Dat joden in het geheim zouden streven naar (wereld)heerschappij is de moderne vorm van antisemitisme die dominant werd in het begin van de twintigste eeuw met het verschijnen van de “Protocollen van Zion”.

Deze beschuldiging wordt tegenwoordig minder openlijk geuit dan de nazi’s dat deden, en gaat dan vergezeld van de verzekering dat de auteur geen antisemiet is. Het is moeilijker te herkennen. Aan de hand van de volgende tekstfragmenten wordt dit mechanisme gedemonstreerd. Het gaat niet om de auteurs maar om het mechanisme. De links zijn uitsluitend bedoeld als bewijs.

In Critique of the Culture of Kevin MacDonald zet de auteur zich ogenschijnlijk af tegen het antisemitisme van MacDonald, die overigens zelf ontkent antisemiet te zijn, maar  onder het mom van een evolutionaire analyse antisemitische stellingen betrekt. Het begint redelijk onschuldig:

“And one has to respect him [MacDonald] for the courage and sheer data doggedness with which he has taken on in depth an important and shunned subject — the leftist tilt of the Jewish ethny and its negative effect on Gentile societies.”

en vervolgt met minder onschuldige observaties:

In the fourteen years I spent at three universities in the 60s/70s I acquired a store of memories that resembles Kevin MacDonald’s. (…) I too perceived the radical politics, feelings of separateness and alienation, attitude of moral and intellectual superiority, hostility to Western cultural institutions, ethnic paranoia and bunker mentality, disdain for capitalism, generic tendency to impute and then combat perceived racism and fascism, disputatiousness and intellectual sophistry, negative attitudes toward Christianity, positive attitudes toward psychoanalysis and Marxism. I too had charismatic Jewish professors with a leftist view of European and American history.

Om uit te komen op …

“Jews Hate Whites” [some commenter] may be an idiot, but his anger is justifiable. And when one contemplates the political imprint of America’s Jews in the last 100 years, from Max Shachtman to Noam Chomsky, from the Jewish Socialist League of America in the 30’s to the Jewish Alliance for Law and Social Action in the 90s, …. to the current crop of Jewish politicians in Congress and machers in the White House [2009, Obama], one begins to worry less about the veracity [waarheidsgetrouwheid] of the MacDonald hypothesis and more because of the veracity of his facts.

er volgt een schijnbeweging:

There is hardly any doubt that Jews have so enriched the European civilization and its American outpost, and in so many ways, that an analysis that dwells only on the debit column of the ledger, as MacDonald’s does, is skewed. Moreover, when this analysis ascribes a truly diabolical motive to that debit, and ignores other viable explanations, it’s not just a troubling bias but a deplorable falsification.

Om uit te monden in:

Nevertheless … the American Jewish community, particularly through its organized expression, has been drawing down its credit through massive entries on the debit side, just as American blacks have since the 60s. I no longer care how many Jewish doctors save lives, Jewish scientists discover new particles and Jewish violinists provide transporting experiences, when Jews are at the spearhead of every corrosive movement turning the United States into a slipshod third world Babel of the equally ignorant yahoos brimming with self-esteem but disdaining whitey, his Constitution and his Shakespeare.

Dit is antisemitisme in zijn meest venijnige vorm. Het gebruikt positieve prestaties van joden om uiteindelijk de negatieve de doorslag te laten geven. En die positieve maar zeker de negatieve zijn gebaseerd op een gekleurde en selectieve waarneming. Hoe zit dat in elkaar?

