De NOS besteedde aandacht aan Nederlandse pleidooien voor meer aandacht voor zwemverboden:

Ook directeur Bernard Korte van het Nederlands Instituut Veiligheid Zwemlocaties roept zwemmers op voorzichtig te zijn als ze in zee of ander open water verkoeling zoeken. “Mensen overschatten zichzelf vaak. Meestal hebben ze een lange tijd niet gezwommen en plonzen dan op een warme dag onvoorbereid het water in. Ze denken: ik zwem wel even naar het midden van het meer, of naar die leuke duikvlonder.”
Hij roept de politiek op om meer aandacht te hebben voor de ongeveer vijf verdrinkingsdoden in open water per week in de hete zomermaanden. “Als er bijvoorbeeld elke week vijf doden per week zijn te betreuren door branden, staat het hele land op zijn kop. Ik blijf me verbazen dat er vanuit Den Haag zo laconiek wordt gereageerd op verdrinkingen.”
In 2021 kwamen tachtig inwoners van Nederland om het leven door verdrinking, meldde het Centraal Bureau voor Statistiek eind vorige maand. “Het cijfer van tachtig tot honderd verdrinkingen per jaar is stabiel sinds de jaren 90”, zegt directeur Korte. “Het is tijd dat we dit patroon doorbreken. Een halvering is haalbaar.”

De formulering wijst er al op dat het hierbij vooral gaat om ‘nieuwe Nederlanders’, die vaak in hun land van herkomst niet hebben leren zwemmen in hun jeugdjaren. Het gebruik van een term als wildzwemmen suggereert dat zwemmen alleen zou moeten mogen in een gecontroleerde omgeving – zoals gemeentelijk zwembaden. Maar bestaat er werkelijk zoiets dwaas als een algemeen zwemverbod? Of is een strandje langs de rand van water het signaal dat het wel mag? De berichtgeving hierover laat veel goede bedoelingen zien, maar nog meer bemoeizucht. Openbaar water is openbaar water – ik zwem waar ik wil.