De EU ploegt door. Het ideaal van een verenigd Europa onder Brussels leiderschap is nooit uit beeld verdwenen, al lijkt het dat Commissievoorzitter Juncker alternatieven overwegen wil. En misschien leert het paard ook wel zingen.

Eerst even voor wie die laatste uitdrukking niet herkende in zijn historische context: het is een verhaal uit de grijze Oudheid, waarin een ter dood veroordeelde de koning die zijn hoofd er af wilde hebben beloofde dat hij diens favoriete paard kon leren zingen. De koning was geïntrigeerd, en gaf hem een jaar en een dag om te slagen.

Zo zat de veroordeelde dag in dag uit het paard liedjes voor te zingen, tot grote spot van andere gevangenen die hem uitlachten vanwege de hopeloosheid van zijn taak. De veroordeelde bleef daar stoïcijns onder, en verklaarde:

Een jaar is lang. Er kan van alles gebeuren. Er kan een ramp gebeuren waardoor de gevangenis in stort. De koning kan doodgaan, het paard kan doodgaan en ik zou zelf dood kunnen gaan. En misschien leert het paard wel zingen!

Anders gezegd: komt tijd, komt raad. Die attitude komt ook naar voren in het commentaar dat Jeroen Dijsselbloem financieel-economische journalisten gaf gisteren over het realiteitsgehalte van het voortgaande EU-gemodder met Griekenland en andere financiële kneusjes in Zuid-Europa. Wat zei Dijsselbloem?

Met doormodderen in de Europese Unie is helemaal niks mis. Problemen met Griekenland en banken worden stapje voor stapje opgelost en dat werkt politiek gezien gewoon het beste.

Dat doormodderen ook in houdt dat je de onderdanen en hun journalistieke vertegenwoordigers voortdurend modder in de ogen sproeit over wat er nu werkelijk gaande is, en dat men stapje voor stapje het grote ideaal probeert door te drukken liet Dijsselbloem wijselijk achterwege. Toch verschilt wat Dijsselbloem zei niet fundamenteel van een bekende gewraakte uitspraak van commissievoorzitter Juncker:

“We decide on something, leave it lying around, and wait and see what happens. If no one kicks up a fuss, because most people don’t understand what has been decided, we continue step by step until there is no turning back.”

Meer in deze trant vindt u in deze uiterst zeer serieuze krant.

Het is dan ook in deze context en geen andere dat u de nieuwste voorstellen van Juncker beschouwen moet. Formeel komt hij op 25 maart met een voorstel (Rutte wilde pertinent niet dat hij er vóór 15 maart mee kwam, waarom toch?) voor vijf mogelijke scenario’s. U kunt ze hieronder bewonderen in een overzichtelijk schema:
De EU gaat er daarbij nog steeds vanuit dat ze na het vertrek van het UK verder intact blijft. Tegelijkertijd probeert ze Oost-Europa weer in het gareel te krijgen, en dat zal niet meevallen omdat men daar na honderden jaren ervaring met de islam categorisch weigert islamitische asielmigranten op te nemen. Verstandige mensen. Timmermans gaat er compleet van uit zijn dak, en wie tussen de regels doorleest ziet dat het een zooitje is wat Brussel probeert te regelen. Men is eenvoudig onkundig dit goed voor elkaar te krijgen. Gelukkig maar, want dat ze elke mogelijkheid tot ver boven hun potentieel zullen willen doorvoeren is al lang duidelijk.

Die plannen van Juncker zijn in veel opzichten onwenselijk of onuitvoerbaar door onderlinge verzet tegen de dwang vanuit Brussel. Iets wat duidelijk maakt wat uiteindelijk gebeuren gaat: men zegt dat na lang delibereren de EU heeft besloten juist die optie te kiezen die volledige integratie en de afschaffing van veto’s mogelijk maakt. En dat u daarover inspraak krijgt kunt u vergeten. Als iets u de laatste twintig jaar moet hebben geleerd is hoe politici daarmee om gaan. Ze durven eigenlijk niet in te gaan tegen mensen die met veel aplomb menen het beter te weten, en zien kleren hangen aan keizers die nog nooit gesponnen zijn.

Het hele voorstel van Juncker is niet meer dan een schijnoperatie, waaruit maar een conclusie tevoorschijn komen kan. Tenzij voor die tijd de EU wordt opgeblazen. Terug gaan naar een economisch samenwerkingsverband klinkt aardig, maar zal niet werken. Alleen al niet omdat teveel restjes van het eertijdse streven in de EU-organisatie ingebakken zullen blijven. Afbreken tot de fundamenten, en dan van daaruit een nieuwe economische samenwerking aangaan valt verre te prefereren boven het gemodder van de Eurocraten. Want vertrouwen kun je ze in geen geval.

Als de keus gaat tussen het elimineren van een besmette meute mensen of van besmette ideeën, is de beschaafde aanpak de verdelging van de ideeën. Het in quarantaine onderbrengen (buiten elke machtspositie) van de verspreiders er van zal niet te vermijden zijn. De hele EU elimineren zal verplicht blijken. Het is daarom de hoogste tijd voor Nexit, jammer maar helaas. De tijd dat gemodder heilzaam was is voorbij.