Stop de EU baantjesjagerij!
Toen ik maandagavond zoals ik schreef op mijn blog over de EU Vluchtelingentop Mark Rutte als een koorknaap om Angela Merkel heen zag dartelen, gingen mijn gedachten onwillekeurig terug naar Ruud Lubbers begin jaren negentig.
Ruud Lubbers had in de jaren tachtig een solide reputatie opgebouwd als betrouwbare premier van Nederland, toen hij de onder Joop den Uyl buiten alle proporties gegroeide verzorgingsstaat saneerde. Daaraan had hij de bijnaam Der Macher overgehouden. Maar in de aanloop naar het Verdrag van Maastricht (1992) veranderde Lubbers ineens in een verstokte eurofiel.
Mogelijk had Lubbers daarbij in gedachten dat hij de gedroomde opvolger was van de voorzitter van de Europese Commissie Jacques Delors, de “vader van de euro”. Dat Ruud Lubbers die baan nooit gekregen heeft omdat Helmut Kohl later dwars ging liggen, verandert weinig aan zijn mogelijke motivatie.
In ieder geval is het vreemd dat Lubbers’ minister van Financiën Onno Ruding in 1989 nog Delors’ europlannen naar de prullenbak verwees, maar zijn opvolger Wim Kok – een vakbondsvriend van Delors – in 1990 kennelijk de instructie kreeg van Lubbers om volledige medewerking te verlenen aan de snode europlannen van de voorzitter van de Europese Commissie.
Een ander geval is dat van Wim Duisenberg, president van De Nederlandse Bank (DNB) van 1982 tot 1997, die in 1998 de eerste ECB president werd. Voor hij dat werd, zorgde hij samen met Wim Kok (inmiddels premier) en minister van Financiën Gerrit Zalm ervoor dat de Nederlandse gulden een veel te lage euro wisselkoers kreeg, op verzoek van de Duitsers. Een grapje dat de Nederlandse burgers en bedrijven nu al meer dan 700 miljard euro aan welvaart heeft gekost, zoals Jean Wanningen in dit stuk berekende. Inmiddels zal die rekening nog wel hoger opgelopen zijn. Zou Duisenberg’s Europese ambitie een rol hebben gespeeld bij dit a-nationale besluit? Bewijzen kan ik het niet, maar het lijkt er wel verdacht veel op.
Een meer recent voorbeeld is Jeroen Dijsselbloem, die enorm lijkt te genieten als voorzitter van de Eurogroep en sinds hij die rol bekleedt alle nabetalingen aan de EU zonder een woord van kritiek overmaakt aan Brussel. Hij doet dat met een snelheid en een gemak, alsof het een acceptgirootje van het Rode Kruis betreft. Daarbij gaat het om vele honderden miljoenen euro’s belastinggeld.
En dan hadden we maandagavond dus Mark Rutte, die naar het schijnt meer bezig was Angela Merkel te pleasen dan dat hij daar met de vuist op tafel sloeg om de Nederlandse belangen te verdedigen. Ook op jacht naar een toppositie bij de EU?
Nationale wetgeving
Hoe zouden we dit in de toekomst kunnen voorkomen? De rekening voor de Nederlandse burgers en bedrijven is nu wel hoog genoeg opgelopen, dunkt mij. Ik stel daarom voor dat het Nederlandse parlement paal en perk stelt aan dit soort vormen van belangenverstrengeling door de volgende zaken vast te leggen in wetgeving:
- Bij hoge nationale functies (denk aan president DNB, minister of premier) wordt het gedurende vijf jaar na aftreden verboden om functies te bekleden bij de EU of de ECB. Dit wordt contractueel vastgelegd met alle kandidaat ministers, premiers of DNB-presidenten.
- Dubbelfuncties zoals Voorzitter Eurogroep en tegelijk minister van Financiën, worden bij wet verboden. Als Dijsselbloem zo graag voorzitter van de Eurogroep wil spelen, staat hij zijn functie in het kabinet maar af aan een ander.
Bij het roulerend EU-voorzitterschap ligt dat iets ingewikkelder, omdat dit een tijdelijke functie is van zes maanden die mogelijkheden biedt voor de premier om invloed uit te oefenen op het Europese toneel. Tijdens EU-summits zou de premier als die roulerend voorzitter is zich kunnen laten vervangen door de vicepremier, die dan opkomt voor de Nederlandse belangen. Misschien dat langs deze lijnen voorkomen kan worden dat ons land telkens weer in de uitverkoop wordt gedaan door baantjesjagende politici en centrale bankiers.
—————————————————————————————
Dit stuk verschijnt vandaag ook op het Blog van Jan Gajentaan
De moraal onder politici is ver beneden peil gedaald omdat niemand zich meer verantwoordelijk voelt voor wat hij/zij doet. Laat staan dat ze verantwoordelijk nemen voor wat gedaan is.
Zo’n man als Rutte, die duidelijk niet op zijn plaats is als leider van Nederland, zou dat moeten inzien en opstappen, als we zouden uitrekenen wat het beleid van deze man ons land heeft gekost en nog zal kosten dan wordt het je benauwd om je hart. Hij liegt er op los en wat hij doet doet hij ook nog verkeerd, tel uit je winst!
Heel goed stuk. Geheel eens.
In tweede termijn: hoewel ik overtuigd eurocriticus ben, is het niet per se waar dat iedere afzonderlijke eurofiele beslissing zum Teufel voert. De smaak van typisch Nederlandse stamppot kán samenvallen met die van gerechten die uit de Brusselse keuken komen. Misschien hebben deze drie heren zich laten overtuigen door argumenten. Misschien hebben ze gedacht dat het werkelijk in het Nederlands belang was om meegaand te zijn in de grEUmia en niet als enige land te blijven dwarsliggen over een groot dossier.
Misschien. Maar niet waarschijnlijk. Alle schijn is ieder geval tegen het trio dat in dit blog over de tong gaat. Lubbers’ eigen CDA stemde tegen een onbesuisde invoering van de euro, zeker met twee landen die er zo nodig ook in moesten: Italië en Griekenland.
Als de motieven van politici die in het verleden besmet zijn geraakt met het EU-virus werkelijk zuiver waren (het Nederlands belang zo weinig mogelijk schaden) zouden zij transparanter zijn over draaien die ze hebben gemaakt. En zouden ze nu ‘met kennis van nu’-interviews hebben gegeven. Over Helmut Kohl kun je zeggen wat je wilt, maar die dat heeft wel eens gedaan. Over de DMark, die Mitterand per se wilde slopen. En over de relatie tussen de euro en de Duitse hereniging. Ik heb dat een Lubbers nooit zien doen. Misschien heb ik iets gemist. Maar niet waarschijnlijk.
Het souvereine belang is beetje bij beetje afgebroken op bevel van de europeesche commissie, terwijl de Eussr nog steeds maar een verdragstatus heeft,ridicuul genoeg . Het toegeven aan de tirannie van de europeesche commissie is dus makkelijk te weerstaan, maar dan moet ons land wel een regering met ballen krijgen. Die politici zijn er echter niet meer voor te vinden,behalve één dan. De vaststelling dat het één groot baantjescarroussel is daarom zeer juist.