De doodstraf voor jihadisten is volgens de VVD acceptabel als Irak dat eist als mogelijke conclusie van berechting ter plaatse. Dat is uitermate logisch.

En het is niet alleen logisch omdat Irak weigert voor Nederlandse gevoeligheden haar wetsregels aan te passen.

Wie vindt dat het anders moet, moet die mensen zelf willen berechten. Maar dat wil de Kamer ook niet. Jihadisten moeten door anderen net zo vertroeteld worden zoals wij dat doen, maar wij hebben ze liever niet zelf in huis? Tamelijk hypocriet, om het mild te zeggen. Als je het probleem bij Irak parkeert, moet je afwachten hoe men het daar aanpakt, en niet achteraf zeuren. Vooraf zeuren is daarom al helemaal uit den boze. Dit soort paternalisme zou vooral een beschaamd rood hoofd moeten geven, maar zoiets gaat CDA en D66 te ver, want het strookt niet met hun zelfbeeld van moreel hoger staande betweters. Dan krijg je dit soort dom geleuter:

“Feit is dat als we de doodstraf in dit geval zouden accepteren, we onze Europese en internationale verdragen moeten opzeggen”, zegt CDA-Kamerlid Van Toorenburg.

En onze ambassadeur uit de USA terugtrekken? Of zou dat gewoon weer de schuld van Trump zijn?

Maar die morele zelfgenoegzaamheid is niet de enige reden waarom men bij CDA en D66 groot ongelijk heeft. We zien in deze discussie dat ook het CDA zich heeft laten inpalmen door een D66-paradigma dat van de ratten besnuffeld is: het concept van maximumstraffen. De VVD lijkt hier niet gevoelig voor, en laat dat vooral zo blijven. Want als we er even over nadenken zie je vanzelf hoe dwaas dit is.

De inherente gedachte achter maximumstraffen is dat de misdadigheid en wreedheid van mensen tegenover hun medemensen gemaximaliseerd wordt door een altijd aanwezige goedheid – merk op dat dit ook een religieus tintje heeft. De straffen moeten mutatis mutandis ook worden begrensd, en in de praktijk zien we dat die begrenzing steeds verder omlaag wordt gebracht, en zaken worden goedgepraat waarvan een kind snapt dat die niet goed zijn. De verhouding met onbenullige verkeersboetes (als ijkpunt) is intussen ook volledig zoek. Om in één keer voor langere tijd in het cachot te eindigen moet je intussen toch wel een politicus, een hoge staatsambtenaar of een migrant in boze drift hebben doodgeslagen. Voor al het andere zijn schoffelstrafjes de norm, en pas bij herhaling van dergelijke misdadigheid worden piepend en zuchtend hogere straffen in stelling gebracht. Mits je geen politicus, hoge staatsambtenaar of migrant bent, opnieuw is dan eventueel een extra marge beschikbaar.

Want iedereen verdient een nieuwe kans – behalve de slachtoffers die nooit volledig herstellen. Maar zover wil de moderne D66rechtspraak niet doordenken, men is primair bezig met heropvoeden.

Als we dit op deze situatie terug projecteren zie je helder het verschil in denkwijze: het concept van een minimaal te geven straf, met een uitloop naar boven gaat uit van een vereiste vergelding, en sluit niet uit met misdadigers van doen te hebben voor wie nuances zinloos zijn. Nuances die door een behandeling niet aan kracht zullen winnen. Dat men in Irak daarom niet snel zal gaan delibereren over verzachtende omstandigheden is daarom niet alleen logisch, maar doet ook vergeten dat in een land als Irak verzachtende omstandigheden maar al te vaak betekenen dat degene op wie die van toepassing zijn verklaard, door familiebanden of andere niet-juridische redenen boven de wet zijn gesteld. Verzachtende omstandigheden zijn in Irak derhalve een gevolg van klassenjustitie. En dat men dat niet op jihadisten van toepassing verklaren wil lijkt me een gezonde zaak.

Wat pas ècht beschamend is, is dat hierover een Kamerdebat werd gevoerd. Dat dedain en gedram over andermans wetgeving, van een land waarvan je vraagt of ze alstublieft òns probleem op willen lossen? Bah.