost” van Schwanitz lezen we op  pagina 615 in voetnoot 23:

 “Ende der legalen Immigration per Stichtag 31.10.1941 und 537,000 emigrierten Juden seit 1933 laut Wannsee-Protokoll, 4.“

Die 537.000 Joden hadden er gemakkelijk miljoenen kunnen worden. De verdere lucratieve deportatie van Joden naar Palestina had simpel kunnen plaatsvinden via de lijn Tsjechië-Hongarije-Roemenië-Bulgarije, Turkije, Libanon. Hitler had er ook voor kunnen kiezen om zoveel mogelijk Joden langs die weg naar Palestina te sturen teneinde Engeland, dat er alles aan gelegen was de Arabieren tevreden te houden, te dwarsbomen. Uit angst voor nóg meer opstand van de Arabieren beperkten de Engelsen immers voortdurend de toestroom van Joden naar Palestina. Maar Hitler vond blijkbaar dat hij met behulp van de Moefti de Engelsen beter kon dwars zitten dan door Palestina met Joden te overstromen. Misschien gaf voor Hitler de doorslag de mogelijkheid om niet alleen in Palestina, maar in de hele Arabische wereld alle Joden door de Arabieren te laten vermoorden.

Het feit dat het Madagascar-plan,  om miljoenen Joden naar dat eiland te deporteren, moest worden afgeblazen omdat Engeland in de zomer van 1941 steeds sterker werd op de wereldzeeën, kan niet doorslaggevend geweest zijn bij de beslissing de verdrijvingspolitiek helemaal te stoppen. De weg naar Palestina lag, zoals gezegd, nog steeds open. Maar Hitler koos tenslotte voor de Moefti. Doorslaggevend was blijkbaar de onmisbaarheid van de  Moefti in Hitlers grote oorlogs-strategie. Op 18 juni 1941 kreeg Hitler van Von Papen, die de Turkse zaken behartigde, het sein dat deTurken zoveel mogelijk zouden meevechten tegen de Sovjet-Unie. Dan begint op  22 juni 1941 inderdaad de aanval van de nazi’s op de Sovjet-Unie. Hitlers plan is om in de herfst Moskou te hebben veroverd om dan het Midden-Oosten binnen te vallen. Op 28 juni 1941 kregen dus de betreffende nazi-bevelhebbers  opdracht voorbereidingen te treffen voor de verovering van de Perzische Golf, het Suezkanaal, Libië en Egypte, zodat tegelijk  via de Kaukasus naar Iran en Irak doorgestoten kon worden. De hulp van de Moefti was, nogmaals, bij dit plan cruciaal. Begin Juli 1941  geeft Hitler dan inderdaad de Moefti in principe toestemming om hem te komen bezoeken in Berlijn.

Ik citeer nu een ruime passage uit de Nederlandse vertaling van het boek van Rubin en Schwanitz die u op de pagina’s 16-17 kunt vinden en in de oorspronkelijke Engelse uitgave op de pagina’s 4-5. In dit citaat ziet de lezer (a) de Jodenhaat van de Moefti, (b) het ideologische en strategische karakter van het bondgenootschap, (c) dat Hitlers oorspronkelijke plan wellicht alléén verdrijving en geen masamoord bevatte en (d) dat het afsluiten van de mogelijkheid tot verdrijving naar Palestina essentieel is geweest bij Hitlers besluit tot genocide.

 “De alliantie tussen deze twee krachten was logisch. Al-Husseini’s Palestijns-Arabische opstand van 1936-‘39 had wapens van Berlijn ontvangen en geld van Rome. In 1937 spoorde hij de moslims aan om alle Joden in islamitische landen te doden en noemde hij hen ‘tuig en insecten’. Maar al-Husseini’s ambities gingen verder. Hij wilde niet alleen Duitse steun om de Joden uit te roeien in het Midden-Oosten, maar ook om hem heerser te maken over alle Arabieren. In ruil voor steun van Berlijn beloofde hij om moslims en Arabieren in bondgenootschap te brengen met Duitsland, de nazi-ideologie te verspreiden, Duitse handel te bevorderen en, in zijn eigen woorden, ‘terreur te plegen’ tegen de Britten en Fransen.

De nazi’s waren enthousiast voor deze samenwerking. Zij brachten speciale relaties tot stand met de Moslimbroederschap, de Baath-partij, de Jong-Egypte beweging en radicale groeperingen in Syrië, Irak en Palestina. Berlijn hoopte ook verbindingen te leggen met de koningen van Egypte en Saoedi-Arabië. In 1939 bijvoorbeeld, ontmoette Hitler de gezant van de Saoedische koning Abd al-Aziz Ibn Saud, Khalid al-Qarqani, en hij zei hem: ‘We zien de Arabieren met de warmste sympathie om drie redenen. Ten eerste, hebben we geen territoriale aspiraties in Arabische landen. Ten tweede hebben we dezelfde vijanden. En ten derde vechten we allebei tegen de Joden. Ik zal niet rusten totdat de laatste van hen Duitsland heeft verlaten.’

Al-Qarqani stemde in en zei dat de profeet Mohammed op dezelfde wijze had gehandeld door alle Joden uit Arabië te verdrijven. Een moslim[*] kon geen vleiender vergelijking maken. Hitler vroeg al-Qarqani zijn koning te vertellen dat Duitsland een alliantie wilde en zowel Saoedi-Arabië als al Hussaini’s mannen zou bewapenen.

Maar eerst moest Hitler beslissen hoe precies ‘de laatste’ Joden Duitsland zouden moeten verlaten. Nog in 1941 dacht Hitler dat dit zou kunnen gebeuren, in de woorden van Hermann Göring in juli, door ‘emigratie of evacuatie’. Maar omdat andere landen nauwelijks bereid waren Joodse vluchtelingen op te nemen, was Palestina het enig mogelijke toevluchtsoord, zoals aangewezen door de Volkenbond in 1922. Als deze laatste veilige haven zou worden gesloten, zou massamoord Hitlers enige alternatief zijn.” [mijn vet]

(*Schwanitz heeft laten weten dat hij achteraf hier liever het woord “islamist” had gebruikt.)

Nogmaals: eind juli 1941 houdt Hitler officieel de mogelijkheid dus nog open dat veel Joden uit Duitsland en ook uit het verdere door de nazi’s bezette Europa verdreven kunnen worden. Men kan zich afvragen in hoeverre het bewustzijn bij hem toen al gegroeid was dat genocide de enige mogelijke uitkomst was van de door hemzelf gecreëerde dynamiek. Behalve dan miljoenen Joden op mars zetten naar Palestina.

Vier maanden later, op 28 november 1941, heeft Amin al-Husseini, de Moefti van Jeruzalem, een gesprek met Hitler. In dat gesprek krijgt Hitler nogmaals de bevestiging van de grote waarde van de Moefti als bondgenoot en ziet een zo mogelijk nog grotere Jodenhater dan hijzelf. Maar die Moefti heeft één grote eis als voorwaarde voor samenwerking: ophouden met Joden naar Palestina te laten ontsnappen of deporteren.

Rubin & Schwanitz betogen dat er dus wel degelijk een tijdstip is vast te stellen waarop Hitler heeft besloten dat de Holocaust als mitrailleer-massamoord op een groot deel van de Joden fundamenteel moest overgaan in industriële vergassing van alle Joden. Dat tijdstip valt slechts na één dag, ja zelfs na enkele uren nadat Hitler op 28 november 1941 dat onderhoud had met Amin al-Husseini. Op 29 november 1941 gaf Hitler het bevel tot het bijeenroepen van de Wannsee-conferentie, die oorspronkelijke gepland stond voor 9 december 1941, maar vanwege Pearl Harbour werd verschoven naar 20 januari 1942. Die Wannsee-conferentie was oorspronkelijk gepland voor een veel kleiner gezelschap: Heydrich nodigde oorspronkelijk voor 9 december 13 man uit. Maar 22 januari zijn er veel meer deelnemers. Daaruit kan je twee dingen concluderen: 1) dat het kernbesluit dan al is gevallen dat de Joden zullen uitgeroeid worden via industriële vergassing, 2) dat het in januari inderdaad alleen nog ging om coördinatie van alle “diensten”.

Een conferentie waarop Heydrich binnen twee uur alle leden wist te overtuigen dat industriële vergassing van de Joden de enige echte eindoplossing was. Hoe zou dat nou komen dat Heydrich zo overtuigd was van die noodzaak? En hoe zou het nou komen dat binnen een paar uur alle aanwezigen instemden? Zou het kunnen zijn dat Heydrich heeft gezegd: “Führerbefehl”? Uiteráárd heeft Heydrich die opdracht van Hitler zelf gekregen. Of ziet u, lezer, wellicht zeergeleerd én gespecialiseerd, een andere mogelijkheid?

