Het ‘Themakatern Het Midden-Oosten’ is een uitgave van ThiemeMeulenhoff bestemd voor scholieren op het VWO. Wat leert de Nederlandse jeugd daarin?

1. De leugen dat Israël gesticht kon worden doordat Joodse bankiers de Britten chanteerden met het verstrekken van geldleningen. (#7 in de lijst onder de strepen)

2. De stelling dat Israël is “gegrondvest op onrecht”. Het recht op zelfbeschikking voor Joden wordt zo ter discussie gesteld. #4

3. De leugen dat Arabieren in Israël wettelijk gediscrimineerd worden. #21 en #22

Bovenstaande drie beweringen zijn antisemitisch, volgens de betreffende definitie van de EU.

4. Joden zijn wreed; zij pleegden welbewust een massamoord op Arabieren. #13

5. Terreur en geweld zijn positief, want het helpt om maatschappelijke problemen aan te kaarten. Het boek schrijft dat als gevolg van de Palestijnse terreur en geweld: “Eindelijk drong bij velen het besef door dat het Palestijnse vraagstuk de kern vormde van de problematiek in het Midden-Oosten.” #31

6. Dit is trouwens een onzinnige bewering, zeker nu iedereen dagelijks ziet hoe het de islamitische haat en moordzucht tegen mensen van een ander geloof is die het hele Midden-Oosten en Noord-Afrika kapot maakt. Sinds 1945 zijn er 250 keer zo veel moslims gedood in onderlinge gevechten, dan in de strijd tegen de Joden.
Deze haat tegen mensen van andere geloven in de regio ontbreekt daarmee opvallend als oorzaak van het Arabisch-Israëlische conflict. Terwijl dit nu juist ook een verklaring voor de actuele ontwikkelingen in de regio zou geven.

7. Israëlische schoolboeken zouden de Israëlische jeugd voorliegen over de geschiedenis. #15
In werkelijkheid blijkt het omgekeerd te zijn, want in dit Nederlandse schoolboek vond Likoed Nederland in de bladzijden over Joden en Israël maar liefst 41 onjuistheden – nog 35 meer dan hier vermeld.

Het toenemend antisemitisme is een groot maatschappelijk probleem, ook volgens de Nederlandse regering. Staatssecretaris Dekker verklaarde op 1 juli j.l. nog dat het van groot belang is dat kinderen “niet alleen praten over veilige onderwerpen als Prinsjesdag, maar ook over homoseksualiteit en antisemitisme.”
Dat was naar aanleiding van een onderzoek waaruit bleek dat één op de vijf leraren het moeilijk vindt om in de klas onderwerpen als fundamentalisme of antisemitisme aan te kaarten.
Dit schoolboek werkt volkomen averechts, door precies die onderwerpen onder het tapijt te vegen.

Het is te gek voor woorden dat Nederlandse schoolkinderen in volstrekte strijd met het overheidsbeleid antisemitische vooroordelen leren uit hun schoolboek en een geschiedschrijving opgedrongen krijgen waarin moslimfundamentalisme als bron van antisemitisme en Israël haat wordt weggemoffeld.

Likoed Nederland heeft uiteraard de 41 bevindingen voorgelegd aan de uitgeverij ThiemeMeulenhoff. Die gaf weliswaar toe dat veel beweringen niet klopten of tendentieus waren, maar bleek uiteindelijk toch slechts bereid tot 3 kleine aanpassingen in een volgende editie, van bovenstaande punten zullen alleen nr. 3 en 4 iets afgezwakt worden.

Dit boek hoort daarmee niet in het Nederlandse onderwijs thuis.

NB Likoed Nederland constateerde eerder ook al fouten in Nederlandse schoolboeken. Echter, de Bosatlas en uitgevers Malmberg en Noordhoff waren wel bereid hun fouten te corrigeren.

De volledige lijst van geconstateerde fouten, vertekeningen en onvolledigheden in
‘Themakatern Het Midden-Oosten’
voor het VWO, uitgever ThiemeMeulenhoff,
auteurs: Jan van Oudheusden en Robert Boonstra.
ISBN 978 90 06 46494 8.

Per punt staan het oorspronkelijke citaat uit het boek (vet), daaronder de reactie van Likoed Nederland en daaronder een verkorte weergave van de reactie van de uitgever (cursief).

1. “De Holocaust leidde tot de stichting van de staat Israël.” (bladzijde 8)
Al in 1922 werd het Britse Palestijnse Mandaatgebied door de Volkenbond, de voorganger van de VN, met unanieme stemmen aan de Joodse gemeenschap toegewezen. Iedereen vond het logisch dat bij de opsplitsing van het gigantische Turks-Ottomaanse rijk er naast de 22 Arabische staten ook een staatje voor de Joden gevormd zou worden. Dit was dus al 23 jaar voor het einde van de Holocaust.
Israël werd in 1948 opgericht, maar vóór 1948 functioneerde er feitelijk al een Joodse democratische staat in het Britse Mandaatgebied met een eigen taal, cultuur, landbouw, universiteiten, kranten en een militaire strijdkracht.
Dus ook zonder Holocaust was Israël er zeker gekomen. En juist met een nog sterkere Joodse basis, want dan hadden velen van de zes miljoen vermoorde Joden zich er ook gevestigd.
Reactie ThiemeMeulenhoff: Maar de Holocaust speelde zeker mee. Tekst wordt niet aangepast.

2. “Welke omstandigheden leidden tot de stichting van de staat Israël op het grondgebied van het toenmalige Palestina?” (bladzijde 9)
Zie onder punt 1, het mandaatgebied Palestina was juist gecreëerd om zelfbeschikking door Joden te bewerkstelligen. Daarvoor bestond er geen Palestina.
Met Palestijnen werden destijds de Joden aangeduid. In de woorden van de Arabieren destijds: “Palestina is een zionistische uitvinding.” (Verklaring van Palestijnse leiding aan de Peel commissie in 1937).
Reactie ThiemeMeulenhoff: De auteurs snappen dit niet. Tekst wordt niet aangepast.

3. “Zo begon de Britse bezetting van Egypte, die tot 1956 zou duren.” (bladzijde 12)
Tot 1956 waren er Britse troepen in Egypte gelegerd, net zoals er anno 2015 nog Amerikaanse troepen in Nederland zijn gestationeerd. In 1922 werd Egypte echter feitelijk al onafhankelijk.
Reactie ThiemeMeulenhoff: Maar Groot-Brittannië bleef verantwoordelijk voor de defensie. Tekst wordt niet aangepast.
Commentaar Likoed: Dus volgens de auteurs vocht Israël in 1948 en 1956 niet tegen het Egyptische maar tegen het Britse leger?

4. “Geboren uit onrecht, gegrondvest op onrecht.” (titel hoofdstuk 2, bladzijde 23)
Het realiseren van het recht op zelfbeschikking voor het Joodse volk wordt blijkbaar als onrecht gezien. Als dat zo is dan zijn ook Australië, Canada, Suriname en de Verenigde Staten enz. gegrondvest op onrecht. Wordt dit in de boeken die ThiemeMeulenhoff over deze landen publiceert ook zo genoemd?
Reactie ThiemeMeulenhoff: Hiermee wordt de Holocaust bedoeld. Tekst wordt niet aangepast.
Commentaar Likoed: Denken de auteurs werkelijk dat er ook maar één scholier is – of wie dan ook – die begrijpt dat daarmee de Holocaust zou worden bedoeld?

5. “Vanaf aartsvader Abraham (omstreeks 2.000 v. Chr.) tot in de Romeinse tijd bewoonden Joden de landstreek Palestina.” (bladzijde 22)
Een merkwaardig anachronisme, want de Romeinen gingen het gebied pas Palestina noemen nadat zij in het jaar 135 de meeste Joden verdreven hadden. Dus in de bovengenoemde periode heette het gebied Israël of Judea.
Net zo min klopt de suggestie dat na de Romeinse tijd er geen Joden zouden hebben gewoond. Er hebben 3.000 jaar onafgebroken Joden gewoond, daarvan is ruimschoots historisch en archeologisch bewijs.
Reactie ThiemeMeulenhoff: De tekst zal worden veranderd in “het gebied dat vanaf de Grieks-Romeinse oudheid met de naam Palestina werd aangeduid.”
Commentaar Likoed: Weer onjuist, ook in de Griekse oudheid heette het gebied Israël en Judea. Maar die originele namen moeten blijkbaar bewust vermeden worden van de auteurs. Net als de onafgebroken 3.000 jaar van Joodse bewoning ontkend wordt.

6. “Dat Palestina geen leeg land was – er woonden zo’n driekwart miljoen Arabieren – was voor hen geen beletsel.” (over de zionistische immigratie eind negentiende eeuw, bladzijde 22)
In het voormalige mandaatgebied Palestina wonen nu circa twintig miljoen mensen. In 1890 woonden er nog geen 500.000 Arabieren, dat is dus 2,5% hiervan.
Gedeeltelijk waren dat trouwens ook nieuwkomers vanwege de Joodse immigratie, want een eeuw eerder was het zelfs maar de helft daarvan. Daarmee kan het gebied behoorlijk leeg worden genoemd. Veel Arabische bewoners woonden er ook niet vast, maar waren rondtrekkende Bedoeïenen.
Het is trouwens een merkwaardige stelling. Of vinden de auteurs het ook vreemd, dat hoewel Nederland al dichtbevolkt is, er hier nog steeds buitenlanders willen komen wonen, zoals Marokkanen, Turken en Somaliërs? Pleiten zij soms voor een verbod op migratie, met terugwerkende kracht?
Reactie ThiemeMeulenhoff: Wij vinden de vergelijking met het huidige aantal bewoners onzinnig. De vergelijking met immigratie in Nederland is onhistorisch. Tekst wordt niet aangepast
Commentaar Likoed: Waarom de vergelijkingen “onzinnig” zijn wordt niet verklaard.

7. “De Britse regering zat in de oorlog dringend verlegen om geld. Joodse bankiershuizen zouden tot gunstige leningsvoorwaarden bereid zijn als de regering een gebaar maakte naar het Joodse volk.” (redenen voor de Balfourverklaring, bladzijde 23).
Wij zijn erg benieuwd naar de lijst van Joodse bankiershuizen die los van enige commerciële overweging de geallieerde oorlogsinspanning alleen maar zouden hebben willen financieren na de Balfourverklaring, en met welke bedragen zij er daarna pas toe over gingen. Dit is een klassieke antisemitische aantijging, hoe kunt die publiceren? Overigens hebben wij deze aantijging nog nooit aangetroffen, hebben de auteurs deze zelf bedacht?
Overigens is het opvallend dat er vier redenen worden gegeven voor de Balfourverklaring, maar dat de belangrijkste reden niet wordt vermeld: dat men het logisch vond dat de Joden zelfbeschikking kregen. Dat was het algemene gevoel: “Het is overduidelijk rechtvaardig dat de verspreide Joden een eigen thuis krijgen, en waar anders dan in Palestina waar zij al 3.000 jaar sterk mee verbonden zijn? Het is goed voor de wereld, goed voor de Joden, en het is ook goed voor de Arabieren, want zij kunnen delen in de voordelen en de vooruitgang door het zionisme.” (Winston Churchill als staatssecretaris in 1921).
Het roept de vraag op welke anti-Joodse bronnen de auteurs gebruikt hebben.
Reactie ThiemeMeulenhoff: De chantage van de Joodse bankiershuizen is inderdaad niet waar. Er bestond helemaal geen joodse wereldmacht of complot! Maar de Joodse macht werd destijds door sommigen wel overschat, dus misschien waren er mensen destijds die dachten dat het wel waar was. Tekst wordt niet aangepast.
Over waarom er geen melding wordt gemaakt van de belangrijkste reden voor de Balfourverklaring – erkenning van het recht op zelfbeschikking van het Joodse volk – is de reactie dat de uitspraak van Churchill niet het algemene gevoel verwoordde, want Churchill verdedigde het regeringsbeleid. Die tekst wordt ook niet aangepast.
Commentaar Likoed: Er zijn honderden soortgelijke citaten als die van Churchill. Een bloemlezing staat hier.

8. “De verklaring bevatte twee onverenigbare beloftes: enerzijds de stichting van een Joods nationaal tehuis en anderzijds het bewaren van de rechten van de ‘niet Joodse gemeenschappen.” (bladzijde 23)
Er is geen onverenigbaarheid, bijna alle landen hebben minderheden, waarvan de rechten beschermd kunnen worden. Zoals in de democratische rechtsstaat Israël ook gebeurt, als enige land in het Midden-Oosten.
Israël is wat dat betreft een voorbeeld in de regio, waar rechten van minderheden niet bestaan en/of vertrapt worden. Homo’s worden opgehangen in Iran, christenen onthoofd in Syrië, Jezidi’s levend verbrand in Irak, boeddhisme is in Egypte verboden, et cetera.
Reactie ThiemeMeulenhoff: De aanslagen die gepleegd werden, laten zien dat de Arabieren het er niet mee eens waren. Maar toch vinden de auteurs de vergelijking met het huidige Midden-Oosten “geheel misplaatst”. Tekst wordt niet aangepast.
Commentaar Likoed: Dus aanslagen van moslimextremisten bewijzen hun gelijk, volgens de auteurs.

9. “De Arabische bevolking was nauwelijks georganiseerd en kon weinig uitrichten tegen de zionisten, die technisch en organisatorisch superieur waren.” (bladzijde 24)
Een merkwaardige bewering, waarom zou de Arabische bevolking iets ‘moeten uitrichten’? Integendeel, de Arabische bevolking profiteerde juist enorm. De joodse inspanningen creëerden enorme werkgelegenheid en vooruitgang op medisch gebied, waaronder de bestrijding van ziektes als malaria. De levensstandaard van Palestijnse Arabieren verdubbelde hierdoor tussen 1920 en 1937. Deze werd veel hoger dan die van de Arabieren in de omliggende landen. De kindersterfte halveerde.
Arabieren uit omliggend gebied trokken dan ook massaal naar het Britse Mandaatgebied om van deze vooruitgang te profiteren.
Wetenschapper Sergio Della Pergola concludeert in zijn demografische studie ‘Israele e Palestina: la forza dei numeri’ dan ook: “Zoals de demografische data aantonen, woonden de meeste moslims in het jaar 1948, toen Israël werd gesticht, minder dan 60 jaar in het Britse Mandaatgebied.”
Er is in dit boek veel aandacht voor de Joodse immigratie, echter geen enkele voor de Arabische.
Reactie ThiemeMeulenhoff: Het klopt dat de Arabieren profiteerden. Tekst wordt echter niet aangepast.
Geen reactie over het niet vermelden van de Arabische immigratie.

