Aan liefde voor Europa (niet: de EU) ontbreekt het te vaak tegenwoordig. Toch ziet Sid Lukkassen hoop gloren in onverwachte hoeken.

Hakan Külcü is advocaat en rechtsfilosoof en bovenal een kleurrijke ziel waaraan ik reeds een artikel wijdde. Destijds constateerde hij dat Westerse meisjes zich te sletterig zouden gedragen en dat de Westerse vrijheidsdefinitie te ver is opgerekt. Dit zette hij af tegen de cultuur van veel allochtonen, waarin het eergevoel nog vitaal zou zijn. Ik stelde vast dat hij toch wel een punt had: kortstondige impulsbevrediging kan geen beschaving overeind houden.

“Om te blijven bestaan heeft een cultuur een verenigend richtpunt nodig en dat kan niet voortkomen uit de grillen van de massa of de persoonlijke smaak van het individu.” (Avondland en Identiteit, 2015, p. 10)

Maar nu schrijft Külcü een afscheidscolumn in De Limburger en gaat hij nog een stapje verder. Het ventileren van zulke pure conservatieve denkbeelden is tegenwoordig taboe en de auteur begrijpt dit zelf ook. Daarom stelt hij:

“Andere media laten slechts ultramoderne en geïntegreerde allochtonen aan het woord. Ik keer in mijn laatste column terug tot de kern van mijn boodschap: ware liefde voor Nederland en Europa maant mij tot niet-integratie.”

Zijn uitspraak legt de opzet van de mainstream media bloot. Die voeren ‘geïntegreerde’ migranten op: allochtonen die een genotzuchtig wereldbeeld uitdragen. Zo laten zij de blanke doorsnee Nederlander geloven dat de integratie perfect verloopt en dat er geen enkele dreiging van de bevolkingsverandering uitgaat. De illusie wordt gevestigd dat Nederland gewoon Nederland zal blijven – immers, de allochtonen die in de media aan bod komen zijn net zo hedonistisch als de gemiddelde Hollander. En zo voeden mainstream media dat wat mijn dialoogpartner Jan School noemt ‘de illusie van Frans Timmermans’:

“Timmermans acht het waarschijnlijk ondenkbaar dat zij die ‘aangeraakt’ worden door onze cultuur, deze niet uiteindelijk zullen omarmen.” (Kerkgangers en Zuilenbouwers, 2018, p. 9)

Immers, Timmermans is een ontkerkelijkte katholiek, die zijn geloof in Bijbelse wonderen heeft verruild voor politieke wonderen. De EU is eigenlijk een poging om de mensheid weer tot eenheid te verbroederen en de toren van Babel alsnog af te bouwen. Vandaar ook dat gedoe met zoveel tolken in de EU en de verheerlijking van migratie. De klimaatverandering is de seculiere Apocalyps. Külcü maakt ons er attent op dat niet-Westerse migranten lang niet zo makkelijk zullen meegaan in deze seculiere droomvisioenen.

Omdat het toch zijn laatste column is, is er geen terughoudendheid. De auteur beschrijft wat kan worden opgevat als een definitieve afrekening met de Westerse cultuur. Daarbij vloeit het proza over in een mysterieuze beeldspraak, over Europa als een dijk die op het punt staat in te storten onder druk van een energieke kracht aan de buitenring. Maar tegelijk slaat deze “dijk” op een verdedigingsmechanisme binnen de ziel van de oosterse migrant, die zich niet te veel met het modernisme moet inlaten. Het is bekend dat Külcü goede banden onderhoudt met de Leidse rechtsfilosoof Andreas Kinneging: het type conservatief dat de islamimmigratie ziet als vitaliteit brengende partner in de strijd tegen een doorgeslagen Verlichting en ontspoorde moderniteit. Vitaliteit is precies het woord dat Külcü gebruikt:

“Het cultureel lichaam van de oosterse mens is vitaal doordat het oog heeft voor de waarde van hiërarchie, verplichting en gemeenschapszin.”

Tegelijkertijd benoemt hij dat de rationaliteit van het antieke Athene – denk aan Plato en Aristoteles – van belang is om de diepere geest achter de gestelde regels te begrijpen. Met zijn kritische noot over het “blind volgen van regels” zinspeelt Külcü wellicht op de islam, maar dat woord vermijdt hij. Wél expliciet noemt hij het “imploderen” van het christendom.

Hij heeft het over een humanistische debatcultuur die volgens hem in West-Europa het volgen van rationalisme vergt. Maar hij schetst tegelijk een West-Europese cultuur die “week” en “decadent” is, met daarbij dat allegorische beeld van onze cultuur als een doorslaande dijk – hoe gepast tegen de achtergrond van het stijgende water. Aanzwellende vloedgolven, zowel vanuit het klimaat als vanuit de immigratie-tsunami, dreigen het Avondland te overweldigen. We zien Europa voor ons als eens een stralend baken omringd door groene velden en dijken, maar waar nu een somber schemerlicht invalt terwijl een kolkend duister water steeds hoger oprijst rond de randen.

Zelf zie ik er echter geen heil in om het gebrek aan realiteitszin van de gemiddelde hedendaagse West-Europeaan te compenseren met een letterlijk geloof in wonderen die staan opgetekend in sprookjesboeken. De ellende van nu ligt al besloten in de weeffouten van toen. Athene werd overschaduwd door Jeruzalem en binnenkort wellicht door Mekka. Toch heeft Külcü beslist gelijk wat de vervalsymptomen van onze cultuur betreft. Wat een genot om zulke zuivere conservatieve denkbeelden te mogen lezen! Als het onder ogen zien van de realiteit mij niet zo kritisch maakte op de mainstream media, dan zou ik er bijna een abonnement op De Limburger voor over hebben. Bijna, want zijn column is nu beëindigd, dus hoeft het niet meer.

---

Als u zin heeft om mijn nieuwste crowdfunding te ondersteunen, dan heel graag! Het betreft een onderzoek naar identiteitspolitiek waarin ik samenwerk met prof. Paul Cliteur: https://www.voordekunst.nl/projecten/8227-studie-naar-identiteitspolitiek-1

---

Meer van Sid Lukkassen op Veren of Lood vindt u hier.