Men ziet: op de namiddag van de 28^e november vindt het gesprek tussen de Moefti en Hitler plaats. De volgende morgen gaat de order uit naar Heydrich om de Wannsee-conferentie te organiseren die oorspronkelijk gepland stond voor 9 december, dat is dus op een tijdsbestek van 10 dagen na dat gesprek.

De Moefti begroet Himmler

Nu ga ik speculeren. We weten dat de Moefti op de hoogte en ook zeer onder de indruk was van de nog kleinschalige experimenten met vergassing. Het is zeer merkwaardig dat in de verslagen van het gesprek tussen Hitler en de Moefti – hier en hier en hier– geen ogenblik de vergassingstechniek ter sprake komt, noch zelfs het massamoorden-in-het-algemeen. Er is alleen maar in abstracto sprake van “die Vernichtung des im arabischen Raum ( . . .) lebenden Judentums”. Dat de methode van massamoord niet ter sprake is geweest lijkt mij onmogelijk en ik denk daarom dat Hitler bevel heeft gegeven om wat er gezegd werd over die methode niet in het verslag op te nemen. Als dit wél ter sprake is geweest – en wat mij betreft is het ondenkbaar dat zulks niet het geval was – dan wordt het des te verklaarbaarder dat Hitler een paar uur na het onderhoud met de Moefti het bevel gaf tot het bijeenroepen van de Wannsee-conferentie, waarop inderdaad tot industriële vergassing werd besloten. Ik ben er zeker van dat de Moefti Hitler heeft gewezen op het alternatief voor deportatie van de Joden naar Palestina, namelijk het toepassen van de prachtige vergassingsgtechnieken, een Duitse specialiteit. Maar dat het buiten het gespreksverslag is gelaten.

Schwanitz meldt dat Hitler altijd zelf de verslagen las van de gesprekken die meestal door tolk Paul Schmidt werden gemaakt. “Aber er [Schmidt] verfertigte auch kurze und lange Fassungen für den äusseren un inneren Gebrauch, die voneinander abwichen.” (Islam in Europa, Revolten in Mittelost, p. 163) Ook van dit gesprek met de Moefti heeft een langere “Fassung” bestaan dan die wij nu kennen en die verloren is gegaan: verbrand, neem ik aan, in de laatste dagen op Hitlers kanselarij in Berlijn. Want op p. 154 schrijft Schwanitz over “den Langtext über ihr Treffen, den Hitler zurückhielt”. Bedoeld is, uiteraard, het “treffen” tussen Hitler en de Moefti en Hitler besluit tot geheimhouding van die langere tekst op diezelfde vrijdagavond, 28 november 1941.

In mei 1942 — dus zes maanden na dat gesprek tussen de Moefti en Hitler en vijf maanden na de Wannsee-conferentie — beginnen dan in Sachsenhausen de echt serieuze en meer grootschalige proefvergassingen, die moesten leiden tot de industriële vergassings-genocide.

De allang bestaande belangstelling van de Moefti voor de Duitse vergassingstechniek komt bij Rubin & Schwanitz niet voor niks meteen al aan het begin van hoofdstuk 1 aan de orde, namelijk als zij verhalen van het bezoek aan proefvergassings-kamp-Sachsenhausen van vier hooggeplaatste Arabieren, waaronder mogelijk, maar niet waarschijnlijk, de Moefti zelf. Maar in elk geval waren twee van hen zijn afgezanten.

“En zo bezochten dus in juni 1942 vier speciale Arabische gasten het prototype voor toekomstige vernietigingskampen [namelijk Sachsenhausen]. Hun interesse had een zeer praktisch doel. Ze waren van plan ooit op een dag in het Midden-Oosten hun eigen stations Z te creëren in de buurt van Tunis, Bagdad, en Jericho om alle Joden in de regio te elimineren. Dat doel was vastgesteld in een brief van januari 1941 die Amin al-Husseini, de Arabische politieke en religieuze leider in Palestina, zond aan de Duitse kanselier Adolf Hitler. Al-Husseini vroeg Hitler de Arabieren te helpen in hun landen het Joodse vraagstuk op te lossen op de manier waarop het werd gedaan in Duitsland. Om te slagen moesten zij de technieken van de nazi’s leren en hun technologie verkrijgen.”

De vergassingstechniek kon dus rekenen op warme belangstelling van de Moefti, die al in januari 1941 zijn plannen kenbaar maakte om de Joden in het Midden Oosten massaal te vergassen. Dus hoezo kan dit géén onderwerp van gesprekken geweest zijn op 28 november 1941?

Het kan merkwaardig schijnen dat Hitler verboden zou hebben het onderwerp genocide in het gespreksverslag op te nemen, maar er was ongetwijfeld ook bij hem een bewustzijn dat deze misdaad van zo’n kosmische omvang was dat het beter geheim kon blijven. In het algemeen waren de nazi’s inderdaad nogal beducht voor het uitlekken van hun werkelijke plannen, vandaar ook de eufemistische term Endlösung, Eindoplossing, Final Solution.

Die angst voor uitlekken van het gruwelijke voornemen komt naar voren als Rubin en Schwanitz een reactie bespreken op het bezoek dat in mei 1942 vier hoge Arabieren aan proefvergassings-station Sachsenhausen mochten brengen, namelijk de reactie van een van deelnemers aan de Wannsee-conferentie, Martin Luther,

“One German official, however, was horrified by that visit. The Foreign Ministry’s undersecretary, Martin Luther, demanded that Arabs not be allowed into any concentration camp lest they tell others about what they saw. If Germany’s enemies discovered mass murder was happening they would use this as a propaganda weapon against the Third Reich. Luther, a party veteran, also worried that leaks would sabotage his job of convincing German satellite or allied states to turn over their Jews for transport to the death camps. If word got out, those regimes might balk at cooperating due either to Allied pressure or to fear of future punishment. Infuriated, Luther complained to Grobba that von Ribbentrop had promised him the visit wouldn’t happen. Luther’s request to suspend this particular tour was denied. The SS promised him there would be no more tours in future but held them anyway, including a likely later visit by al-Husaini to Auschwitz.” [mijn vet]

Er zijn inderdaad geen schriftelijke bewijzen van Hitlers opdracht, maar dat is, nogmaals, niet zo gek gezien de enorme misdadigheid van het voornemen tot industriële vergassing van de Joden. In voetnoot 54 op pagina 619 van “Islam in Europa, Revolten in Mittelost” geeft Schwanitz een voorbeeld van de voorzichtigheid zelfs bij  “kleinere” massamoord-opdrachten op bijvoorbeeld Duitse politieke vluchtelingen die in Noord-Afrika waren opgepakt: “Nur mündlichen Anordnung des Führers ( . . .) Schriftliche Weitergabe dieses Befehls ist verboten. Die Kommandeure sind mündlich zu unterrrichten.”

In dit verband is ook de zogenaamde Posener Rede (oktober 1943) van Heinrich Himmler illustratief:

„Ich meine jetzt die Judenevakuierung, die Ausrottung des jüdischen Volkes. Es gehört zu den Dingen, die man leicht ausspricht. – ‚Das jüdische Volk wird ausgerottet’, sagt ein jeder Parteigenosse‚ ‘ganz klar, steht in unserem Programm, Ausschaltung der Juden, Ausrottung, machen wir.’ […] Von allen, die so reden, hat keiner zugesehen, keiner hat es durchgestanden. Von Euch werden die meisten wissen, was es heißt, wenn 100 Leichen beisammen liegen, wenn 500 daliegen oder wenn 1000 daliegen. Dies durchgehalten zu haben, und dabei – abgesehen von Ausnahmen menschlicher Schwächen – anständig geblieben zu sein, das hat uns hart gemacht und ist ein niemals geschriebenes und niemals zu schreibendes Ruhmesblatt unserer Geschichte ( . . .).”

Het roemvolle blad dat tot nu toe ongeschreven is gebleven . . . . . en ook maar beter nooit geschreven kan worden . . . .

Tot slot, nogmaals & ten overvloede, de betekenisvolle feiten:

1. Hitler vindt samenwerking met de Moefti – en via hem met de islam en de Arabieren – van het grootste belang, zowel strategisch als ideologisch.
2. Nog eind juli 1941, getuige een brief van Göring aan Heydrich, houdt Hitler de mogelijkheid open de Joden uit Duitsland te verdrijven.
3. Dan komt dat gesprek tussen de Moefti en Hitler op 28 november 1941 waar de Moefti de eis stelt dat er geen Joden meer naar Palestina komen.
   De verslagen van dat gesprek reppen met geen woord over massamoord als eindoplossing, maar het is volstrekt ondenkbaar dat het onderwerp niet aan de orde is geweest. Al in januari 1941 had de Moefti per brief laten weten grote bewondering voor de vergassingstechniek van de nazi’s te hebben. Dus staat het vast dat Hitler, in het besef van de kosmische misdadigheid van de gezamenlijk nazistisch-islamitische plannen, bevolen heeft dat onderwerp weg te laten, te schrappen uit het verslag en dat massale vergassing van de Joden als methode absoluut zeker ter sprake is geweest.
4. Enkele uren (!) na de ontmoering met de Moefti besluit Hitler de Wannsee-conferentie van 20 januari 1942 bijeen te roepen waarop officieel wordt besloten tot de industriële vergassings-genocide.
5. In mei 1942 — dus zes maanden na dat gesprek tussen de Moefti en Hitler en vijf maanden na de Wannsee-conferentie — beginnen de echt serieuze daadwerkelijke proefvergassingen in Sachsenhausen, die moesten leiden tot de industriële vergassings-genocide.
6. In juni 1942 krijgen vier hoge Arabieren, onder wie misschien de Moefti zelf, maar onder wie in elk geval twee van zijn vertegenwoordigers, een rondleiding door Sachsenhausen.

