Met het uitkomen deze week van een biografie[1] van Ruud Lubbers – 25 jaar geleden geschreven – wordt onderstaand artikeltje ineens wel heel actueel.Het is de ruzie geweest met de Duitse bondskanselier Helmut Kohl, die een einde heeft gemaakt aan de politieke carrière van Ruud Lubbers. Lubbers heeft Margaret Thatcher gesteund in haar pogingen om een overhaaste hereniging van Duitsland tegen te houden.

Persoonlijk denk ik dat Thatcher en hij het goed hebben gezien, dat die hereniging niet in het belang van Europa was en waarschijnlijk ook niet in het belang van Duitsland zelf, al kun je daar verschillend over denken.

Het is zeker dat de manier, waarop het met de hereniging gegaan is, Duitsland waanzinnig veel gekost heeft. Dat heeft de economie van het herenigde land tien jaar achterop gezet. Kohl moet waarschijnlijk iets als ‘nu of nooit’ hebben gedacht toen hij die hereniging doordreef. Dat was dan niet zo goed gezien van hem. Een nauwe samenwerking tussen de twee Duitslanden was er toch wel gekomen en de volledige vernietiging van de Oost-Duitse industrie zou achterwege zijn gebleven als het allemaal wat meer geleidelijk was gegaan.

Dankzij Angela Merkel heeft Europa tot nu toe weinig last ondervonden van de dominantie van het herenigde Duitsland, maar met een minder verstandige bondskanselier had dat ook heel anders kunnen lopen.

Door de Wiedervereinigung is het evenwicht zoek in West-Europa en daar kunnen we bij een ons minder welgezinde bondskanselier straks nog behoorlijk last van krijgen.

De politiek stellingname die een einde aan zijn carrière gemaakt heeft en die hem zeker ook het voorzitterschap van de Europese commissie heeft gekost, was toch een van de beste dingen[2] die Lubbers ooit geprobeerd heeft te doen.

---

1. Een impressie van wat dat boek te bieden heeft vindt u op Elsevier
2. Noot redactie – In zijn nadagen deed Lubbers heel wat onverstandiger dingen.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp.