Met de keuze voor Donald Trump is de VS, en daarmee de hele wereld, door het oog van de naald gekropen. De arrogante journalisten en commentatoren van de oude en nieuwe media zijn door hem bespeeld en gebruikt, en ze kregen het te laat door.

Geheime onthulling – dat hoop ik tenminste: de strijd is nog niet gestreden. Ik heb wel vertrouwen in de afloop, want de razernij bij de Hillary-fans overheerst nog steeds, terwijl Trump intussen verder groeit in zijn rol. Afgelopen vrijdag maakte Trump bekend wie minister van defensie wordt.[*]

Hij deed dat niet op een persconferentie maar op een grote openbare bijeenkomst en hij leidde zijn aankondiging in met een mini-conference waarin hij de aanwezigen op het hart drukte het nieuws nog niet naar buiten te brengen. In het publiek veel glunderende gezichten. Ongetwijfeld waren er onder de duizenden bezoekers enkele tientallen mensen een beetje in de war: mochten ze het echt niet verder vertellen? Er waren journalisten. In zijn unieke stijl suggereerde Trump dat ‘het geheim’ ook bij hen veilig was omdat niemand ze nog gelooft.

Vergeleken met de aanstaande president van de VS zijn de meeste journalisten zwakbegaafd. Dat is niet iets om je voor te schamen en ook niet de reden waarom de verwarring onder de journalisten ongetwijfeld groter was dan onder de rest van de bezoekers. Het gemiddelde IQ van de aanwezige journalisten lag misschien wel bóven dat van die andere bezoekers. De relatieve zwakbegaafdheid van de journalisten en tv-‘experts’ is echter niet het eigenlijke probleem: hun arrogantie, luiheid (lees: de neiging om elkaar na te praten), oogkleppen en geperverteerde taakopvatting – BBC: ‘wij leven het nieuws’ – zijn grotere problemen. Heeft u tijd en zin, bekijk dan onderstaande korte video met uitspraken over Trumps kandidatuur.

Ann Coulter zei bij een tv-show met publiek dat ze Trump de grootste kanshebber achtte. Let wel: het ging toen alleen nog om de Republikeinse kandidatúúr! De zaal bulderde. Kijk goed naar wat de blik en lichaamstaal van het vrouwelijke praathoofd op 0:57 uitdrukt: wij weten wel beter. Als je goed kijkt zie je ook een beetje twijfel. Het ‘wij’ in haar reactie is dan ook het belangrijkste aspect: “Wij weten wel beter. Toch?”.

Het Clinton News Network (CNN) liet de beelden zien van die vrolijke bijeenkomst waarop Trump zijn ‘geheime onthulling’ deed. In hun commentaar lieten ze weten dat zijn naaste medewerkers nog de avond ervoor niets wisten over die benoeming, suggererend dat die ontkenning geen onderdeel van het opzetje van Trump zou zijn!

Oog van de naald?
Ik heb nog niet echt duidelijk gemaakt waarom ik begon over het spreekwoordelijke oog van de naald. Ik doel daarmee op het feit dat Trump het misschien wel niet gered had wanneer de traditionele media iets rationeler waren omgegaan met zijn kandidatuur en zijn kansen en wanneer de sociale media hem hadden geboycot. Dat weren van Trump en zijn aanhangers van sociale media is echt een ding. Ter illustratie daarvan hier wat uit/over een opiniebijdrage in de voormalige kwaliteitskrant Washington Post. Enkele dagen geleden publiceerde die op haar website een stuk van ene Sonny Bunch met de mogelijk grappig bedoelde titel: It’s time to ban Donald Trump from Twitter. Deze Sonny lijkt op het eerste gezicht meer integer dan een gemiddelde journalist: hij laat merken dat hij ook wel weet dat veel verwijten richting Trump niet gemaakt werden en worden wanneer ze van een andere politicus zouden komen:

Some conservatives would, understandably, be upset if Twitter undertook such a draconian action. After all, calling for the punishment of those engaged in the political activity of burning the flag is a time-honored bipartisan tradition, a measure supported by a number of Republicans as well as, well, Hillary Clinton (when the flag-burning was intended to “incite violence”). And Dianne Feinstein. And Harry Reid. (…)

Maar toch zou Trump van Twitter geweerd moeten worden:

The first is the sanity of the press corps. Like Pavlov’s dogs salivating over every ding, we (!) cannot help ourselves when it comes to the president-elect’s Twitter feed. Because Twitter’s self-bubbling leads writers to believe that whatever is being discussed via 140 characters or fewer at any given time is of utmost importance, whatever dumb thing Trump tweets is sure to dominate the headlines and cable chyrons every day. As one cad (sic) noted on Twitter, not even (!) the death of Fidel Castro can stop the Trump Train from derailing the media’s attention.

