Toon Kasdorp vergelijkt de eruditie van Dries van Agt met zijn oog voor de wereld rond hem, en bekijkt de gevolgen.

Mensen met een groot intellect, een indrukwekkende eruditie en een fraai en eigen taalgebruik[1] zijn zeldzaam en we moeten zuinig op ze zijn. Tegelijk moeten we er rekening mee houden dat ze ondanks hun brille niet noodzakelijk maatschappelijk goed geïntegreerd hoeven te zijn. Oud-premier van Agt, die ooit de drie van Breda vrijliet en een kabinet tot stand bracht dat op evenveel tegenstand stuitte bij het intellectuele deel van de natie als dat nu het geval zou zijn voor een kabinet met Wilders en de PVV, zette in de Volkskrant[2] uiteen waarom CDA en VVD zich niet zouden moeten laten gedogen.

Op dezelfde pagina betoogde Arie Elshout, die lang zo erudiet niet is als Van Agt en ook veel minder fraai schrijft, met goede argumenten dat Van Agt en de zijnen geen oog hebben voor de onderstroom in de samenleving. Die onderstroom richt zich tegen het establishment dat er in de ogen van het grote publiek een potje van gemaakt heeft. Op een hele reeks terreinen, waarbij dan naast immigratie en integratie de zorg, het onderwijs en de veiligheid eruit springen.

Van Agt zou zo’n fout niet maken als Elshout om in een artikel te beweren dat de undertow een richel is die de zee in een rots heeft uitgesleten. Van Agt negeert en ridiculiseert ook niemand, daar is hij te hoffelijk voor. Maar hij heeft wel te weinig oog voor wat er om hem heen gebeurt. In zijn angst voor het volk, waar hij weinig of geen attaches mee lijkt te hebben, demoniseert hij Wilders en diens aanhang.

Meer nog dan de SP van Emile Roemer vertegenwoordigt Wilders het gewone volk. Zijn aanhang bestaat uit gewone mensen die na de Tsunami-ramp in Oost Azië een vermogen hebben geschonken voor hulp aan de slachtoffers en die zoiets trouwens altijd doen als er in de wereld een ramp heeft plaats gevonden. Het zijn mensen die jarenlang gestemd hebben voor ontwikkelingshulp, maar de laatste jaren er van overtuigd zijn geraakt dat ze daarmee voor de gek gehouden zijn. Hulp helpt niet, blijkt[3]. Het zijn mensen die weten dat er in Israël gewone mensen wonen net als zij, die niets liever zouden willen dan met hun buren in vrede leven.

De Israëli’s, die zich Palestijnen en andere buren van het lijf moeten houden, worden in zijn boek door Van Agt gedemoniseerd [4]. Hij staat daar helaas niet meer alleen in want het katholieke establishment, waar vanouds al een onderstroom bestaat van vijandschap ten aanzien van joden bestaat, pakt die anti-Israël beweging gretig op.

---

Noten

1. Isaac Arend Diepenhorst die van ’65 tot ’67 minister van onderwijs is geweest, was zo iemand.
2. Van 16/8/10
3. Dambisa Moyo een wetenschapper uit West Afrika en de US en bekend vanwege haar boek Dead Aid, beweerde dit. Ik ontleen het volgende aan haar cv: Ms. Moyo was named by Time Magazine as one of the “100 Most Influential People in the World”, and was nominated to the World Economic Forum’s Young Global Leaders Forum. Her writing regularly appears in economic and finance-related publications such as the Financial Times, the Economist Magazine and the Wall Street Journal. Dambisa worked at Goldman Sachs for nearly a decade, and also worked at the World Bank in Washington D.C.. She completed a Doctorate in Economics at Oxford University and holds a Masters degree from Harvard University. She completed an undergraduate degree in Chemistry and an MBA in Finance at the American University in Washington D.C..
4. In zijn boek Een Schreeuw om Recht, pleitte Dries van Agt voor het Palestijnse volk dat in zijn ogen door Israël en door de wielen der geschiedenis vermorzeld wordt. Ik heb dat boek een paar maanden op mijn bureau laten liggen en er zo nu en dan een paar bladzijden in gelezen. Er staat weinig in dat feitelijk onjuist is, voor zover ik dat kan zien, maar het is zo eenzijdig dat het niet serieus kan worden genomen. Van de bedreigingen en de oorlogen die Israël heeft ondergaan en van het geweld dat de Palestijnen plegen tegen onschuldige Israëli’s komt men nauwelijks iets tegen. Over het criminele regime dat in Gaza aan de macht is worden bijna uitsluitend positieve dingen gezegd. Als er ooit een boek over de regio is gepubliceerd waarin men bedrogen wordt door omissie, dan is het dit boek van Van Agt. Een paar uur op het internet en men is beter voorgelicht dan met het lezen van Een Schreeuw om Recht.

---

Dit artikel verscheen eerder vandaag ook op het Blog van Toon Kasdorp