10. “Het Joodse Nationaal Fonds kocht landbouwgrond op van Arabische grootgrondbezitters. Vervolgens zagen Arabische pachtboeren de Joodse kolonisten op hun land neerstrijken. Vaak raakten zij op die manier hun bron van inkomsten kwijt. De hoop op een Joods-Arabische samenwerking ging in rook op.” (bladzijde 24)
Dit is een oude aantijging, die al in 1937 door de Britse onderzoekscommissie Peel weerlegd is. Die constateerde dat – hoewel daartoe geen enkele juridische verplichting toe bestond – de Arabische pachtboeren door de Joden gecompenseerd werden.
De meeste aangekochte grond was trouwens daarvoor nog niet ontgonnen. Dat constateerde de commissie Peel ook: “Veel van het land dat nu vol staat met sinaasappelbomen, was daarvoor zandduinen of moeras en onbebouwd toen het werd gekocht …. er waren ten tijde van de verkoop weinig indicaties dat de toenmalige eigenaren de middelen of de kennis bezaten die nodig waren om de grond te ontwikkelen.”
De Joodse investeringen creëerden juist veel nieuwe werkgelegenheid, zie vorige punt.
Reactie ThiemeMeulenhoff: Toch waren er wel pachtboeren die hun inkomen kwijtraakten. Tekst wordt niet aangepast.

11. “In 1936 brak er in Palestina een burgeroorlog uit tussen Joden en Arabieren.” (bladzijde 24)
Het was geen burgeroorlog, het waren terreuraanvallen van bendes van de toenmalige, eerste leider van de Palestijnen Al-Hoesseini op Joden, Britten en gematigde Palestijnen. In 1938 “doodden deze bendes 279 Joden en meer dan tweeduizend Palestijnen waarbij de laatsten met buitengewone wreedheid waren ‘behandeld’.”
En, niet onbelangrijk: deze terreur werd gefinancierd door en van wapens voorzien door nazi-Duitsland.
In het boek wordt de grootmoefti van Jeruzalem Al-Hoesseini helemaal niet genoemd, alhoewel hij de eerste leider was van de Palestijnse Arabieren, gedurende circa 25 jaar.
Het past in een breder beeld, waarbij door het opkomende moslimfundamentalisme Joden in de Arabische wereld afgeslacht werden bij pogroms, denk aan het bloedbad van Hebron (1929) en de Farhud in Bagdad (1941) (die trouwens in het boek van ThiemeMeulenhoff ook niet worden genoemd)
En zoals vaak in de geschiedenis, waren Joden het eerste doelwit, maar niet het laatste, zoals wij momenteel dagelijks kunnen vernemen over jezidi’s, christenen en andere niet-moslims. Die link met het heden zou juist instructief kunnen zijn voor leerlingen.
Als dit antisemitisme van de eerste Palestijnse leider wel vermeld was, samen met het gegeven dat hij alle gematigde Palestijnen liet doden die in vrede met de Joden wilden leven, zou de ontstaansgrond van het conflict een stuk duidelijker worden.
Reactie ThiemeMeulenhoff: Eerder staat wel dat prominente Arabische leiders de haat tegen Joden aanwakkerden. Tekst wordt niet aangepast.
Commentaar Likoed: De islamitisch geïnspireerde Jodenhaat en de band met de nazi’s blijven volledig onvermeld in het boek. Die zijn voor de auteurs blijkbaar onbelangrijk als ontstaansgrond van het conflict.

12. “In de Tweede Wereldoorlog namen de meeste Arabieren een afwachtende houding aan, omdat zij die oorlog als een Europese zaak beschouwden.” (bladzijde 25)
Dit gold nu juist niet voor dé Palestijnse leider destijds, Al-Hoesseini, zie het vorige punt. Zijn islamitische jeugdbeweging heette niet voor niets ‘de nazi-padvinders’. Deze verspreidde folders met nazi leuzen en hakenkruizen. Ook voor volwassenen verspreidde zijn beweging massaal folders, met teksten als:
“Arabieren, vergeet niet dat sinds mensenheugenis de Jood de grootste vijand is, van je voorouders en van jullie. Laat je niet door hem misleiden, want hij is het die Christus martelde en die Mohammed vergiftigde. En nu wil hij jullie weer slachten, net zoals in het verleden!”
Al voor de Tweede Wereldoorlog liet hij zich financieren en bewapenen door nazi-Duitsland. Tijdens de Tweede Wereldoorlog richtte hij aparte islamitische SS-divisies op die vreselijk huis hebben gehouden op de Balkan. Door zijn persoonlijke bemoeienis werden duizenden Joodse kinderen vermoord in de gaskamers. Hij maakte Arabische propaganda-uitzendingen voor nazi-radio Berlijn, met oproepen als: “Dood de Joden waar je ze maar vinden kan. Dat is prijzenswaardig; voor Allah, de geschiedenis en onze religie.”
En hij bezocht vol enthousiasme Auschwitz en verlangde ernaar om ook in Palestina vernietigingskampen op te richten (hij wilde in de buurt van Nablus zo’n kamp bouwen).
Reactie ThiemeMeulenhoff: Er is discussie over de invloed van Al-Hoesseini. Tekst wordt niet aangepast.
Commentaar Likoed: Al-Hoesseini was ruim twintig jaar de onbetwiste leider van de Palestijnse Arabieren en speelde een cruciale rol in het ontstaan van het conflict en het vermoorden van duizenden gematigde Palestijnen die in vrede met de Joden wilden samenleven.

13. “In april 1948 voerde een commando van extremistische Joden een massamoord uit op 254 Arabische inwoners van het dorp Deir Yassin.” (bladzijde 26)
Wat in de eerste plaats opvalt, is het ontbreken van de context, waardoor gesuggereerd wordt dat het een opzettelijke massamoord was op burgers. Dat was het niet.
Vanuit het strategisch gelegen Deir Yassin werd de weg Tel Aviv-Jeruzalem onder vuur genomen, onder meer door Irakese strijdgroepen. Jeruzalem was daardoor onbereikbaar en kon niet bevoorraad worden. Het was daardoor een legitiem militair doelwit, volgens het oorlogsrecht. Bovendien was de burgerbevolking voor de aanval opgeroepen om niet te blijven. Bij de gevechten verscholen de strijders zich tussen de burgerbevolking.
Na de strijd klopten de Arabische media dit verhaal enorm op om de bevolking aan het strijden te krijgen, zoals de belangrijkste betrokkenen verklaard hebben aan de BBC (onder andere hier).
Een Palestijnse studie van de Bir Zeit universiteit kwam echter tot vermoedelijk 107 doden, hoogstens 120, waaronder de strijders. Het aantal van 254 burgerdoden is dus reeds lang als onzinnig ontmaskerd, en laat zien dat de auteurs slecht of verouderd bronnenmateriaal gebruiken.
Wat verder opvalt, is dat de veel vaker voorkomende, bewust tegen Joodse burgers gerichte aanvallen van Arabieren niet genoemd worden, zoals het uitmoorden van het Hadassah medisch konvooi of het uitmoorden van de 127 mannelijke bewoners van Kfar Etzion, waardoor alle kinderen in dit Joodse dorpje in een keer wees werden.
Deze Arabische terreurgroepen werden opnieuw geleid door de Jodenhater Al-Hoesseini. Deze was uit geallieerde gevangenschap ontsnapt en had zo een veroordeling van zijn nazi-oorlogsmisdaden ontlopen.
Reactie ThiemeMeulenhoff: 1. Het aantal doden klopt niet, tekst wordt aangepast. 2. De Irgun had niet mogen aanvallen, want er was een niet-aanvalsverdrag met het dorp. Tekst wordt niet aangepast. 3. Het verhaal van Deir Yassin is “iconisch”, daarom wordt alleen dat vermeld. Tekst wordt niet aangepast
Commentaar Likoed: 2. Het was uiteraard het dorp dat als eerste het niet-aanvalsverdrag schond, door de legering van Irakese troepen en de beschietingen vanaf het dorp. 3. Dus omdat de Arabische propaganda het incident enorm opblies, is dit als enige vermeldenswaard? Een merkwaardige opvatting van historische objectiviteit.

14. “Pas tientallen jaren later durfden Israëlische historici op grond van gedegen bronnenonderzoek boeken te publiceren waarin werd aangetoond hoe systematisch de Palestijnse Arabieren van huis en haard werden verdreven.” (bladzijde 26)
Nadien zijn er nog meer archieven opengegaan, en is de hypothese van systematische verdrijving weer naar het rijk der fabelen verwezen. De oprichter van de groep nieuwe historici, Benny Morris, heeft inmiddels erkend dat zijn eerdere veronderstelling, dat er een plan was om Palestijnen te verdrijven, onjuist is op basis van de later opengegane archieven.
Zie de verklaringen hier en hier van hem zelf hierover.
De bekendste overgebleven exponent van deze groep is nu nog Ilan Pappe. Deze extreme communist heeft zelf toegegeven dat hij gedreven wordt door zijn ideologie, en die belangrijker vindt dan de werkelijke feiten: “I am not as interested in what happened as in how people see what’s happened.”
Zijn werk is dan ook als foutief en wetenschappelijk frauduleus ontmaskerd, zie bijvoorbeeld hier en hier.
Professor E. Karsh van de Universiteit van Londen schreef een boek waarin hij de vele onwaarheden van de ‘nieuwe historici‘ aan de kaak stelt: ‘Fabricating Israeli history: the ‘new historians’.
Ook schreef hij in 2010 een boek dat wel gebaseerd is op de recent opengegane archieven, ‘Palestine betrayed’, waarin hij concludeert dat er van systematische verdrijving geen sprake was – van een plan daartoe al helemaal niet – en dat 90% van de Palestijnen uit eigen beweging gevlucht is. Terwijl de Joden hen juist vaak hebben opgeroepen om dat niet te doen.
De systematische verdrijving die er wel was, namelijk door de Arabieren, wordt niet genoemd. Want die verdrijving was er juist wel: de Joden zijn in 1948 voor 100% etnisch gezuiverd uit de Gazastrook, de Westbank en Oost-Jeruzalem.
Reactie ThiemeMeulenhoff: Er is inderdaad nooit opdracht gegeven tot verdrijving. Maar er was wel een “sfeer van verdrijving”. Door de gevechten sloegen veel Arabieren op de vlucht, dus er was wel een ‘transfer’. Het is lastig te bepalen in hoeveel gevallen Joodse Israëli’s hebben getracht hun Arabische buren te bewegen om juist niet te vluchten. Tekst wordt niet aangepast.
Geen reactie over het niet vermelden van de het grotere aantal Joodse vluchtelingen.
Commentaar Likoed: Ongehoord, de auteurs erkennen dat er geen “systematische verdrijving” heeft plaatsgevonden, maar handhaven die tekst toch.

15. “De publicaties van deze groep ‘nieuwe historici’ drongen echter niet door tot de Israëlische schoolboeken. Die hielden vast aan het heldhaftige verhaal, de mythe.” (bladzijde 27)
Zie hierboven, waarom zouden de Israëlische schoolboeken plaats moeten bieden aan de weerlegde hypothese van ‘systematische verdrijving’, die op wetenschapsfraude is gestoeld? Overigens is Israël een land waar over alles kan en mag worden gediscussieerd, van de legalisering van softdrugs tot de huurprijzen in Tel Aviv. Natuurlijk wordt er ook gediscussieerd over de eigen geschiedenis. Dat blijkt nota bene uit de vele kritische citaten die ThiemeMeulenhoff plaatst van Amos Oz.
Wat opvallend ontbreekt in het kader van evenwichtigheid, is een opmerking over de Arabische schoolboeken: die ontkennen nog steeds de Holocaust en het bestaansrecht van Israël.
Wat ook buiten beeld blijft, is de Jodenhaat – en het aanmoedigen tot geweld tegen Joden – waarmee jonge Palestijnen door hun leiders worden geïndoctrineerd, bijvoorbeeld:

Palestijns-islamitische les: Joden slachten mensen voor de duivel.
Palestijnse televisie: Joden zijn kwaadaardige schepsels.
Onze jongeren moeten sterven als martelaren.
Hamas geeft kleuters een ideaal: de Joden uitroeien.

Reactie ThiemeMeulenhoff: Zie punt 14. Tekst wordt niet aangepast.
Geen reactie over waarom de agressievere invalshoek uit de Arabische schoolboeken ontbreekt.

16. “In tegenstelling tot de zionisten beschikten de Palestijnse Arabieren niet over een geregelde strijdmacht.” (bladzijde 27)
Beide partijen bestonden uit losse strijdgroepen, met nauwelijks zwaar materiaal. En anders dan de Joden kregen de Palestijnen steun van soldaten van reguliere legers uit onder meer Syrië, Egypte, Jordanië en Irak.
Reactie ThiemeMeulenhoff: Israël ontving zwaar materieel uit Tsjecho-Slowakije. Tekst wordt niet aangepast.
Commentaar Likoed: Dit klopt net zo min, het is een anachronisme: Israël kreeg het zware materiaal niet tijdens de gevechten met de Palestijnse Arabieren, maar pas toen de Arabische landen hadden aangevallen.

17. “Wel kwamen de Arabische landen met hun legers de Palestijnse Arabieren te hulp.” (bladzijde 27)
Dit suggereert dat de oorlog, het geweld en de agressie niet door de Arabieren geïnitieerd is. Dat was het historisch gezien wel. In 1947 was het delingsplan van de Verenigde Naties door zowel de Palestijnse leiders als alle Arabische landen afgewezen. De Joden accepteerden dit vredesplan dat voorzag in een Joodse en een Arabische Staat juist wel. De Arabische landen kondigden vooraf (al een half jaar eerder) aan dat een Joodse staat niet geaccepteerd zou worden en dat die na uitroeping direct zou worden aangevallen – wat dus ook geschiedde.
Met het te hulp komen van de Palestijnen had het niets te maken, het was al lang van te voren gepland en in gang gezet. De Arabische landen wilden de Palestijnen helemaal niet helpen, en al helemaal geen staat geven. Egypte en Jordanië hielden de veroverde gebieden (Gaza en Westbank) dan ook voor zichzelf, in plaats van de daar door de VN voorziene Palestijns-Arabische staat toe te staan. De Palestijnse vluchtelingen werden opgesloten in kampen.
Er wordt al helemaal niet vermeld dat deze aanval bedoeld was als een nieuwe Holocaust, slechts drie jaar na de vorige. De leider van de Arabische landen, de secretaris-generaal van de Arabische Liga Abdul Rahman Hassan Azzam, zei in een interview: “Het zal een oorlog zijn van uitroeiing en van immense slachting, waarover gesproken zal worden zoals over de Mongoolse bloedbaden en de kruistochten.”
Reactie ThiemeMeulenhoff: De inval van de Arabische landen in 1948 werd wel degelijk gemotiveerd als hulp aan de Arabische Palestijnen, welke andere motieven er daarnaast ook hebben gespeeld. Tekst wordt niet aangepast.
Commentaar Likoed: Arabische propagandabeweringen zijn blijkbaar leidend boven de historische feiten.

18. “Begin 1949 was er een staakt-het-vuren. De overeengekomen wapenstilstandslijnen werden internationaal erkend als de grenzen van de nieuwe staat.” (bladzijde 27)
De wapenstilstandslijnen zijn nooit internationaal erkend als grenzen. Als voorbeeld vermelden wij de tekst uit de Wapenstilstandsovereenkomst tussen Jordanië en Israël uit 1949 (voor de wapenstilstanden met de andere Arabische landen geldt hetzelfde). Die bepaalt uitdrukkelijk dat het slechts gaat om een wapenstilstandslijn, die niet:
“mag worden uitgelegd als het aantasten van rechten, in welke zin dan ook, van een ultieme politieke overeenkomst tussen de partijen. De wapenstilstand-scheidslijnen … worden overeengekomen door de partijen, zonder van invloed te zullen zijn op toekomstige territoriale overeenkomsten of grenslijnen of claims van beide partijen die daarop betrekking hebben.”
Jordanië en de andere Arabische staten hebben er destijds juist bewust vanaf gezien om die wapenstilstandslijnen als grenzen te erkennen. Dit vanwege hun onwil om de legitimiteit van Israël te accepteren. Sindsdien hebben pas twee Arabische landen vrede gesloten met Israël: Jordanië en Egypte.
Overigens staat verderop in het boek dat Israël in 1967 (nog steeds) geen erkende grenzen had.
Reactie ThiemeMeulenhoff: De grenzen werden erkend als de facto grenzen. Tekst wordt niet aangepast.
Commentaar Likoed: Het zijn dus geen juridisch internationaal erkende grenzen, dat is juist ons punt. Israël werd erkend, de grenzen niet.

19. De oorlog had een vluchtelingenstroom van 500.000 tot 750.000 Palestijnse Arabieren op gang gebracht. ….. Van terugkeer naar hun steden en dorpen was geen sprake. Israël weigerde dit toe te staan.” (bladzijde 27)
Dat er over de terugkeer van de vluchtelingen niet eens onderhandeld werd, kwam door de Arabische weigering Israël te erkennen. Het Arabisch Hoger Commando (de Palestijnse leiding) verklaarde: “Het is ondenkbaar dat de vluchtelingen terug gaan. Het zou een eerste stap zijn in de richting van Arabische erkenning van de staat van Israël.”
Om diezelfde reden stemden de Arabische landen tegen VN resolutie 194, die de terugkeer van de vluchtelingen wilde regelen.
Merkwaardig genoeg wordt het veel grotere aantal Joodse vluchtelingen (ongeveer 900.000) uit de Arabische landen in het boek van ThiemeMeulenhoff niet vermeld. Die werden wel geïntegreerd in hun nieuwe thuisland Israël, nadat ze vaak al hun bezittingen in Irak, Egypte, Algerije, Marokko et cetera hadden moeten achterlaten.
Net als trouwens de tien maal zo grote vluchtelingenstromen uit de gelijktijdige creatie van Pakistan – circa zeven miljoen hindoestaanse- en zeven miljoen islamitische vluchtelingen.
Reactie ThiemeMeulenhoff: 1. Het boek zegt wel dat de Arabische landen Israël niet erkenden. 2. Het boek vermeldt dat er grote aantallen Sefardische Joden na 1949 uit de Arabische landen naar Israël kwamen. Tekst wordt niet aangepast.
Commentaar Likoed: 1. Er wordt geen verband gelegd met de vluchtelingen, terwijl er wel staat dat dit de schuld van Israël zou zijn. 2. Dat staat veel verder in het boek, over hoe ze gediscrimineerd zouden worden in Israël, zonder te vermelden dat velen moesten vluchten uit het Arabische land van herkomst.

20. “De Balfourverklaring ging regelrecht in tegen alle afspraken die de Britten eerder gemaakt hadden.” (bladzijde 29)
Dat het land aan zowel de Arabieren als de Joden beloofd zou zijn, is een oude Arabische aantijging.
Deze is echter door de Britten in een verklaring van honderd jaar terug als onwaar van de hand gewezen:
“Deze voorstelling berust voornamelijk op een brief van 24 oktober 1915 van Sir Henry McMahon, toen de Hoge Commissaris van Zijne Majesteit in Egypte, aan de Sjarif van Mekka, nu koning Hoessein van het Koninkrijk van de Hijaz [nu Saoedi-Arabië]. Die brief is geciteerd als zou die aan de Sjarif van Mekka beloven om de door hem voorgestelde gebieden de onafhankelijkheid van de Arabieren te erkennen en te steunen. Maar deze belofte werd gegeven met een voorbehoud, dat in dezelfde brief gemaakt is, dat daarbuiten vallen de delen van Syrië ten westen van het district Damascus.
Reactie ThiemeMeulenhoff: De afspraak werd verschillend geïnterpreteerd. Tekst wordt niet aangepast.

