De EC in Brussel is woedend op zowel Polen als Hongarije. Stenen des aanstoots zijn er veel, maar de nadruk ligt op de omgang met asielmigratie, onderwijs (Hongarije) en staatsinrichting (Polen).

De rel die nu groeit is een logisch gevolg van de manier waarop de EU zaken denkt door te kunnen drukken. En hoe landen die trots zijn op hun soevereiniteit daar op logische wijze op reageren: niet. De EC ging eergisteren zover beide landen te dreigen dat ze de EU worden uitgegooid als ze niet de aantallen asielmigranten opnemen waarvan de EU vindt dat ze dat moeten doen.

Alleen heeft de EU daartoe de middelen niet, als beide landen één lijn blijven trekken. Voor het verwijderen van een land uit de EU is unanimiteit vereist. Zolang Polen en Hongarije daarom in gezamenlijkheid beiden de Eurocraten uit blijven lachen, kan niemand hen iets maken. Overigens, of ze gelijk hebben? Nou en of.

Eerst de asielmigratie. Zoals iedereen weet weigert de EU sowieso iets te doen tegen de ongebreidelde instroom van migranten zolang de bevolking niet dreigt met opstand en moordpartijen. Dat Angela Merkel in een eerder tijdperk zonder pardon door een woedende menigte in stukken was gescheurd zou niemand in die tijden hebben verbaasd. Nu schudden we bezorgd het hoofd: het in stukken scheuren heeft zich verplaatst naar de jonge slachtoffers van dit beleid. Polen en Hongarije weigeren daaraan mee te doen, en bewijzen daarmee de wensen van hun bevolking te respecteren. Daarover is de EU woest: democratie is alleen OK als men er in Brussel geen last van heeft. Zie het EP, tandeloos en zeikerig zeurend geneuzel zonder enige macht. Maar ze vertegenwoordigen ook niemand. Ondertussen stokt de herverdeling vrijwel totaal, wat de suggestie biedt dat achter de schermen meerdere landen heel blij zijn met het verzet dat alles in het honderd lopen laat.

In hoeverre je dat van ons parlement zeggen kunt is voorlopig een open vraag, maar het verschil met volksvertegenwoordigers in Warschau en Boedapest is in ieder geval een pijnlijk schrijnende gewaarwording.

Polen zit al een tijdje met de invoering van wetten die de EU niet zinnen, en benoemingen in het eigen Hooggerechtshof waarvan Brussel vindt dat die moeten worden teruggedraaid. Frans Timmermans dreigt en schreeuwt erover, maar Polen reageert niet op hem. In de praktijk zal dit een heel effectieve wijze blijken om met de EU om te gaan: niets beter dan opgeblazen kikkers totaal negeren als ze iets roepen dat je niet zint: er komt vanzelf een moment waarop ze je nodig hebben, en dan onderhandel je je wensen alsnog uit, of je wacht tot er een nieuwe EU-commissaris komt te zitten. Dat lijkt de politiek die Polen toepast tegenover Frans Timmermans, en het onmachtige gepiep dat geregeld uit zijn keel opstijgt illustreert de effectiviteit van deze aanpak.

Hongarije is recent begonnen met een fundamentele aanpak van het gekonkel van filantroop en miljardair George Soros. Daar is alle reden voor, en Hongarije heeft besloten maatregelen te treffen die precies de door Soros gestichte universiteit in Boedapest pijnlijk zullen treffen. Ook hierover is de EU woest, maar voorlopig gaat dat nog niet verder dan gepruttel over diepe bezorgdheid en ga zo maar door. Ook hier lijkt Hongarije zich niets aan te zullen trekken van de Eurocraten, en zal die universiteit die zich niet aan de nieuwe regels houdt eenvoudig ontmantelen. Ludiek detail: Orban heeft ooit gestudeerd met een beurs van Soros. Het gejank over die met de ondergang bedreigde Central European University is in ieder geval niet van de lucht. Eurocraat Carlos Moedas heeft al geroepen dat dit een aanslag is op de academische vrijheid – waarmee hij dus vooral bewijst geen beul te hebben van wat dat begrip inhoudt. Ietwat pijnlijk voor het lid van de EC dat belast is met de universiteiten. Het Hongaarse EC-lid is er ook niet blij mee, zo maakte hij gisteren bekend. Ook hier: problemen met door de EU goedgekeurde media:

De Hongaarse Orbán-regering legt ook mensenrechtenorganisaties en onafhankelijke media het vuur aan de schenen. Vicevoorzitter Frans Timmermans, die in de commissie verantwoordelijk is voor Grondrechten, houdt over een week een presentatie aan zijn collega’s over hoe het land lijkt weg te drijven van de liberale democratie. Timmermans liet weten Moedas volledig te steunen.

Je zou het bijna een patroon gaan noemen.

Dat de EU niet goed weet wat te doen aan de insubordinatie van de twee belangrijkste Oost-Europese staten is duidelijk. Dat deze beide landen nauwkeurig hebben bepaald tot hoever ze kunnen gaan, en wat de EU aan middelen heeft om hen te treffen is evenzeer herkenbaar. Tegen de tijd dat het naar een climax gaat is Frans Timmermans vermoedelijk lang geelden ontploft van woede. Het lijkt me een interessant schouwspel, maar ik vermoed dat het een stuk eerder komen zal dan de capitulatie van deze beide landen.

Alles bijeen geven ze de indruk dat ze hopen dat men in West-Europa eindelijk eens bij zinnen komt, maar dat als puntje bij paaltje komt ze nog liever de EU verlaten dan zich oneindig laten koeioneren door ambtelijke idioten.