Toon Kasdorp vindt dat in Nederland ten onrechte het belang van jeugdige delinquenten voor gaat op dat van de samenleving.

Stel dat Marcel van Dam[1] gelijk had en dat een jeugdgevangene hier € 250.000,- of intussen misschien nog wel wat meer per jaar kost. Stel dat hij verder gelijk heeft en dat jongeren voor hun vijfentwintigste niet in staat zijn alle gevolgen van hun gedrag te overzien omdat hun hersenen nog niet volgroeid zijn. Stel tenslotte dat hij gelijk heeft met zijn stelling dat jeugdige delinquenten van hun verblijf in de jeugdgevangenis alleen maar slechter worden. Betekent dat, zoals hij zegt, dat we niets moeten doen behalve een staatssecretaris die voorstelt de maximumstraf te verdubbelen in politieke zin levenslang geven?

We hoeven niet naar Van Dam te luisteren. Er zijn beslist wel alternatieven. We kunnen het verblijf in een jeugdgevangenis goedkoper maken. Bijvoorbeeld door met Marokko een overeenkomst aan te gaan om delinquenten die Arabisch spreken daar te laten of naar toe te sturen.

We betalen Marokko dan het dubbele van hun lokale kostprijs en komen gemakkelijk beneden de €10.000,- per jaar uit. Idem Turks sprekenden in Turkije, Ghanezen in Ghana etc. Alleen met Antillianen gaat het niet lukken, want daar is geen plaats meer in het gevang. Maar misschien kunnen we dat regelen met Suriname.

Dat mensen voor hun vijfentwintigste niet in staat zijn alle gevolgen van hun handelen te overzien, lijkt me geen goed argument. Swaab zegt iets dergelijks in zijn boek Wij zijn ons brein. Maar mensen en vooral criminele mensen, zijn na hun vijf en twintigste jaar ook niet in staat hun handelen te overzien. Voor hun vijfentwintigste zijn gevangenen kennelijk nog wel enigszins beïnvloedbaar en daarna niet meer.

Alle reden dus ze wel op te sluiten en als het niet in Marokko kan dan maar hier. We moeten dan wel een methode vinden om te voorkomen dat ze in het gevang slechter worden in plaats van beter. Dat zou kunnen door ze niet met elkaar op te sluiten maar in hun eentje op water en brood te zetten. Dat doe je dan tot ze kennelijk spijt hebben van wat ze hebben gedaan en beloven hun slachtoffers genoegdoening te gaan geven.

Dat spijt krijgen zal gemiddeld een paar maanden duren en daarna kun je ze vrij laten en kijken of ze hun beloften nakomen. Doen ze dat niet dan pak je ze weer op, zet ze opnieuw in eenzame opsluiting, liefst ook weer op water en brood en kijkt na een tijdje nog een keer, maar als het in een paar maanden niet lukt dan zijn ze vrij hopeloos. Dat blijft dan wel tienduizend euro per jaar kosten natuurlijk, maar dat is minder dan de kosten van ze vrij rond laten lopen.

We moeten van het malle idee af dat straffen er zijn voor delinquenten. Straffen dienen er voor om de samenleving en de slachtoffers genoegdoening te geven en daarnaast om duidelijk te maken dat normen niet geschonden horen te worden.. Als dat het uitgangspunt zou zijn dan verandert dat de inrichting van het strafsysteem aanzienlijk, en zoiets moet mogelijk zijn met handhaving van de humanistische uitgangspunten. Water en brood met vitamine supplementen zijn heel gezond voor een tijdje, vooral voor jeugddelinquenten die aan welvaartsziekten leiden. Het moet natuurlijk niet te lang duren. Een paar maanden veel verplichte lichaamsbeweging in de cel vinden deskundigen gezond en een tijdlang geen tv, radio en verkeer met andere delinquenten ook.

---

1. 30/6/11, Volkskrant

---

Dit artikel verscheen eerder vandaag ook op het Blog van Toon Kasdorp