Een paar jaar geleden alweer dat ik dit las. Over vrouwen die op weg van Afrika naar Italië – op de vlucht als het ware – overboord gegooid waren. Eigenlijk was het juist een terloopse opmerking van een jongeman die zelf heelhuids in Frankrijk was aangekomen.

Het verhaal vond ik op een site die gerund werd door iemand die niets moest hebben van islam en dergelijke. Met de suggestieve opmerking erbij dat niet bekend was, wat er vóór dat overboord zetten met de vrouwen gebeurd was. Dus ja? Maar wie schetst mijn verbazing – om maar een mooi cliché op te werpen: een paar weken geleden een verhaal uit een wel héél andere hoek met een gelijkaardig verhaal.

In het Duits, door een dame met de weinig Duits klinkende naam: Lucie Marshall. De ‘tag‘ bij haar stukje is Liebe en ze heeft het dan in de categorie Dankbarheit geplaatst … En dankbaar zijn ze. Reaguurster Heike meldt: “Toll, einfach nur toll!” en Vera begint haar reactie met “Wow, alle Achtung – ich bin so gerührt, dass es solche tollen Menschen wie Dich und Deine Familie gibt“, en ze voegt er nog een kleiner-dan teken met een cijfer 3 aan toe. Tientallen anderen komen met net zoiets. Allen zwaar onder de indruk van Lucies geweldige menslievendheid.

Dat “nur” is niet vet bij Heike. Dat heb ik gedaan: alleen maar fantastisch vindt ons Heike het, wat Lucie geschreven heeft. Maar Lucie schrijft helemáál niet alleen over fantastische dingen. Ze beschrijft ook werkelijk hemeltergend verschrikkelijke zaken.

„Ich nehme die syrische Familie“, sagt Lulu, eine der mittlerweile völlig erschöpften Helferinnen von Moabit hilft und zeigt auf ein junges Ehepaar (sie schwanger) und deren Schwager. Die drei sind heute morgen angekommen. Die syrische Frau lacht, weil Arthurs Hund ihr die Reste des Couscous wegisst und ständig niesen muss, weil es ihm in der Nase steckt. „Eigentlich hatten sie noch einen dreijährigen Sohn dabei, aber der hat bei der Überfahrt auf dem Boot so viel geweint, dass die Schlepper ihn über Bord geworfen haben“, erzählt Lulu. Ich erstarre, mir schießen die Tränen in die Augen und ich muss den Brechreiz unterdrücken.

De terloopsheid. Met die ondeugende, niezende hond erbij. “Dé smokkelaar” heeft het driejarige zoontje overboord gegooid omdat het kind teveel aan het schreien was. Hoe haalt dit vrouwspersoon het in haar hoofd om in het vervolg van haar verhaal nog over iets anders te schrijven? Nee wacht, ze belt nog wel een collega vluchtelingen-verwelkomer.

Ich erwähne die Geschichte, ihre Antwort ist bestürzend nüchtern: „Ach, Lucie, das passiert auf jeder Bootsfahrt. Kinder, die weinen, gehen über Bord. Und die Minderjährigen kommen dann zu uns.”

De ‘nuchtere’ vriendin legt uit dat dit de standaardprocedure is. Zoals vroeger kinderen die vroegen werden overgeslagen, worden thans kinderen die huilen overboord gekieperd. Watte? De ondraaglijke terloopsheid: was die procedure soms onderdeel van de deal met vader en moeder? Waren vader en moeder minderjarig dan?

Lucie schrijft er niets over. Ze gaat verder met een vergelijking van drie Pakistaanse jongens van 13, 17 en 20 jaar oud met haar eigen zoontje Sam. Haar fans loven haar vanwege dat ze dit drietal bij haarzelf in huis heeft genomen. Het komt uit een middenstandsgezin. Moeder en grootmoeder van het drietal skypen gezellig met Lucie. Ze wenen en zijn ook heel dankbaar. Van een redelijk welvarende familie, maar och arme, ze hadden alleen geld voor de reis van de drie jongens. En ze vraagt zich af:

Wie würde es mir wohl gehen, wenn Sam fliehen müsste? Und das Geld nur für ihn reicht.

Ja, dit is echt een vrouw met inlevingsvermogen. Niet dan? Sam is een jaar of 7 of zo. En ze komt aanvullend ook nog met dit wijze inzicht:

Der Großteil der Flüchtlinge, die es bis nach Deutschland schaffen, sind gut ausgebildet und kommen aus der Mittelklasse. Wir kriegen hier sowieso die Creme de là Creme. Und was machen wir daraus? Nichts.

De immigranten zijn hoog opgeleid en ..

Nee, nee, ik stop. Ik ga u niet voor het hoofd stoten. Eigenlijk was ik van plan u nog uit te gaan leggen wat er niet deugt aan de opstelling van de Lucies van deze wereld. Wanneer ge nog niet beseft wat er fout is aan dit verhaal, met de titel die ik toevoegde, bent u niet meer te redden. Dan houd ik u voor het type dat zijn of haar eigen dochters vermaant de roklengte aan te passen aan het gebrek aan zelfbeheersing onder het nieuwe manvolk van deze EU-provincie.

Nog wel iets over de foto boven. Die heeft dan dus niets te maken met Angela Merkel, met Lucie of een van die andere Duitse dames. Ze komt uit Canada. Ik vond dat ‘proud’ wel passend voor bij dit stukje, veronderstellend dat het hier ging om een semi-overheidsinstelling of ‘goed doel’. Met dat viltgestifte papier. En dat ‘protect’. Mijn fout. We hebben hier van doen met moderne ondernemers. Ze leggen het zelf uit op hun eigen site onder Why us?:

We are a dynamic consultancy firm with experienced professionals in the immigration field and other related sectors.

Zo luidt hun aandachttrekker:

Are you thinking of making a refugee claim?