21. “Deze Arabische Israëli’s kregen kiesrecht en andere burgerrechten, maar zij werden uitgesloten van militaire dienst en dus ook van de vele voorzieningen voor veteranen.” (bladzijde 32)
Arabieren kunnen wel in militaire dienst in Israël, en ook in vervangende dienstplicht, alleen is het voor hen geen plicht maar een recht. Druzen, een niet-Joodse Arabische sprekende minderheid in Israël, dienen massaal in het Israëlische leger, vaak in zeer zware elite-eenheden. Procentueel gezien zitten er zelfs meer Druzen in het Israëlische leger dan Joden.
De bewering is daarmee grove nonsens.
Reactie ThiemeMeulenhoff: Klopt, de tekst wordt aangepast. Maar wij vinden het nog steeds discriminatie dat als zij niet in dienst gaan, zij niet de voordelen van veteranen kunnen krijgen.
Commentaar Likoed: Er is juist positieve discriminatie waarbij rekening wordt gehouden bij mogelijke gevoeligheden bij Arabieren. Echter, voor de auteurs blijft het ‘damned if you do, damned if you don’t’: zij blijven verontwaardigd dat niet-veteranen niet de voordelen krijgen die veteranen krijgen. Dit is echter in Nederland niet anders.

22. “Ook konden ze geen land kopen.” (over de Arabieren, bladzijde 32)
Het is voor Joden en Arabieren beiden moeilijk – maar niet verboden – om land te kopen, omdat het meeste land staatsgrond is.
Reactie ThiemeMeulenhoff: Klopt, de tekst zal gewijzigd worden. De auteurs hebben op een website een andere tekst gevonden die Israelische discriminatie suggereert, die zal overgenomen worden in het boek.
Commentaar Likoed: Het is afschuwelijk dat in een schoolboek aan Israël coute que coute discriminatie verweten moet worden. Terwijl nota bene 71 procent van de Arabieren Israël een goede plek om te wonen noemt en 60 procent Israël als ‘vaderland’ omschreef. Dat is een veel hoger percentage dan dat we zien bij de Marokkanen in Nederland, daarvan voelt slechts 48 procent zich Nederlander. Beter zouden de auteurs kunnen vermelden dat Israël juist het enige land in de verre omtrek is dat de rechten van minderheden erkent en die ook beschermt, zoals die van de christenen, Bahai, Druzen, vrouwen, homo’s en atheïsten.

23. “Hij geloofde niet in vrede met de Arabieren en nam ook geen initiatief in die richting. Tussen 1949 en 1956 telde Israël twaalfduizend Arabische aanslagen en aanvallen met veel doden tot gevolg.” (Over Ben Goerion, bladzijde 32).
Draai de eerste en tweede zin om en het wordt nog meer duidelijk hoe onzinnig de eerste zin is. Er is zoiets als oorzaak en gevolg. Ben Goerion had juist voor 1948 alles geprobeerd om oorlog te vermijden.
Al jaren daarvoor hadden Joodse leiders waaronder Ben Goerion voortdurend geprobeerd om oorlog te voorkomen. Echter, als voorbeeld, de secretaris-generaal van de Arabische Liga Azzam Pasja zei op 16 september 1947 tegen Joodse leiders die oorlog wilden voorkomen:
“De Arabische wereld is niet in de stemming voor een compromis. Het is waarschijnlijk dat jullie plan rationeel en logisch is, maar het lot van de naties wordt niet besloten door rationele logica. Naties geven nooit toe; ze vechten. Jullie zullen niets met vreedzame middelen of een compromis bereiken. Jullie kunnen misschien iets krijgen, maar alleen door geweld.”
Reactie ThiemeMeulenhoff: Het kwam inderdaad door de houding van de Arabische landen, maar die vinden wij voldoende geschetst elders in heb boek. Tekst wordt niet aangepast.

24. “Kort na de Zesdaagse Oorlog nam de Veiligheidsresolutie 242 aan waarin de Israëli’s werden opgedragen om zich terug te trekken uit de nieuw veroverde gebieden.” (bladzijde 35)
ThiemeMeulenhoff meldt hier niet de andere helft van deze resolutie. Namelijk dat Israël recht heeft op veilige grenzen (die mogelijk afwijken van de bestandslijnen uit 1949) en dat er voordat er sprake is van een terugtrekking tot vrede met de Arabieren moet worden gekomen. Die stelden echter in 1967 in de Verklaring van Khartoem unaniem nooit vrede met Israël te willen, daar nooit over te willen onderhandelen en Israël nooit te zullen erkennen.
Ondanks dat Israël zich uit 93% van het veroverde gebied heeft terug getrokken, hebben tot op heden hebben slechts twee Arabische landen vrede gesloten met Israël.
Reactie ThiemeMeulenhoff: Dat Israël erkend zou moeten worden staat elders in het boek. Tekst wordt niet aangepast.

25. “In Israël veranderde de stemming langzaam. Bij veel inwoners gingen religieuze motieven een grotere rol spelen.” (over de jaren zeventig, bladzijde 36)
De religieuze joden vormden toen een heel kleine minderheid, net als nu nog trouwens (circa 15%, minder dan in Nederland).
Reactie ThiemeMeulenhoff: De nadruk op de heiligheid van het Beloofde Land – met aan de Bijbel ontleende argumenten – wordt als beletsel voor duurzame vrede tussen Israëliërs en Palestijnen gezien. Tekst wordt niet aangepast.
Commentaar Likoed: Bij de Palestijnen wordt dit niet vermeld. Hamas, IS enz. stellen zich op het standpunt dat niet-moslims geen bestuur mogen uitoefenen op gebied dat ooit islamitisch is geweest. Daarom moeten Israël, Spanje, Griekenland, Slovenië enz. ‘heroverd’ worden, zie bijvoorbeeld het Handvest van Hamas. Het nergens vermelden van de ideologische onmogelijkheid van moslimfundamentalisten om Israël te accepteren is juist het belangrijkste kritiekpunt op dit boek.

26. “Behalve in radicaal-Arabische landen werd het bezoek alom met gejuich ontvangen.” (over de toenadering van Sadat, bladzijde 36)
Er was geen enkel Arabisch land dat de toenadering van Sadat aan Israël toejuichte. Integendeel, Egypte werd hierom uit de Arabische Liga gestoten.
Reactie ThiemeMeulenhoff: Er staat in het boek dat er Arabische landen tegen waren. Tekst wordt niet aangepast.
Commentaar Likoed: dus volgens de auteurs zijn alle Arabische landen radicaal? Hoe moeten de scholieren dat raden?

27. “Er kwam een nieuwe politieke beweging op: Likoed.” (over de jaren zeventig, bladzijde 36).
De voorloper van de Likoed (Cheroet) en haar partijleider Menachem Begin zat sinds 1948 in het Israëlische parlement. ThiemeMeulenhoff zit er dus zo´n 30 jaar naast.
Reactie ThiemeMeulenhoff: Likoed was toen een samengaan van diverse partijen. Tekst wordt niet aangepast.
Commentaar Likoed: Dat is als het beschrijven van de start van de ARP, CHU en KVP met de fusie tot CDA.

