De beleidsmatige aanpak van de heen-en-weer in de Middellandse Zee tussen Libië en de EU wordt pijnlijker en pijnlijker. Intussen gaat de asielmigratie gewoon door.

De Duitse Sea-Watch 3 (onder Nederlandse vlag) dobbert weer voor de Italiaanse kust. Al weer. Nog vorige maand nam Nederland een paar van de asielmigranten aan boord op, met de mededeling dat het de laatste keer was. De Duitse bemanning heeft daar geen boodschap van, en daarom wil Italië nu een gesprek met de Nederlandse ambassadeur. Die krijgt zonder twijfel te horen dat de Nederlandse vlag op het schip de Italiaanse autoriteiten een doorn in het oog is.

Meer dan begrijpelijk.

De Italiaanse regering zet nu de zaak op scherp door te eisen dat Nederland alle 47 migranten aan boord zelf opneemt. Het is onmogelijk geen sympathie op te brengen voor deze Italiaanse zet. Staatssecretaris Harbers houdt voet bij stuk (gelukkig maar!) en deze feiten tezamen maken het dilemma voor iedereen overzichtelijk. Tenzij je van mening bent dat alle migranten hier zonder verdere condities aan land moeten kunnen komen. Dan krijg je dus Amsterdamse toestanden.

En daar zitten we ook niet op te wachten.

Nederland is overigens niet het enige land waar eindelijk het besef is doorgedrongen dat het ten einde moet komen, deze farce die verbeeldt menslievend te zijn. Uitgerekend Duitsland heeft vorige week aangekondigd verdere bemoeienis met de ‘reddingsoperaties’ op de Middellandse Zee te staken. Italië vindt sowieso dat deze Operatie Sophia moet worden gestaakt zolang de rest van de EU niet haar deel van de migranten op nemen wil, en gelijk heeft het natuurlijk. Dankzij Sophia zijn zo’n 50.000 migranten uit het water gehaald. En allemaal in Italië aan land gezet, iets wat men in Nederland gewoonlijk vergeet te vermelden.

Nu moeten wij als Nederland dus die Sea-watch 3 van haar Nederlandse licentie ontdoen, dan ruimen de Italianen dat schip wel op en dat zou dan dat zijn. Maar eer we zó ver zijn, zou de Middellandse Zee best al eens verdampt kunnen zijn, denk je wel eens.