De vraag aan Houwink ten Cate moet dus luiden: hoezo “dun ijs”?Het antwoord op de in mijn titel gestelde vraag – Gaf de Moefti de laatste stoot tot de Endlösung? – moet volgens mij luiden: ja, ten eerste in absolute zin door de weg naar Palestina af te sluiten en zo Hitler tot het loslaten van deels-deporteren en tot alleen-nog-maar-massamoorden te dwingen en ten tweede in “relatieve” zin door Hitler te dwingen tot de industriële vergassings-methode omdat het massamoorden per mitrailleur te omslachtig, te opzichtig en psychisch te belastend bleek voor de uitvoerders.

Het belang van grondige en waarheidsgetrouwe geschiedschrijving wordt steeds urgenter. Regressief en gewelddadig links heeft zo’n beetje vanaf de Baader Meinhof-groep met de terreur van de Palmaffia’s gesympathiseerd. Vanaf de moord op de Israëlische atleten door Palestijnse terroristen op de Olympische Spelen in München in 1972 is de invloed van dit antisemitische links gegroeid en heeft zich genesteld en vertakt in de mainstream van media, academia en politiek. Vijftig jaar lang wordt Israël nu in toenemende mate gedemoniseerd door dit soort “links” onder het mom van sympathie voor de “Palestijnen” die vanaf 1920 niks anders dan terreur hebben gepleegd en elk compromis hebben afgewezen.

Op dit moment beleeft in Amerika deze Israël-demonisering een nieuw hoogtepunt: de moreel steeds verder afglijdende New York Times is zopas een nieuwe campagne gestart die moet voorkomen dat het plan Trump wordt uitgevoerd, te weten een toepassing van het Israëlisch recht in grote delen van Samaria-Judea, geheel volgens het internationaal recht. Wie wil lezen hoe groot en onomstotelijk het morele en internationaal-rechtelijke recht op Samaria-Judea (“de Westbank”) van Israël is, moet het opstel “Werk in uitvoering: een korte geschiedenis van Israël” lezen.

In Amerika raakt de anti-Israël-campagne steed steviger ingebed in de Black Lives Matter/ANTIFA-identiteitsbeweging en die beweging krijgt steeds meer greep op de Democratic Party. De liefde voor de islam, een nazistische ideologie, wordt in deze kringen ook steeds sterker. Moslims worden door dit soort “links”gezien als bondgenoten bij de vernietiging van de eigen Westerse cultuur. Democraat Joe Biden hield in zijn verkiezingscampagne een lofrede op de islam. Ik begin steeds meer te vermoeden dat van deze “polarisatie” geen weg terug is en dat Bismarck opnieuw gelijk krijgt:

“Nicht durch Reden oder Majoritätsbeschlüsse werden die großen Fragen der Zeit entschieden ( . . .) sondern durch Eisen und Blut”.

UPDATE: We schrijven 23 oktober 2020. Achteraf is het mij een raadsel hoe ik in bovenstaand stuk deze column van 7 juni 2014 van wijlen Hans Jansen heb kunnen “vergeten”. Ik kan tot mijn eigen troost zeggen: ik heb met het sterk door hem aanbevolen boek best wel iets gedaan. Toch? Ga die column lezen! Want in een paar honderd woorden wordt feilloos neergezet waarom het gaat bij die Moefti. Hans eindigt zijn column met een verwijzing naar alle vol-idioten die hij zultkoppen noemt en die de islam een gewone religie blijven vinden:

“Er zijn zultkoppen die denken dat het bovenstaande allemaal verzonnen is om de islam in een kwaad daglicht te stellen. Die kunnen, indien ze zich willen verbeteren, het beste beginnen met het lezen van dit boek.”

---

Dit essay verscheen eerder op het Blog van Martien Pennings