Dat de EC voor het beoordelen van de door Italië ingediende begroting de voor het land meest gunstige variant wenste te gebruiken verraste niemand. Maar nu het politiek is vastgesteld gaat er een nieuw balletje rollen. Een nieuwe scheur in het Berlaymont[1] tekent zich af.

Zoals ik eerder al eens constateerde: de EC zat klem en de frictie tussen Italië en Frankrijk is voor het voortbestaan der EU bedreigend. Uitermate bedreigend zelfs. Dat Nederland daarom in Brussel informeerde naar de basis, die Italië hielp aan een dwangsom en een vermaning te ontkomen was vragen naar de bekende weg (die allemaal leiden naar Rome), maar in al zijn kennelijke onnozelheid was het een stap van belang. Pieter Omtzigt kopte de bal er via een WOBje in:

Dat blijkt uit stukken (.pdf) over de onderbouwing voor de Italiaanse steun, die de Europese Commissie openbaar heeft gemaakt op verzoek van Tweede Kamerlid Pieter Omtzigt. Die beriep zich daarbij op de Wet openbaarheid van bestuur (WOB). De Italiaanse voorspelling van economische groei blijkt bijna 0,8 procentpunt hoger te zijn dan die van de Commissie zelf.

Van Omtzigt begin je toch langzamerhand het gevoel te krijgen dat hij het met de EU liever voor gezien houden wil. Terecht. Mogelijk met de toevoeging “als het niet beter wordt’ maar dat zijn bekende loze woorden als het over de EU gaat:

Om Brussel tegemoet te komen, beloofde Conte toen onder meer dat een belangrijke verkiezingsbelofte, het basisinkomen, zou worden uitgesteld tot 1 april. Uit de stukken blijkt dat de uitgaven in 2019 daardoor inderdaad minder zijn, maar in 2020 juist extra stijgen. Om die kosten te dekken wil Italië investeringen in infrastructuur uitstellen en extra belastingen invoeren, zoals een gokbelasting. Maar die plannen zijn nog niet goedgekeurd door Brussel.
Volgens Omtzigt is het niet verbazingwekkend dat de commissie deze stukken geheim wilde houden. “Maar het is onbegrijpelijk dat de landen daarmee akkoord gingen.” Het Kamerlid wil daarom opheldering van premier Rutte.

Dit is niet onbegrijpelijk, het is omdat de EU voor vrijwel alle politici gaat boven alles wat ons land kan doen en heilig is. Wat beter voor onze bevolking is belandt daarbij als eerste op de offertafel.

Dat Italië de kluit belazert is niet alleen geen nieuws, maar we veranderen er niets meer aan. Dat geldt ook voor wat we van hen (en meer landen in de EU) nog te goed hebben via Target2. Het zijn ‘sunk costs’ [2], en alles wat we er ooit nog van terugzien is pure mazzel.

Intussen houdt de ECB de rente bewust in de buurt van nul, want als die stijgen zou gaan zowel Italië al Spanje direct onderuit, en klapt de euro. Ook de euro is volgens de meeste politici belangrijker dan het welzijn van ons land. Want door die lage rente (die dus vast zit aan de euro) worden onze pensioenfondsen langzamerhand uitgemolken. Er bestaat (in ons land) namelijk enige inflatie, maar de pensioenfondsen kunnen daar niet tegenop investeren omdat ze dat verplicht vooral doen in Europese staatsleningen – zonder dat ze daar rente op krijgen.

Ook om die laatste redenen is een complete crash van EU en euro verre te prefereren boven dit gemodder, dat alleen geld en economische ontwikkeling kost. Dat zo’n crash niet goedkoop wordt? Zeker, maar er zal nauwelijks geld worden verloren dat niet al weg was. Vooral geld dus, zoals we dat ooit aan Griekenland leenden, en waarvan de meeste mensen pas later begrepen dat we het al kwijt waren direct nadat we het over maakten.

Zoals te doen gebruikelijk is de grootste winnaar van dit spelletje binnen de EU Frankrijk, dat in een normale wereld een heel andere economische koers zou moeten varen dan het nu doet. Dat is de prijs die we er nu voor betalen niet waard.

In Rusland maken ze er al grapjes over: gaat Italië eerst, of de euro? Toch is dit meer waar dan u zou denken, maar dat legde ik eerder al uit. En: Italië zit nu in wat zich het best karakteriseren laat als een permanente recessie. En zowel de groeicijfers van de bevolking als van de productiviteit laten zien dat daar weinig meer aan te doen zal zijn.

Met een ECB die nauwelijks nog middelen heeft om economische invloed uit te oefenen is het einde van de euro nabij.

---

1. Het Berlaymiont is in Brussel het gebouw waarin de EC zetelt.
2. Sunk costs, onthoud dat begrip. Het staat niet alleen alsof je weet waarover je het hebt, maar het zal u vaker te stade komen dan u denken zou.

---

Meer over de economische en politieke perikelen voor Italië vindt u hier.