De Turkse president Erdogan begint een gevalletje te worden. Een ongevalletje is wellicht beter gezegd.

Het meest verbijsterende aan het succes van Erdogan is mogelijk wel zijn acceptatie door de EU. Hij vertegenwoordigt immers zo ongeveer alles waartegen de EU altijd waarschuwt op veel minder goede gronden. De blindheid voor zijn fouten – door nietsziendheid of moedwillig sluitende ogen is hierbij totaal irrelevant – is exemplarisch voor het failliet van de EU-klasse en haar morele geschiktheid ons te regeren.

Het is niet onmogelijk dat men in Brussel zo cynisch is dat men de ogen en oren sluit als de naam Erdogan valt, maar denkt men nu echt dat de Europese bevolking er blind voor is? In een tijd waar je via moderne communicatiekanalen met je familie op een strand in Turkije mee kunt genieten van wat daar gebeurt? Dat is geen cynisme meer, dat is een ontkenning van de werkelijkheid.

Terwijl die werkelijkheid bij vlagen toch zeer nadrukkelijk op de poorten bonkt. Letterlijk, omdat Turkije de vleespotten van de EU wil leegsnoepen. Figuurlijk, omdat niet te ontkennen valt dat Turkije met haar Koerdische bevolking meer dan schandalig omspringt. Maar alle moordpartijen worden afgedaan als de strijd tegen het terrorisme. Al is het opvoeren van de bestrijding van Koerdische eigenheid daar meer schuldig aan dan andersom rechtvaardigt.

Door de drang tot bukken voor Erdogan – omdat hij mogelijk de enige is die het lef zal hebben de invasiestroom vanuit het MO daadwerkelijk met geweld te stoppen, zodat de EU-leiders hun poezelig schone handjes behouden – wil de EU er niets aan doen. Maar hoe lang valt dit nog vol te houden? Na de aanskag gisteren maakte Erdogan direct bekend dat voortaan alle journalistiek tot de vijand worden gerekend, alsmede academici, activisten en wie zich ook maar tot commentaar op de leiding bewegen laat. Daarvoor bestaat een woord dat we tegenwoordig reserveren voor binnen de EU actieve politici die zich tegen de autocratie in Brussel verzetten: fascisme. Het is de zoveelste onderstreping van wat we al een tijdje weten: woorden en de betekenis die je er aan geeft maken het verhaal – zeker als je al weet wat je horen wilt.

Je bevindt je aan onze zijde, of aan de zijde van de terroristen.

Hitler zou het gezegd kunnen hebben. Alleen had deze laatste dictator een ander woord beschikbaar voor mensen die hij schuldig achtte aan alle problemen van de wereld. Maar de redenatie is verder identiek.

De afgelopen tijd is iedere aanslag in Ankara en omgeving gebruikt om de wetgeving in Turkije verder in te snoeren. En de rechterlijke macht, niet te vergeten. Een gevaarlijk spelletje, waarbij beide zijden hetzelfde doel voor ogen hebben: de stuatie waarbij Turkije en haar bevolking volledig gekneveld worden. Erdogan wil het om als dictator te kunnen regeren, de aanslagplegers zien er een kans in een situatie te creëren die zo instabiel is dat het regime omver geworpen worden kan. Beide zijden manipuleren de bevolking dat het een aard heeft. Een uitbarsting zal zeker komen, en de uitkomst van zoiets is altijd onzeker. De gevolgen echter zijn zeer voorpelbaar: anarchie en dictatuur.

Dàt is wat de EU nu ondersteunt. Door haar eigen lafheid en onvermogen een rechtsstaat op te bouwen. En de nog veel grotere lafheid te erkennen wat zij zelf is: een zachte dictatuur. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden, en het Brusselse gangreen verspreidt een niet te harden stank van totale verrotting.