28. “Deze partij verdedigde de belangen van de Joodse kolonisten die zich op de Westelijke Jordaanoever vestigden. ….. In 1977 won Likoed de verkiezingen.” (over Likoed, bladzijde 36)
Een anachronisme, want de nederzettingen waren in de tien jaar daarvoor juist opgericht onder socialistische regeringen.
Overigens won Likoed de verkiezingen in 1977 vanwege haar economische standpunten en omdat de socialisten de schuld kregen van de Jom Kippoer oorlog.
Met de ‘kolonisten’ heeft het weinig te maken, want die waren en zijn nauwelijks een machtsfactor in de Israëlische politiek. Bovendien zijn er Israëlische (religieuze) partijen die meer op hun hand zijn dan de Likoed.
Reactie ThiemeMeulenhoff: Het klopt dat de nederzettingen gestart werden onder het bewind van de Arbeiderspartij. Tekst wordt echter niet aangepast.

29. “In 1964 was de PLO, Palestinian Liberation Organization, opgericht. …. Gewapende strijd zou moeten lijden tot een zelfstandige staat Palestina.” (bladzijde 37)
Hier wordt niet uitgelegd dat met deze strijd de vernietiging van Israël bedoeld werd, aangezien de Westbank en Gaza in 1964 nog niet onder Israëlisch bestuur stonden. Deze twee gebieden waren voor 1967 volgens de VN en de Arabische Liga illegaal bezet door respectievelijk Jordanië en Egypte. Het PLO Handvest uit 1964 verklaarde uitdrukkelijk dat de Palestijnen niet uit waren op het gezag in de Westbank en Gaza, alleen op de vernietiging van Israël.
Reactie ThiemeMeulenhoff: Dat kan de scholier wel afleiden uit de zin in het boek: “zuiveren van de zionistische aanwezigheid.” Tekst wordt niet aangepast.
Commentaar Likoed: Waarom moet de scholier dat raden, in plaats van het gewoon te vermelden?

30. “Guerrillagroepen binnen en buiten de PLO trachtten met vliegtuigkapingen de aandacht van de wereld te trekken.” (bladzijde 37)
Het lijkt zo net of dat alleen buiten Israël gebeurde en of er geen slachtoffers vielen. De vele terreuraanslagen en slachtpartijen van de PLO in Israël – op bussen, scholen, hotels enzovoort – met duizenden doden en gewonden worden weggelaten. Het effect van de decennialange terreur op de Israëlische samenleving blijft onbenoemd. Ook is er geen enkele compassie voor de slachteroffers, voor de uitgemoorde bussen en schoolklassen. Er is meer aandacht voor de dood van terroristen, want er wordt wel vermeld:
“Het Israelische leger en de geheime dienst Mossad namen steevast wraak op Palestijnse terreuracties door de daders te liquideren.”
Dit klopt trouwens ook niet, veel terroristen werden gevangen genomen.
Reactie ThiemeMeulenhoff: Dat is een kwestie van “dosering van de leerstof”. Tekst wordt niet aangepast.

31. “Eindelijk drong bij velen het besef door dat het Palestijnse vraagstuk de kern vormde van de problematiek in het Midden-Oosten.” (bladzijde 37)
Dat is een mening van de auteurs, geen feit. Een opvallende mening trouwens: dat Palestijnse terreuraanslagen nuttig waren om de publieke opinie te beïnvloeden.
En een vreemde mening: je moet wel heel blind zijn om nu nog niet te willen zien dat het de islamitische haat en moordzucht tegen mensen van een ander geloof is, die het hele Midden-Oosten en Noord-Afrika kapot maakt.
Hamas, Isis, Boko Haram, Al-Shabaab, Al-Qaida, Al-Nusra, Taliban enzovoort. Miljoenen doden door gevechten tussen soennieten en sjiieten. Slachtpartijen in Algerije, Egypte, Afghanistan, Irak, Syrië, Libië, Libanon, Jemen, Nigeria, Somalië et cetera. Genocides op de Armeniërs (1,5 miljoen doden) en de christelijke Zuid-Soedanezen (1 a 2 miljoen doden) enzovoort. Sinds 1945 zijn er 250 keer meer moslims gedood door onderlinge slachtpartijen, dan in de strijd tegen de Joden. En dat zou allemaal niet hebben plaatsgevonden als het Israëlisch-Palestijnse conflict was opgelost?!
Reactie ThiemeMeulenhoff: Lange tijd is de Israëlisch-Palestijnse controverse beschouwd als hét conflict dat vrede in de weg stond. Tekst wordt niet aangepast.
Commentaar Likoed: Een eenmaal ingenomen standpunt kan zelfs als het fout is gebleken niet veranderd worden? Is dat de visie van ThiemeMeulenhoff op het hedendaagse onderwijs?

32. “Enkele jaren later bleek overigens dat Israël zelf in het geheim over atoomwapens beschikte.” (over de aanval op de Irakese atoomcentrale in 1981, bladzijde 45)
Dit was al lang voor 1981 bekend.
Reactie ThiemeMeulenhoff: Dat klopt, maar omgeven met geheimhouding. Tekst wordt niet aangepast.

33. “Maar de Palestijnen in de bezette gebieden kregen geen gasmaskers uitgereikt.” (over de Golfoorlog bladzijde 48)
Uiteraard niet, de Palestijnen waren geen doelwit van de raketten van Saddam Hoessein. Er is dan ook geen enkele Irakese raket op de Westbank of Gaza terechtgekomen. Overigens werd daar door sommige Palestijnen wel volop feest gevierd als ze weer een raket richting Tel Aviv zagen vliegen.
Reactie ThiemeMeulenhoff: Het gaat om de ongelijke behandeling, daarbij doet het er niet toe of die terecht was. Tekst wordt niet aangepast.
Commentaar Likoed: Een blijk ervan dat de auteurs coute que coute de boodschap van Israelische discriminatie willen brengen, ook als dit niet waar blijkt te zijn.

34. “De Oslo-akkoorden spiegelden de Palestijnen in de Gazastrook en op de Westelijke Jordaanoever weliswaar zelfbestuur voor, maar dat stelde weinig voor.” (bladzijde 53)
Sindsdien heeft 98% van de Palestijnen zelfbestuur, met eigen regeringen, buitenlandse politiek, politie, belastingen, rechtspraak, gevangenissen, onderwijs, televisie enzovoort. Deze autonomie is ongekend, en wordt in Europa alleen geëvenaard door Baskenland. De Palestijnen in de Gazastrook hebben zelfs de sharia ingevoerd en hebben de mogelijkheid om oorlogen te voeren tegen Israël – over autonomie gesproken!
Reactie ThiemeMeulenhoff: wij vinden het zelfbestuur beperkt. Tekst wordt niet aangepast.

35. “In 2000 bood Israël Arafat 95% van de Westelijke Jordaanoever aan (de beste stukken zouden Israëlisch blijven). … Een andere bron van conflict was de status van Jeruzalem.” (bladzijde 53)
Het aanbod omvatte ook de Gazastrook, Oost-Jeruzalem en de Tempelberg, precies wat de Palestijnen wilden. Waarom er dan ‘beste stukken’ zouden ontbreken, blijft een raadsel. Net als waarom Arafat het voorstel afwees. President Clinton gaf Arafat de volledige schuld voor het niet bereiken van vrede. Wij zijn ook erg benieuwd waar die ‘beste stukken’ liggen, en wat er zo goed is aan die stukken. Olie zit er in ieder geval niet in de grond.
NB Op pagina 37 werd nog gesteld dat Arafat wel bereid zou zijn tot een compromis.
Reactie ThiemeMeulenhoff: De onverzettelijkheid van de Palestijnen kwam omdat de Palestijnen geloofden dat de onderhandelingen hen geen staat en geen welvaart op zouden leveren. Tekst wordt niet aangepast.
Commentaar Likoed: De auteurs spreken zich tegen, want er werd de Palestijnen wel een staat aangeboden. Deze uitleg staat ook niet in het boek. Wat wel in het boek staat (“beste delen”) is nergens op gebaseerd en blijken de auteurs dan ook niet uit te kunnen leggen.