Laten we om te beginnen vaststellen dat joden, als iedere etnische groep, zoals de WASP’s (White Anglo-Saxon Protestants, de elite van de Oostkust van de VS) bepaalde kenmerken gemeen hebben, positieve maar ook negatieve. Gedeeltelijk genetisch maar in belangrijke mate cultureel bepaald. Het feit dat er een krachtdadige selectie heeft plaatsgevonden door vervolging en genocide zal er zeker aan bijgedragen hebben dat veel overlevers tot de top van hun soort (cultuur) behoren. Een cultuur die op zich zelf al intellectueel is ingesteld. Dat kan op zichzelf al aanleiding zijn tot ressentiment aangezien, zeker binnen de hedendaagse gelijkheidswaan, iedere superioriteit verdacht is. Maar er is meer nodig om die weerzin tegen superioriteit tot antisemitisme te maken. En dat is de suggestie dat deze superieuren een geheime agenda hebben om de wereld aan zich te onderwerpen voor hun eigen doelen. Om te beginnen moet worden vastgesteld dat iedere groepering, of dat nu een etnie is of een beroepsgroep, zich zal organiseren en aaneensluiten om de eigen belangen optimaal te verdedigen, en het is geen geheim dat vooral in New York de Joodse stem een belangrijke factor was en is voor de Democraten. En dat die stem, door hun gemiddeld betere maatschappelijke positie meer gewicht in de schaal legt dan die van andere groepen. Dat mag dan zo zijn, het is niet bijzonder. Ook de WASP’s hebben nog een onevenredige invloed. Het venijn zit in de staart: “[‘no mercy’]… when Jews are at the spearhead of every corrosive movement turning the United States into a slipshod third world Babel of the equally ignorant yahoos brimming with self-esteem but disdaining whitey, his Constitution and his Shakespeare.”

Hoewel de richting waarin het Westen en ook de US afglijdt klopt staan de joden zeker niet aan de kop van elke beweging. Het is mogelijk dat joden er een percentueel grotere rol in spelen maar dat is dan in de eerste plaats zo omdat ze dat in veel bewegingen en organisaties doen vanwege bovengenoemde selectie. De “linkse” bewegingen, of ze nu geleid worden door joden of niet, zijn gebaseerd op christelijke waarden in het “moderne” humanistische jasje van de mensenrechten en het postmoderne pak van het cultuurrelativisme en identiteitspolitiek. Ze moeten zeker bestreden worden, maar dan vanwege de verderfelijke gedachten die ze uitzaaien. Of er aan het hoofd witte, zwarte of gele mensen, mannen of vrouwen staan maakt daarbij niets uit. Dat er geen aanwijsbare schuldige, geen eenduidige oorzaak is verklaart de aantrekkingskracht van complottheorieën. Het benoemen van een schuldige, de Joden, als georganiseerd Kwaad, maakt dat er automatisch een georganiseerd Goed moet komen, bijvoorbeeld de Nazi, die dit kwaad kan bestrijden. Dit goed tegen kwaad denken legitimeert een dictatoriale, antidemocra­tische tegenkracht. En eenmaal aan de macht is die kracht er alles aan gelegen om deze legitimatie in stand te houden. De opkomst van deze moderne vorm van antisemitisme, houdt direct verband met democratie. In vroeger tijden was de heerser de eerst aangewezen schuldige voor grove misstanden. Opstanden of complotten hadden zo een eenvoudig object. Door de democratie is de figuur van de heerser uit elkaar gevallen en nog slechts als symbool aanwezig.

Meestal is er behoefte aan bewijs dat er werkelijk een joods complot bestaat. Dit heeft geleid tot de fabricatie van de Protocollen van Zion, dat tot op de dag van vandaag een belangrijke rol speelt in het antisemitische denken, vooral in de moslimwereld, waar het samen met “Mein Kampf” verkrijgbaar is. Omdat de joden daar slachtoffer en geen dader waren zit de holocaust in de weg van het antisemitisme. Die moet gebagatelliseerd of nog liever ontkend worden.

Veel complotdenken eindigt in antisemitisme. Dit omdat andere entiteiten, zoals de CIA, de farmaceutische industrie of de media te abstract en ongrijpbaar blijken en andere groepen te incapabel (zwarten) of te groot en machtig (chinezen) zijn.

Wat is complotdenken
Complotdenken is het idee dat bepaalde maatschappelijke ontwikkelingen of gebeur­tenissen die daarop een grote invloed hebben de uitvoering betreffen van een geheim plan van een geheime organisatie of groep. Vaak de joden zoals we in hiervoor zagen. Maar het kunnen ook bankiers zijn, al is dat voor veel complotdenkers hetzelfde.

Complotten bestaan. In een dictatuur of absolutistische staatsvorm komen ze veelvuldig voor. Het zijn samenzweringen van facties, machtige personen, die de heerser willen vervangen. Het gevolg is dat veel heersers bij het minste signaal wild om zich heen slaan. Stalin en Kim Jong-un bijvoorbeeld. Het beroemdst is vermoedelijk het complot tegen Julius Caesar. Daarbij moet worden aangetekend dat niet ieder complot “slecht” is. De mislukte aanslag op Hitler bijvoorbeeld.

Complotdenken en democratie
In democratische kapitalistische staten komen wel complotten voor om leiders van organisaties, zoals politieke partijen of bedrijven te vervangen maar niet om een bepaalde maatschappelijke (wereld)orde te bereiken. Dat wil niet zeggen dat er niet gestreefd wordt naar een bepaalde maatschappelijke orde of ontwikkeling. Ook niet dat daarbij soms middelen gebruikt worden die geheim of in ieder geval niet openbaar zijn. Maar dat maakt het nog niet tot een complot. Bij een complot gaat het om aanwijsbare personen die deelnemen aan het ontwikkelen en uitvoeren van een plan waarvan behalve de middelen ook de doelen niet openbaar zijn. Die personen kunnen inderdaad tot een bepaalde groep behoren maar meestal betreft dat op zichzelf al een politieke organisatie zoals de (Spaanse) jezuïeten of de beruchte vrijmetselaarsloge “P2” waarvan de oriëntatie wel openbaar is. Bij deze laatste twee ging het wel om ingrijpen op staatsniveau, maar het betrof onvolgroeide democratieën waar nog aanzienlijke antidemocratische krachten aanwezig waren die over de nodige middelen beschikten.

De doelstellingen en ook veel middelen van het “World Economic Forum”, de Bilderbergconferentie, de EU of van Soros zijn openbaar. Het zijn ook geen plannen in de strikte zin, maar strategieën om ontwikkelingen een bepaalde kant op te krijgen en de onderlinge afstemming daarvan. Het is de elite die nu aan de macht is en die van haar intenties geen geheim maakt. Ook van de islam kan met niet zeggen dat die met een complot bezig is. Doelen, methoden en middelen zijn openbaar of in ieder geval te achterhalen. Het aan de macht komen van de NSDAP in 1933 was geen complot, al gebeurde het gedeeltelijk met onwettige middelen.

Waar komt het moderne complotdenken, het idee dat er een groep is die in het geheim en planmatig onze (democratische) beschaving wil veroveren of vernielen vandaan?

Een belangrijke reden is dat de mens verlangt naar een eenduidige oorzaak. Vooral van verschijnselen die het (boeren)verstand te boven gaan. “Het kan toch niet dat zo’n wolkenkrabber instort door zo’n lullig vliegtuigje? Daar zijn die dingen toch op gebouwd?” Zo’n verlangen wordt dan vervult door een vijand aan te wijzen die de oorzaak is. In vroeger tijden was het eenvoudig. Het goede kwam van god, de koning. Als er een probleem was dan moest die vervangen worden. Met het verdwijnen van de (persoonlijke) god en de heerser, de koning, was er behoefte aan een andere verklaring.

Van dit mechanisme werd en wordt in de eerste plaats gebruik gemaakt door autoritaire stromingen. Nazisme, islam, Stalinisme en andere totalitaire ideologieën zonder god of persoonlijke god — Allah is niet door de mens aanspreekbaar — hadden al gauw in de gaten dat een aanwijsbare vijand een noodzakelijke voorwaarde is voor het legitimeren van geweld en agressie.

Aangezien er geen directe bewijzen voor het bestaan, de doelen en de werkwijze van geheime genootschappen zijn moet men volstaan met een opeenstapeling van halve waarheden en zeer selectieve observaties: leugens.

Hoe antisemitisme en complotdenken te bestrijden? Hier is maar één antwoord op: door de leugens waarmee ze worden onderbouwd, feitelijk een vorm van smaad, te verbieden en te bestraffen. De Ridders van de Vrijheid van Meningsuiting hebben ongelijk als ze beweren dat leugens geen probleem zijn omdat iedereen zelf kan ontdekken wat waar en onwaar is.

---

Dit staat ook te lezen in Geen vrijheid voor de Leugen! en Geen vrijheid voor de Leugen! (2)

---

Dit essay verscheen eerder op Harde Woorden