Hij had hem broodnodig om op het laatste moment wat zieltjes terug te winnen bij de PVV om de nakende formatie werkbaar te maken, maar verantwoordelijkheid hoor je Rutte nooit erkennen over de Turkijerel.

Gisteren hadden ze bij Buitenhof premier Rutte op bezoek. Mij lijkt het nooit een goed signaal als men in een praatprogramma over regeringsbeleid het vleesgeworden regeringsbeleid zelf laat aanschuiven – het slaat de objectiviteit en kritische nieuwsbespreking ietwat dood. Bovendien, leugens horen we via de wekelijkse praatjes van de premier al genoeg.

Zo ook gisteren over het onderwerp Turkijerel, al vielen er voor fijnproevers wel degelijk interessante zaken te noteren. Rutte stelde over het hoofd van de interviewer voor to agree to disagree:

Premier Mark Rutte eist niet langer dat de Turkse president Recep Tayyip Erdogan zijn excuses aanbiedt voor zijn felle uitlatingen over Nederland. Rutte vindt dat beide landen ‘uiteindelijk weer een relatie moeten bouwen’.

De Turkse regering mag excuses van Nederland overigens ook uit haar hoofd zetten, zegt Rutte zondag in Buitenhof.

'Ik kan niets zeggen over de gesprekken met #Turkije, dat zou het niet helpen. Maar excuses voor de #Turkijerel komen er niet. Ik ben daar nog steeds kwaad over,' aldus @MinPres Rutte #buitenhof pic.twitter.com/HaHPvsMEm7

— Buitenhof (@Buitenhoftv) January 14, 2018

Objectief gezien hadden beide partijen elkaar weinig te verwijten bij die rel van maart 2017 – hij kwam hen beiden goed uit, en ze hebben er het beste van gemaakt zonder te beseffen dat er ooit weer een einde aan komen moest – iets wat ze zelf door hun gedrag eigenlijk onmogelijk hadden gemaakt. Dit was het soort rel dat gemeenlijk pas onder schaapachtig gelach wordt bijgelegd als ten minste één van beide regeringsleiders het veld heeft geruimd.

Maar Rutte moet eerst zijn volgende baantje zeker stellen, en dictators van het type Erdogan verdwijnen minder makkelijk dan we wel eens mochten hopen. Nu hebben we dus een premier die probeert weer samen te gaan werken met iemand die hem een nazi noemde, zonder nog iets van excuses te verwachten òf te eisen. Bukken met je ballen in je hand, iets anders kan ik het niet noemen.

Het beste wat ik in de commentaren op Twitter na afloop las was de veronderstelling dat Rutte zijn kansen op een baantje in Brussel niet wilde vergooien – een werkzame relatie met Erdogan lijkt daarvoor inderdaad een vereiste. Ruttes voortdurende draven als ergens in de EU weer een nieuwe leider is verkozen (Macron, KÜrz, etc) duidt daar inderdaad op, maar de vraag is wat mij betreft gewettigd of hij niet al te veel een man uit het verleden aan het worden is. Ervaren is hij zeker, maar te ervaren zijn is minstens zo’n ongewenste eigenschap als onervarenheid.

Wat zou het baantje zijn waarvoor Rutte zou opteren in Brussel, of heeft hij een voortdurende open sollicitatie lopen? De keus gaat tussen dat van Tusk en dat van Juncker. Voor dat van Tusk lijkt een zekere onervarenheid geen beletsel te zijn, juist omdat dat zorgt dat aanvaringen met de voorzitter van de EC (nu: JUncker) beperkt zullen blijven. Dat maakt dat men Rutte daarvoor liever niet hebben zal.

Maar voor de positie van Juncker kan hij wel eens teveel een man van het verleden aan het worden zijn. Iemand uit het Merkel-tijdperk, zeg maar. En ontegenzeglijk iemand die met haat geassocieerd zal worden mocht hij inderdaad een door Angela gedroomde kandidaat zijn (en zonder dat zal hij het niet worden). Gevoegd bij het huidige vicevoorzitterschap van de EC van Frans Timmermans zijn de kansen voor Rutte de afgelopen maanden zo bezien niet bepaald gegroeid. Alle kans dat hij zich mag voegen in het rijtje illustere Nederlandse premiers (Van Agt, Lubbers, Balkenende) op wie het buitenland niet bleek te zitten te wachten, en die we in eigen land intussen niet meer konden zien.