In De Volkskrant stond een tijdje geleden een ingezonden brief van een Hindoestaanse Surinaamse, die daarin protesteerde tegen het feit dat zij door de meeste autochtonen in Nederland als allochtoon werd behandeld en dus, vond ze, gediscrimineerd werd.

Haar overgrootouders hadden al de Nederlandse nationaliteit gehad en zij was hier geboren en opgegroeid. Aan haar opleiding of taalbeheersing lag het niet, meende ze. En inderdaad de brief was in uitstekend Nederlands geschreven.Je kon er uit opmaken dat ze gymnasium had gedaan en een universitaire studie of een HBO opleiding had gevolgd.

Geen enkele reden, zou je dan denken, om zo’ n vrouw te discrimineren. Naar mijn ervaring doen de meeste mensen dat ook niet, maar er blijven er natuurlijk genoeg over die het wel doen. En als je de brief leest dan denk je ook, die vrouw vergeet niets. Iedere belediging die haar ooit is aangedaan is in haar ziel geëtst. Geen sprake van dat ze de mensen die haar discrimineren links laat liggen en behandelt als de nitwits die ze zijn. Ze neemt het allemaal serieus en richt die geaccumuleerde onvrede nu op die arme Zwarte Piet, die het ook niet helpen kan.

We hebben hier te maken met een tragisch voorbeeld van zelfdiscriminatie. Als ze zelf haar donkere huid zou kunnen zien als een oppervlakkige eigenschap, zoals andere mensen rode haren hebben of een grote neus, dan zou het een stuk gemakkelijker voor haar worden om de discriminatie te negeren. Voor iemand voor wie de dagelijkse omgeving bestaat uit hoogopgeleiden, moet dat te doen zijn. Mijn inschatting zou zijn dat ze op haar werk met discriminatie niet of nauwelijks te maken krijgt. Wat je leest in haar brief gaat het om opmerkingen die vroeger op school tegen haar werden gemaakt en tegenwoordig door toevallige voorbijgangers.

Misschien dat ze een cursus zou kunnen volgen waarin haar een aantal voorgeprogrammeerde reacties werden bijgebracht tegen discriminatie. Maar het belangrijkste blijft toch het gezelschap zoeken van normale mensen die niet discrimineren en de rest zo veel mogelijk negeren. Maar om je ongenoegen af te reageren op Zwarte Piet, de kindervriend, dat vind ik echt een beetje zielig.

———————————————————————————————————

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp