Waarom de mensen zo geïnteresseerd zijn en blijven in die Heleen Mees is voor mij een raadsel.

Ik vind Heleen Mees eigenlijk een nogal oninteressante vrouw en ik heb indertijd over haar geschreven omdat een vriendje, die Mees heet, er bezwaar tegen maakte om met haar geassocieerd te worden.

Die procedure, waarmee ze twintig miljoen dollar wilde krijgen van Buiter, de man met wie ze een relatie had, heeft ze verloren.

Om een aantal redenen, maar vooral toch omdat ze niet heeft kunnen aantonen dat ze schade heeft gehad in die orde van grootte. En voor smartengeld komt ze denk ik sowieso niet in aanmerking.

Twintig miljoen dollar, dat is meer dan een miljoen per jaar voor de rest van haar werkzame leven en dan nog niet eens contant gemaakt. Dat heeft ze ook in haar beste jaren nooit verdiend en die verdiensten waren in hoofdzaak gekoppeld aan de feministische hype, waardoor ze publiceren kon in gerenommeerde bladen die normaal hogere eisen aan hun medewerkers stellen.

Ik heb het proefschrift eens bekeken waarop ze aan de Erasmus universiteit gepromoveerd is. Die dissertatie bestaat uit vijf artikelen, waarin ze probeerde aan te tonen dat de economische recessie in de wereld een gevolg is van onderconsumptie van de Chinese burgers en spaarzaamheid van de Chinese overheid. Ze komt onder meer tot de conclusie dat het misschien toch geen bewuste poging is van China om de globale economie te ondermijnen en dat er geen bewijs kan worden gevonden dat de gepubliceerde Chinese cijfers frauduleus zijn.

Waar het op neer komt is dat haar de doctorstitel is gegeven omdat ze niet heeft kunnen bewijzen dat haar eerdere borrelpraat ook maar ergens gefundeerd zou kunnen wezen. Dat lijkt mij nogal mager voor een universiteit die als economische hogeschool vroeger toch wel reputatie had.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp