De wereld wordt steeds gekker, en zelfs Zwitserland ontkomt er niet aan. En die gekte is nog progressiever dan de mensen die het uitdragen.

Met andere woorden, progressieve mensen maken zichzelf vanzelf gek. ik leen wat dat betref teven een anekdote van Dick Swaab (uit Wij zijn ons brein). Die parafraseer ik naar de geest over zijn moeder met de uitspraak dat waanzin erfelijk is; want waanzinnig wordt je van je kinderen.

Voorbeeld: tegenwoordig beweren de linkse mensen dat je recht op leven hebt. De leden van de in de jaren tachtig uiterst linkse Britse band The Clash wisten in hun tijd dat het anders zat: je hebt het recht niet gedood te worden.

Dat concept heeft zo zijn eigen evolutie meegemaakt de laatste dertig jaar. Het verschil tussen een passief en een actief recht is enorm, en gaat verder dan “Lost in translation“. Het recht niet gedood te worden is eenvoudig genoeg, maar de implicaties van het recht op leven zijn gigantisch. Het is in feite een bewering die op langere termijn niet houdbaar kan zijn, domweg omdat uiteindelijk elke mogelijkheid het leven van één individu te garanderen neer moet komen op de onteigening van het bezit van anderen.

De verplichting asielmigranten toe  te laten is er ook een gevolg van, maar lang niet het enige. Zwitserland zag recent de gevolgen van het lidmaatschap van clubs als het EHVRM:

The European Commission against Racism and Intolerance (ECRI) recently published its sixth monitoring report on Switzerland. ECRI is the human rights monitoring body of the Council of Europe — not to be confused with the European Union. The Council of Europe calls itselfthe “continent’s leading human rights organization.”

Dergelijke organisaties hadden bij hun instelling alleszins redelijke uitgangspunten, maar zoals het EHVRM eerder al deed hebben deze zich het recht toegeëigend hun eigen grondbeginselen te mogen wijzigen naar gelang het henzelf goeddunkt. Hier is waar de waanzin progressief wordt: het stapelt letterlijk waan op waan (over ‘zin’ hebben we het al niet meer). Je kent het vertrekpunt:

ECRI was founded in 1994 by the heads of state of the Council of Europe with the mandate, among other things, to “review member States’ legislation, policies and other measures to combat racism, xenophobia, antisemitism and intolerance, and their effectiveness”.

Maar waar het eindigt is afhankelijk van de rechters ie er zitten zelf. Dat dergelijke instituties maar al te vaak worden gebruikt om juristen heen te promoveren die men in het land van herkomst graag kwijt wil, verergert de zaak nog eens. Het begon in Zwitserland zo:

Already in its first report, in 1998, ECRI, despite admitting that “a decrease in manifestations of racism and intolerance has been noted over the last 2-3 years” and that “overt manifestations of [racial prejudice and xenophobia] are rather rare,” told the Swiss media to promote specific narratives:

Ergo, door ook de media aan te sporen, vergroot men de waanzin opmerkelijk veel sneller. Iemand hier ooit commentaar op gehoord? Voor mij was het nieuw, en ik vermoed voor het gros van de mensen die dit lezen. Clubs als deze zijn ook  tamelijk obsessief, want feitelijk is er in Zwitserland niets aan de hand:

Two years later, in its second report on the country, the organization still conceded that, “open manifestations of racism are quite rare in Switzerland.” Nevertheless, ECRI was “concerned that a climate of intolerance or xenophobia towards non-citizens and those who are different from the native Swiss population appears to persist”. No substantial documentation was offered as basis for the allegation — ECRI even criticized in the same report that “little information is systematically collected in Switzerland regarding the extent of racism and discrimination” — but none seemed to be needed, as ECRI’s motivation appeared to be political.

Und so weiter.

Je hebt toch niet veel extra nodig om te beseffen dat je hier tussen uit moet voor het nog meer schade aanricht, en de rechters in een land er nota van gaan nemen in hun rechtspraak.

(..)On the other hand, ECRI was unhappy that “the follow-up given by the authorities to complaints concerning racist comments on the Internet was still inadequate”. It recommended that “the Swiss authorities give one or more police units… responsibility for actively combating hate speech on the Internet…”

Vooralsnog lijkt Zwitserland de ECRI te negeren. Hoe lang dat houdbaar is moet worden afgewacht. Want wat zijn de gevolgen?

ECRI’s curious battle to limit free speech, especially that of the media, continues. In its sixth and most recent country report on Switzerland, ECRI berated the media for focusing too much on news items such as the construction of minarets or radicalization, deeming it “intolerant discourse against Muslims”:

Duidelijk is dat als je je hier verder niet tijdig aanonttrekt door het lidmaatschap op te zeggen, dit oneindig door zal gaan. Nu ben ik er volledig van overtuigd dat te zijner tijd de moslimregeringen van West-Europa er rigoureus een einde aan zullen maken, maar ik heb totaal geen behoefte dat bewaarheid te zien worden.

Gek hè?

---

Meer over de curieuze positie van Zwitserland – volledig omgeven door de EU – vindt u hier.