Het voordeel van het volgen van buitenlands nieuws, is dat je soms al op de hoogte bent van politieke koerswijzigingen eer Nederlandse parlementariërs zelfs maar weten dat ze binnenkort van mening zullen veranderen.

De inleiding van dit stukje is dan ook niet meer dan een halve grap. Het steekt alleen de draak met de kuddegeest van parlementaire meerderheden die doen wat hun ministeriële voorgangers in de Kamer komen preken. Want waardoor veranderen die ministeriële voorgangers van mening? Juist, u begint het te begrijpen: het heeft te maken met het volgen van goede voorbeelden in het buitenland. Of minder goede voorbeelden overigens: Merkel/asielmigranten, Obama/Syriëpolitiek, EU/vierkantekomkommers/gloeilampenban/etc etc. Op de keper beschouwd is politiek minder ingewikkeld dan U vaak denkt. Je hoeft er ook maar héél weinig voor te kunnen – alleen stotteraars zijn de facto ongeschikt.

Wat heb ik vandaag gezien? Ik viel in een stukje van Daily Politics op BBC2, dat vrijwel dagelijks plaatsheeft rond 13.00 uur. Het onderwerp was het bezoek van de Egyptische dictator president al-Sissi aan Groot-Brittannië dat een aantal gemoederen weliswaar bezighield, maar niet omdat hij niet volgens onze eisen van de democratische besluitvorming werkt. Sommigen zal dat tegenvallen, maar er was een verbazingwekkende verzameling common sense uitgenodigd bij dit politieke forum.

Wat mij nog het meest verbaasde, was dat alle commentatoren (van journalisten tot parlementsleden van de oppositie) het roerend eens waren. Al-Sissi was niet hun gedroomde gesprekspartner, maar je moest over het Midden Oosten realistisch zijn. Het zit nu eenmaal vol met onsmakelijke gesprekspartners, en als je er wat bereiken wilt zul je met iedereen in gesprek moeten. Klap op de vuurpijl: zélfs met Iran en president Assad van Syrië. De hele groep knikte. Met verschillende gezichtsuitdrukkingen, maar toch.

Dát heb ik nog geen Nederlandse parlementariër horen zeggen. Toegegeven, ze zijn er al enige tijd muisstil over, dus verbazen kan het niet. Maar dit gaat dus een stapje verder dan gegeneerd je mond houden – hoe verstandig dat in sommige gevallen ook is.

Het heeft alles te maken met het langzaam doordringende besef dat er weliswaar geen oorlogsverklaring of VN-resolutie is die het steunt, maar dat er in Syrië desalniettemin een proxy-war tussen NATO en Rusland wordt uitgevochten. De consequenties van deze rampzalige Amerikaanse aanpak zijn al in een vroeg stadium voorspeld, maar men dacht er mee weg te komen. (Enfin, elders op dit blog vindt U daarover meer, volg de links onderaan).

Vorige week heeft president Obama dus aangekondigd 50 Special Forces Syrië in te sturen. 50 man! Dat is net zo bespottelijk als het klinkt. De Amerikanen hebben niet alleen de oorlog in Syrië al verloren, ook in de propagandaoorlog lijken de Russen aan de winnende hand. Zie bijvoorbeeld deze Russische documentaire over de vervolging van Christenen in Syrië.

Er vinden in Wenen nu voorzichtige gesprekken plaats over hoe het moet nadat de Syrische burgeroorlog is beëindigd. Daarover gaven het Westen en Rusland vervolgens compleet verschillende interpretaties, zodat het er wel op zal neerkomen, dat de winnaar beslist en de verliezers grommend zullen toegeven dat het zo dan maar moet. Oftewel: rekent U er maar op dat we van Assad de komende tien jaar nog niet af zullen zijn.

——————————————————————————————

Volg ook ons Dossier Wereldpolitiek USA en Dossier Syrië