Bunch ‘onderbouwt’ zijn bewering dat “In the final days of the campaign, Trump’s aides have taken away his Twitter privileges.” met een verwijzing naar een FakeNews-bericht, geschreven door een of andere nerdige fan van science fiction en Hillary Clinton.

Op de typisch San-Franciscaanse website Sfist – what’s in a name? – verkneukelt men zich over de mogelijkheid dat Twitter straks het ‘officiële’ twitter-account @POTUS zal ‘schorsen’ wanneer President Trump zich ‘misdraagt’ en jammert men dat Facebook eigenlijk Trump aan de overwinning geholpen heeft en dat Facebook-baas Zuckerberg geen schuld bekent…

“Hurting real people”
Washington en Brussel zijn van de overwinning van Trump nog heviger geschrokken dan van Brexit en alles wordt nu uit de kast gehaald om iets te doen tegen onverantwoordelijke lieden die via het vermaledijde Internet ongewenste meningen uiten en zelfs het vertrouwen in de oude vertrouwde media ondermijnen. Ze krijgen daarbij alle steun vanuit die traditionele media, en van het politiek-correcte deel van de sociale media.

Onder het motto ‘Fakenews hurts real people’ gaan de redacties van Washington Post en New York Times vol op het orgel tegen Pizzagate. Googlen op deze term levert bijna twee en een half miljoen hits op, maar het is niet vreemd indien u er nog nooit van gehoord heeft: hij is pas luttele weken geleden geïntroduceerd. Het gaat over gruwelijk misbruik van kinderen. Centrale persoon in dit schandaal is John Podesta. Hij is (was?) een van de machtigste mensen in Washington DC, campagneleider van Hillary Clinton. Voordat hij de centrale figuur werd in dìt schandaal was hij al de centrale figuur van een ander schandaal: spirit cooking (daarop zoeken levert ca 42 miljoen hits). Wat daarbij aan het licht kwam is nauwelijks tegengesproken.

Bij dit schandaal draaide het ook niet om gruwelijke misdrijven, maar om perversiteiten, geïnspireerd en georganiseerd door de ‘kunstenares’ Marina Abramovic. In hun weerzinwekkendheid zijn de bijeenkomsten en ‘performances’ nauwelijks te bevatten of te overtreffen, maar criminaliteit komt er niet of nauwelijks bij te pas.

De betrokkenheid van Podesta bij deze enge cultus, kwam aan het licht dankzij Wikileaks. Na deze openbaring werden echter alle openbaar gemaakte mails van en naar Podesta extra kritisch onder de loep genomen en daaruit ontstond een sterke verdenking van zijn betrokkenheid bij een omvangrijk netwerk van kindermisbruik. In tal van mails stonden passages over pizza’s die zodanig misplaatst leken, dat de vraag rees of het hier soms om gecodeerde boodschappen ging. En er bestáát dus inderdaad een code waarmee daders kunnen communiceren met collega kindermisbruikers, en ja: in die codetaal worden woorden gebruikt die met pizza’s te maken hebben. Mensen gingen verder zoeken en het spoor leidde naar een specifieke pizza-restaurant.

Het lijkt op het eerste gezicht niet vreemd dat die voormalige kwaliteitskranten als het ware aan de rem willen trekken: die zoektochten gaan inderdaad echt alle kanten op. Ik zag zelfs een clipje met de beroemde Olsen-tweeling die met wat andere kinderen samen iets zingen over pizza’s en wanneer je het geluid vertraagd klinkt het dan heel satanisch. En berichten dat Podesta en zijn broer in Portugal waren op het moment dat het destijds bijna vierjarige Britse meisje Madeleine McCann verdween.

Díé berichten zijn echter toch van een andere soort. De Podestas zaten in een woning die slechts enkele honderden meters verwijderd was van de plaats waarvan het meisje ontvoerd werd. En de gezichten van de broers lijken echt op die van twee manen op compositietekeningen die destijds gebruikt werden in de zoektocht naar de ontvoerders. En nog tien keer alarmerender: het huis waar de broers tijdelijk in verbleven was van een man die daadwerkelijk veroordeeld is voor seksmisdrijven tegen kinderen.

Op het tweede gezicht is het wel vreemd dat die voormalige kwaliteitskranten niet zozeer aan de slag gaan met ‘debunken’ van de verhalen die naar boven komen onder het label pizzagate, maar dat hun inzet vooral gericht lijkt te zijn op het verzamelen van munitie tegen wat zij aanmerken als ‘fakenews’: het moet afgelopen zijn met dat zoeken door mensen die alleen hun eigen inzet, integriteit en intelligentie als middelen hebben en geen stempel hebben van ‘medium met eerbiedwaardige historie’.

Niet alleen individuele speurders en speursters worden trouwens aangevallen, maar ook het verbijsterend succesvolle Breitbart.
En intussen verschijnen er artikelen waarin betoogd wordt dat kinderverkrachting niet gezien moet worden vanuit de invalshoek van criminaliteit maar van geestesziekte. Het doet sterk denken aan het kijken naar islamitische geïnspireerde terreur vanuit de invalshoek van de geestelijke gezondheidszorg. Verwarde mannen en zo. Een van die individuele speursters is Tara. De link voert naar een video getiteld More Of Creepy Podesta’s Art Collection #PizzaGate en meer in het bijzonder naar de passage die gaat over de beruchte seriemoordenaar Jeffrey Dahmer.

Deze psychopaat doodde tal van jonge mannen en teenagers, had seks met hun stoffelijke overschotten en at ook stukken ervan op. In de reusachtige woning van Podesta hangen tal van schilderijen die – vooral in combinatie – de indruk wekken dat we van doen hebben met een zwaar verknipte persoon. Allemaal samen vallen ze volkomen in het niet tegen een 3D-afbeelding in metaal van een van de slachtoffers van Dahmer.

Het einde van Twitter, het begin van GAB
Na de verkiezing van Trump is Twitter in een hogere versnelling gegaan voor wat betreft het wegjagen van mensen met onwelgevallige meningen. Een of twee dagen erna werd het account van Clint Eastwood beëindigd. De beroemde acteur had zich in werkelijkheid achter Trump geschaard. Het account werd niet door hemzelf onderhouden, en dat voerde men aan als reden voor het schrappen. Klinkt redelijk, maar waarom had men daar zo lang mee gewacht? Eerder had men al Milo Yiannopoulos (@Nero) verwijderd (hij had meer dan een miljoen ‘volgers’) net als een zwarte, conservatieve politievrouw die openlijk achter Trump stond (en staat).

Anderen verlaten het zinkende schip uit eigen beweging, zoals acteur James Woods (bijna een half miljoen volgers) en Scott Adams (maker van de extreem succesvolle strip Dilbert, extra beroemd geworden door zijn uitleg van waarom Trump de verkiezingen zou gaan winnen).

Weer anderen laten het aan Twitter over om het moment te kiezen dat hun account wordt opgeheven en beginnen alvast bij het censuur-vrije alternatief Gab.ai. Het lijkt erop dat Twitter niet alleen openlijk mensen schorst en/of definitief ‘bant’, maar ook nog een soort stiekeme pesterijtjes hanteert. Een van daarvan heet shadowbanning: mensen tweeten iets, maar Twitter laat die tweets niet aan alle volgers van die personen zien. Het is tamelijk moeilijk hard te maken.

Om verschillende redenen dacht ik er al over om met Twitter te stoppen: het rendement is beperkt en het werkt verslavend. Het laatste zetje om inderdaad een GAB-account te beginnen en mijn Twitter-account te laten beëindigen door Twitter, kwam toen ik gemerkt had dat de optie ‘je archief opvragen‘ voor mij niet werkt. (en ja, ik heb het meerdere keren geprobeerd, en ja ik heb gecontroleerd of de link die ik zou ontvangen in mijn spamfolder terecht was gekomen).

Op dit moment – ze zijn nu een paar maanden bezig – heeft GAB ruim 100.000 accounts en dagelijks komen er circa 1000 bij. Best veel, maar Twitter telt nu nog zo’n 300 miljoen accounts. Pat Condell heeft op GAB minder dan 1000 volgers en zelfs Milo Yiannopoulos (account @m) zit nog onder de 30.000. Maar het kan snel gaan. Twitter zakt in en dat inzakken zal steeds sneller gaan, terwijl GAB nog in de beta-fase verkeert. Om de zaak technisch onder controle te houden – ze worden ook al aangevallen door hackers! – houden ze de groei nu zelf nog beperkt: men hanteert wachtlijsten.

Die kalme groei heeft voordelen. Er is heel wat waar je aan moet wennen. Niet in de laatste plaats aan het vrijwel absolute ontbreken van censuur. Ook trollen en ja jodenhaters, echte racisten, kun je er inderdaad tegenkomen. Tot nu toe echter erg weinig last van gehad. Heel veel verstandige ‘Gabbers’.

Je zou het als een slechte ontwikkeling kunnen beschouwen dat we over enige tijd zitten met gescheiden werelden van bijvoorbeeld 150 miljoen Tweeps en 50 miljoen Gabbers. Een theoretisch nadeel mijns inziens. Ook al kunnen de boodschappen bij Gabber wat langer zijn dan bij Twitter: ook daar is er onvoldoende ruimte voor echt, diepgaande discussie en zinvolle dialoog. Sociale media zijn daar niet geschikt voor. ‘Real life’ contact en platforms (zoals VOL!) zijn onmisbaar.

---

Noot
James Mattis: de generaal die in 2013 door Obama op zo onbeschoft mogelijke wijze werd afgedankt: langs een omweg vernam Mattis dat er een opvolger voor hem was benoemd.