Over de doden niets dan goeds. Met Oudjaar staat er een lijst in de krant van bekende mensen die in het afgelopen jaar zijn dood gegaan.

Zoiets is een goede test om uit te maken hoe goed je geworteld bent in je samenleving.

Op de eerste pagina van die lijst in de NRC herkende ik twee jaar geleden David Bowie, Pierre Boulez, André van den Heuvel, Boutros Ghali en Umberto Eco. Vijf van de dertien.

Op de tweede pagina Nancy Reagan, Cees Fasseur, Johan Cruyff, Jaap Dronkers, Hans Dieter Genscher en Cox Habbema. Zes van de dertien. Dan acht, dan negen, dan weer acht van de dertien. Gemiddeld dus 7 van de dertien. Niet erg goed geworteld, zou ik zeggen.

Uit de berichten erover in de krant leidde ik af dat het niet kennen van George Michael een grote misser van me was. Vooral omdat ik Mieke Telkamp wel herkende. Niet omdat ik ooit een bewonderaar ben geweest, maar mijn broer was dat wel. Haar stem ging je door merg en been; dat herinner je je dus. Voor Eddy Christiani gold het omgekeerde: zoetgevooisd was het woord, geloof ik. Leonard Cohen herinner ik me ook, maar die is qua bekendheid, zo heb ik begrepen, niet te vergelijken met George Michael.

Van de staatslieden en koningen heb ik er geen gemist en ook niet van de schrijvers. Wel weer alle modeontwerpers en de meeste van de popmuzikanten. Pierre Boulez was de enige klassieke musicus, maar ook dat klopte wel. Klassieke muziek is uit.

Als ik nog wel eens in het Concertgebouw kom dan voel ik me daar jong, terwijl ik toch eind zeventig ben. Ik denk trouwens wel dat al die landgenoten die meer van George Michael houden dan van de cellosuites van Bach, uitgevoerd door Mstislav Leopoldovich Rostropovich, niet weten wat ze missen.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp