Het IMF heeft zich bemoeid met de onderhandelingen over de Eurobonds en het Corona-noodpakket voor de zuidelijke EU-lidstaten. Met een volledig bespottelijke uitspraak.

Iemand van het IMF meende zich er ook mee te moeten bemoeien, zo meldden de EU-laven hoopvol:

Een Corona-steunfonds van de Europese Unie moet voor een fors deel uit giften bestaan en niet uit leningen. Dat heeft IMF-hoofdeconome Gita Gopinath gezegd tegen het Duitse magazine Der Spiegel. Anders werkt zo’n fonds geen economisch herstel in de hand, meent zij.

Wat hier hilarisch aan is, is dat het IMF wereldwijd bekend staat als een fonds dat tot de laatste cent nauwkeurig wil worden terugbetaald, en daarop uitermate nauwkeurig en van zeer nabij toezicht houdt. Wie vraagt om een gift wordt eenvoudig niet geholpen. En terecht, want al die ontwikkelingshulp, ontwikkelingssamenwerking, Eurogiften  en al die andere vlaggen onder welke grote sommen geld aan arme landen zijn verstrekt de afgelopen 75 jaar hebben nooit veel meer gedaan dan lokale elites gelukkig maken.

Economisch herstel, wa bedoeluh? Ook dat is een goede reden voor het verzet van de Vrekkige Vier (vijf!).

Dat het interview in Der Spiegel vooral op de volgzame Duitse middenklasse is gericht had de EU-laven te denken hebben moeten geven. Het is echter prettig er van op de hoogte te worden gebracht hoe dom dat spel weer wordt gespeeld, en wie men denkt dat de suckers (hoi Duitsland) zijn:

De Duitse bondskanselier Angela Merkel en de Franse president Emmanuel Macron treffen elkaar maandag en praten dan onder meer over het steunplan. Macron gaf eerder al aan op een top in juli groen licht te krijgen van de Europese regeringsleiders voor een steunpakket.

Met dat economisch herstel gaat het echter niet zo best, ook in de ‘sterke’ landen niet.

De economische vertrouwensindex van de Europese Commissie voor de eurolanden kwam uit op 75,7 ten opzichte van 67,5 een maand eerder. Economen hadden een herstel tot 80 voorzien. De index geeft beneden de 100 punten een negatief vertrouwen aan en is boven de 100 positief.

Dat is daarom een situatie om de EC nog meer dan anders in de smiezen te houden, zo schreef ook Elsevier vandaag. Maandag is er een evaluatie van de EU en haar operaties in de Kamer. En dat de regering nattigheid voelt is duidelijk, zeker aangezien de auteurs die het hieronder genoemde rapport schreven niet bekend staan als erg EU-kritisch

De Tweede Kamer- en Nederlandse europarlementariërs hebben voor maandag wat prikkelende lectuur tot zich mogen nemen. Onderzoekers Adriaan Nunes en Adriaan Schout van Clingendael hebben in opdracht van de Tweede Kamer het rapport De Commissie in balans? Ambitie, organisatie en macht gepubliceerd.
Daarin kraken zij in bedekte termen harde noten over opeenvolgende Europese Commissies. De Commissie komt telkens met wetsvoorstellen, streeft naar meer macht, handhaaft wetten niet en wordt zelf nauwelijks gecontroleerd. Minister Stef Blok (VVD) van Buitenlandse Zaken – althans: zijn ambtenaren – hebben daarop gereageerd met een kabinetsbrief waarin eigenlijk staat: er is weinig aan de hand, de Commissie is wel oké.

Wat Blok derhalve zegt is: dit wilden wij van het kabinet niet weten. Elsevier had als extra kritische noot over het disfunctioneren van de EC aangaande haar primaire taak binnen de EU nog:

De Commissie wil dus wel elke keer meer macht, maar de macht die zij heeft om landen in het EU- en eurogareel te houden, gebruikt zij niet of selectief.

Dat zie je steeds beter als je ook uitgesproken kritische volgers van de EU er op na slaat. Die geloven niet dat de EU nog te redden is (dit is het punt waarop EU-gelovigen vol afschuw doorklikken naar iets dan hun geloof beter past). Maar sommige gegevens laten zich nu eenmaal niet wegdenken;

According to the European Commission’s estimates, the economies of Italy, Spain, and Greece will all shrink over 9%. By comparison, the EU average is 7.4%. France will shrink 8.2%, while most Nordic/Germanic countries will shrink less than 6.5% (that’s Germany, the Sweden, Denmark, Austria, Finland).
EU unemployment expected to rise from 6.7% to to 9% this year. Unemployment will rise to 9.7% in Portugal, 10.1% in France, 11.8% in Italy, 18.9% in Spain, and 19.9% in Greece. Germany will have 4%.
Deficits are going through the roof, from 0.6% of GDP in 2019 to 8.3% this year. Debt will rise to over102% of GDP, with huge disparities: over 115% for Spain and France, and almost 160% for Italy and 200% for Greece. By contrast, Germany’s debt will rise to 75% of GDP and Great Britain’s to 102%.

Die lieve Macron heeft een steeds beter herkend probleem:

Macroeconomically, France is now effectively part of southern Europe. From around 1965 to 2000, France was, uncharacteristically, significantly richer than Britain. In the 90s, France was about as rich as Germany, which was then hobbled by the annexation of formerly communist eastern Germany. Today, not having its own currency (unlike Britain) and having an enormous welfare and overregulated labor market (relative to Germany), there is no denying that France is falling behind.

En dan komt de ratio voor de geëiste liefdadigheid:

Even before the COVID recession, southern Europe was barely on track for slowly growing out of debt. Now these hopes are completely dashed.
(..)
All this has great political ramifications. The scale of the economic disaster in southern Europe is presumably why German Chancellor Angela Merkel agreed to a remarkable doubling of the EU budget by €500 billion over the next three years, raising EU loans to fund transfers to countries hit by coronavirus, particularly southern Europe.

En had ik niet al eerder betoogd dat het onderpand van de staatsschuld van een land haar bevolking is? Welnu, die van Zuid-Europa krimpt. Aanmerkelijk zelfs:

Italië

De problemen komen zoals vaker eerst uit Italië:

Politically, we have fertile ground for instability. The Macron régime is already barely able to keep the more uppity elements of the (neo-)French population – whether white gilets-jaunes or Afro-Islamic BLM marchers – at bay.
Italy looks to be on the verge of explosion. Both the political establishment and the people at large are becoming anti-EU. The inchoate populist-leftoid Five-Sar Movement has collapsed. Matteo Salvini’s nationalist Lega is being outflanked . . . by the even more nationalist Brothers of Italy.

Wat je hier aan kunt toevoegen is dat verdergaande economische verstarring onmiskenbaar moet leiden tot een politieke explosie. Die zat al enige tijd in het vat, maar dat de EU in Brussel dit overleven gaat is feitelijk ondenkbaar. Een reden te meer om zelfs geen geld uit te lenen, maar dat zal moeilijk verkoopbaar zijn aan de Eurocraten, die de ruïnering van hun hoop en ambities nog niet hebben herkend voor wat ze zijn: hun aanstaande politieke ondergang.

---

Meer over de Corona fondsen, de er mee verbonden Eurobonds en een stukje van de voorgeschiedenis vindt u hier.