“Asielinstroom maakt woning onbereikbaar”, “Bed-bad-brood is een recht”, het zijn allemaal zaken die herleidbaar zijn tot de hysterische PvdA-slogan: “geen mens is illegaal“. Maar daar gaat het allang niet meer om, en dat besef ontbreekt te vaak.

Rechten zijn een besmettelijk goedje, constateerde Spartacus gisteren op GeenStijl. Terecht opgemerkt. Iedereen die hier bnnenkomt blijkt niet allen du moment van grensoverschrijding dezelfde rechten te hebben als generaties hier wonende burgers, maar ook allerlei daaruit voortvloeiende eisen te mogen stellen.

Als je asielrecht wordt erkend, krijg je daarmee ook toegang tot de woningmarkt. En met voorrang, want je moet onder dak. Dat is een humane gedachte, maar bij de aantallen van de huidige instroom niet langer realistisch. Autochtonen kunnen als ze geluk hebben met een paar jaar een derpimerend krot 4-hoog achter bemachtigen, waarvoor de nieuwe instroom de neus ophaalt. Want men heeft voorrang op alles en iedereen, dus kom maar op met dat netgebouwde huis met tuin en stadsblokverwarming (hetgeen je in staat stelt om ongestraft en zonder meerkosten het hele jaar met de deur open te zitten).

Het is de wereld op zijn kop. Bij kleine aantallen vluchtelingen is dat hanteerbaar – omdat het niet teveel opvalt. Bij grote aantallen moet het op de schop – en snel. In de eerste plaats omdat we maar eens moeten beginnen onderscheid te maken tussen migranten en vluchtelingen. Eenvoudig criterium – wie op vakantie teruggaat naar de plek vanwaar hij of zij ooit vluchtte, verliest zijn status van vluchteling. Nooit meer terugkomen zou in zo’n geval streng moeten worden aangemoedigd, maar goed, een roltrap naar de maan zal er volgend jaar ook nog wel niet zijn.

Tweede criterium: wie niet kan uitleggen waarom hij zijn land heeft moeten ontvluchten is eveneens een migrant, geen vluchteling. Dit klinkt wat hard, maar mensen die uit hun land vertrekken omdat ze het gevoel hebben dat het elders beter zal zijn – óók als er in dat land oorlog heerst, zijn niet in de eerste plaats vluchteling. Een vluchteling is iemand die om zichzelf wordt vervolgd, punt.

Derde criterium: aantoonbaar moet zijn, wat de reden is van de vervolging in het land van herkomst. Toegegeven, hier wordt het allemaal wat moeilijker, en bij de huidige aantallen instroom zal het er vaak wel bij inschieten. Maar het nu vaststellen is een begin dat later kan worden uitgebouwd. Èn het geeft een handvat om iedereen die zonder papieren binnenkomt op de eerste de beste bananenboot huiswaarts te sturen. Gratis, dat dan weer wel. Die vervuiling van de Middellandse Zee met papieren van allerhande Afrikaanse staten, dat zouden we niet moeten willen.

Kortom – asielrecht is prachtig, en moet zeker blijven bestaan, mits gegeven aan mensen die daarop rechten kunnen doen gelden omdat zij ons medelijden verdienen. En met mate, want dat we niet de hele wereld kunnen opvangen, zoals de EU meent te moeten bepleiten, kan iedere econoom opgeleid vóór 1973 u dromend vertellen.

Nog een laatste puntje: achter aansluiten alstublieft. Met andere woorden, dezelfde rechten als ingezetenen krijgt men pas na vijf jaar. De asielcentra zitten vol, zegt U? Tsja, dat is ook zoiets. Dat zou voor de overheid een incentive moeten zijn om beter te kijken wie er binnen komen. En dus beter en effectiever de grenzen te bewaken. En omdat bovenstaande in Schengen- en EU-verband totaal onmogelijk is, de grenzen dicht en onze eigen criteria toepassen.

Het asielrecht is dan wel internationaal vastgelegd in verdragen, daarin staat niet dat je iedereen voorrang moet geven en onbeperkt Sinterklaas moet spelen.