36. “Toen de Israëlische politicus Ariel Sharon (Likoed) een provocerend bezoek bracht aan de Tempelberg, brak er onder Palestijnen een nieuwe intifada uit.” (bladzijde 53)
Dit is volstrekt niet waar, zoals ook het officiële rapport van de internationale Mitchell Commissie concludeert. Het geweld was lang vooraf gepland en aangekondigd door de Palestijnse Autoriteit. Dat is voor iedereen zelf trouwens eenvoudig te constateren. Op de Likoed site staan twee artikelen uit de internationale media die het geweld aankondigen: ‘Arafat talks of battles in a few weeks’ en ‘Palestinians prepare for September war’.
Deze berichten dateren van drie maanden voor het begin van de tweede intifada. Toen was dus al algemeen bekend dat Arafat het geweld aan het voorbereiden was en de rellen begonnen al voor het bezoek.
Zoals die artikelen al laten zien, was het de bedoeling van Arafat om de tweede intifada te laten beginnen nadat hij de Amerikaanse vredesvoorstellen zou hebben getorpedeerd. Het was de bedoeling om zo de aandacht van dat feit af te leiden.
Zie uitgebreider: Weduwe erkent: Arafat plande en leidde de tweede intifada.
Reactie ThiemeMeulenhoff: Het klopt dat het Mitchell rapport dit constateerde. Het mislukken van Camp David was inderdaad een oorzaak. Tekst wordt echter niet aangepast.

37. “De bouw van Joodse nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever lokte terreuraanslagen van Hamas uit.” (bladzijde 54)
Een idiote bewering: volgens het Handvest van Hamas moet heel Israël vernietigd worden, op islamitische gronden. Ook is het volgens dat Handvest een islamitische verplichting om de Joden uit te roeien, want de Joden zijn de wortel van al het kwaad in de wereld. Wie een Jood dood en daarbij omkomt, is een martelaar en gaat naar de islamitische hemel. Met ‘nederzettingen’ heeft dat niets te maken.
De Arabische Jodenhaat in het algemeen en die van Hamas in het bijzonder zijn trouwens sowieso een opvallende afwezige in het boek. Terwijl uit een onderzoek in 2014 bleek dat 75% van de inwoners van het Midden-Oosten en Noord-Afrika antisemitisch is, en zelfs 93% van de Palestijnse Arabieren.
Reactie ThiemeMeulenhoff: Wij schrijven dat Hamas zo veel mogelijk Joden wilde doden. Tekst wordt niet aangepast.
Commentaar Likoed: Dat staat er niet, in het boek gaat het niet over “Joden” maar over “Israëli’s”. De auteurs blijken hun eigen boek niet goed te kennen, daarin wordt niet gesproken over Joden maar over Israëli’s. Zodat het overheersende motief van de moslimfundamentalisten, hun Jodenhaat, onbeschreven blijft. Want die proberen niet om alle Israëli’s te doden – immers, 20% is moslim – maar alleen de 80% van de Israëli’s die Joods zijn.

38. “Maar Arafat kon ook niets doen tegen de terreur van Hamas.” (bladzijde 54)
Dit is onzin, Arafat moedigde Hamas juist aan om terreur te plegen, zoals Hamas heeft verklaard. Ook pleegden terreurgroepen van Arafat’s eigen PLO nog steeds terreuraanslagen. De PLO is daarom door een Amerikaanse rechtbank veroordeeld tot schadevergoedingen aan de Amerikaanse slachtoffers. De Palestijnse Autoriteit beschikte bovendien over tienduizenden zwaar bewapende politieagenten. Deze deden niets tegen de terreur.
Reactie ThiemeMeulenhoff: Arafat was een machteloze figuur. Tekst wordt niet aangepast.
Commentaar Likoed: Hoe merkwaardig om iemand die in die tijd nog honderden terreuraanslagen op Israëli’s liet plegen “machteloos” te willen noemen.

39. “Irak bezit namelijk, op Saoedi-Arabië na, de grootste oliereserves ter wereld.” (bladzijde 56)
Irak is daarin vijfde volgens Wikipedia.
Reactie ThiemeMeulenhoff: Onze tekst dateert uit 2003, toen klopte dit, tekst wordt niet aangepast.

40. “In 2009 brachten verkiezingen opnieuw een door de rechtse Likoed gedomineerde coalitie aan de macht. … Voorlopig was er geen enkel zicht op een bevredigende regeling van het Palestijnse vraagstuk.” (bladzijde 55)
In 2009 had er juist een doorbraak kunnen zijn. Want Netanjahoe stelde toen als eerste Likoed leider aan de Palestijnen voor om over de tweestatenoplossing te onderhandelen en kondigde een vrijwillige bouwstop af in de nederzettingen. De Palestijnen kwamen pas na lang tijd rekken en onder zware Amerikaanse druk naar de onderhandelingstafel, niet bereid tot serieuze onderhandelingen.
Sowieso zijn de Palestijnen de afgelopen 80 jaar nog nooit met een serieus in de praktijk werkbaar vredesvoorstel gekomen. Integendeel, zij hebben elk internationaal voorgesteld compromis afgewezen, zoals in 1937, 1947 en 2000/2001. Die allen door de Joden wel werden geaccepteerd.
Reactie ThiemeMeulenhoff: De Palestijnen geloofden Netanjahoe niet. Tekst wordt niet aangepast.
Commentaar Likoed: Waarom staat dit dan niet in het boek, dat het niet aan de Israëli’s ligt, maar aan Palestijns ongeloof?

41. “Tweestatenoplossing: twee staten in het mandaatgebied Palestina. Israël voor de Joden en een ministraatje voor de Palestijnen (Gazastrook en Westelijke Jordaanoever).” (bladzijde 72)
Het mandaatgebied Palestina zoals in 1922 toegewezen aan het Joodse volk, bevatte ook Jordanië. Die 75% van het grondgebied van het mandaatgebied is al eerder afgesplitst als deel voor de Arabieren.
Reactie ThiemeMeulenhoff: Na 1922 maakte Jordanië geen deel meer uit van het mandaatgebied Palestina. Tekst wordt niet aangepast.
Commentaar Likoed: Wat telt is de uitgangssituatie. Dat was ook de situatie die was vastgelegd in het internationaal recht.

http://likud.nl/2015/09/antisemitisch-schoolboek-in-nederlands-onderwijs/#.Ve8l9t-3Fw8.twitter