Er was een Nederlandse onderofficier gedeserteerd om zich aan te kunnen sluiten bij de terreurgroep Isil. Rutte hoopte dat hij nooit meer levend terug zou komen, een uitspraak waar D66-voorman Alexander Pechtold aanstoot aan nam.

Van mensen die zowel Rutte als Pechtold kennen hoor je dat Rutte wel en Pechtold niet deugt en dat daarom, als de laatste zoiets zegt, je daar een politieke betekenis achter moet zoeken. Pechtold vindt de uitspraak waarschijnlijk in strijd met de humanistische ideologie.

De Nederlandse vliegtuigen in het oorlogsgebied doen precies dat: er voor zorgen dat Isis strijders niet levend terugkeren naar Nederland en Europa. D66 noemde dat “goed dat het kabinet kiest voor een robuuste bijdrage aan de strijd tegen IS”. Dus wat bedoelde Pechtold precies toen hij Rutte verweet dat hij geen levende Isil strijders terug wilde in Nederland? Wel een robuuste maar geen effectieve bijdrage? Vermoedelijk bedoelde hij alleen dat je de dingen niet zo cru moet zeggen. Dat doet hij zelf ook nooit, crue dingen zeggen, niet expres tenminste.

D’66 stemmers waren vanouds redelijke mensen met meer goede bedoelingen dan competentie, een soort welwillende politieke amateurs, zoals we die voor de Tweede Wereldoorlog hadden in de Vrijzinnig Democratische Bond. Ik heb me altijd afgevraagd wat Pechtold bij die partij moest. Hij is zelf allesbehalve een amateur en uit zijn omgeving hoor je ook niet vlug dat de mensen overlopen van bewondering voor zijn goede bedoelingen. Misschien denken ze bij D66 dat zonder iemand als Pechtold ze helemaal een quantité négligeable zouden zijn in de politiek. Geschikt als vulling bij een kabinet dat een middenkoers wil varen, maar verder zonder eigen inbreng. In die richting lijkt ook het aantrekken van een potentiële opvolger voor Pechtold te wijzen, in de persoon van Sjoerd Sjoerdsma die niet uit Snits, maar uit Limbricht komt, een gehucht tussen Born en Sittard.

Niet alleen Sjoerdsma, ook het soort allochtonen dat de partij opzoekt is van het slag Pechtold: meer gericht op het nut voor zich zelf en zijn directe omgeving dan op het nut voor het algemeen. Dat contrasteert nogal met de overige fractieleden in de Tweede Kamer en ook met de kiezers en de leden in het land, maar het is wel begrijpelijk. Als een partij geen eigen politieke richting heeft waar mensen met wat enthousiasme achter kunnen gaan staan dan wordt het al vlug een vehikel in handen van de meer ambitieuze types.

---

Dit artikel verscheen eerder vandaag ook op het Blog van Toon Kasdorp