– Belangrijke vraag: maakt het internet dat mensen zich seksueel afwijkend gaan ontwikkelen? #durftevragen #wilhetechtweten –

– Ik bedoel eigenlijk: zijn al die pedofielen gemaakt (door internet) of ‘zo’ geboren? –

– Zijn pedofielen echt geïnteresseerd in kinderlichamen of wekt ’t virtuele aanbod, de aandacht en ’t verbod de interesse? –

Een setje tweets in mijn Twittertijdlijn vanmorgen. Niet iets voor een kort antwoord, dus ook niet om direct op te reageren. Maar, het liet me niet los, en gedurende de dag dwaalden mijn gedachten er naar terug. Blijkbaar, ook als ik er niet concreet aan dacht, was mijn onderbewustzijn er nog steeds mee aan de gang.

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik er geen verstand of kennis van heb, behalve wat boerenverstand. Dat geeft wat ik hier opschrijf mogelijk iets obligaats, maar ik wil het van mijn lever af. Schrijven is ook therapie, uiteindelijk. Op die wijze werd De Volkskrant jarenlang gebombardeerd met bekentenisbrieven van mannen die in therapie hun zonden tegen hun wederhelft opschreven. En als het dan eenmaal opgeschreven was, zou het toch jammer zijn zo’n brief niet te versturen. Niet dat ze ooit geplaatst werden, maar u begrijpt hopelijk wat ik bedoel.

Ik zie een soort gemene deler, iets heel treurigs eigenlijk. Zwakte. Frustratie ook, over die eigen zwakte. Daders lijken altijd een beetje minne mannetjes, niet alleen wat betreft hun misdaad, maar ook daarvoor al, in het algemeen. Ik associeer het niet met, laten we zeggen, de gemiddelde Chippendale-stripper.

Het zijn vaak de rustige, timide mannen in weinig stoere beroepen die er last van hebben. Geen kerels die je tijdens een duistere nacht een donker steegje in zouden kunnen sleuren, die je nadat je ze ’s avonds gepasseerd bent nog wat ongemakkelijk vanuit je ooghoek in de gaten houdt. Geen kleine Napoleons, die hun postuur compenseren met een sterke persoonlijkheid.
Het zijn juist de gedweeë mannetjes die ertoe niet in staat lijken, waarmee je je kinderen het minst kunt vertrouwen. De onderliggers, zowel fysiek als geestelijk. De kinderlokker waarvoor ik in mijn jeugd werd gewaarschuwd werd, als je terugkijkt, ook onbewust afgeschilderd als een wat sneue figuur.

Met bovenstaande typering geef ik impliciet al aan niet te geloven in een aangeboren afwijking, maar eerder in compensatiedrang, de drang om met de wereld een nieuw evenwicht te bereiken. Je ziet soms met kinderen al, dat ze niet goed gelijk op kunnen met hun leeftijdgenoten, en dan met jongere kinderen gaan spelen. Mensen zoeken een vorm van erkenning, ook al is die kunstmatig en tijdelijk. Zeker als ze die in de maatschappij op geen enkele normale wijze kunnen verwerven. Als dat doorschiet, krijg je via projectie een fixatie op kinderen, die immers de verpersoonlijking van onschuld zijn. Ze geven niet het weerwerk dat een normale een volwassen persoonlijkheid levert.

De schandalen van wat zich veertig jaar geleden in de katholieke kerk afspeelde illustreren een dergelijke situatie. Niet alleen waren de daders vaak zelf door een dergelijke senior misbruikt (wat ook een vorm van legitimatie verschaft voor de beperkten van visie), zij maakten deel uit van een systeem dat weinig erkenning van hun persoonlijke kwaliteiten verschafte, om van liefde en sociale contacten nog maar te zwijgen.

Bovendien maakt de gelegenheid de dief, zoals het spreekwoord zegt. De kinderdagverblijven moeten op deze mensen een onweerstaanbare aantrekkingskracht hebben, omdat het zoveel gelegenheid tot compensatie biedt. Keizer in een beperkt universum, aanbeden door de kinderen.

Ik geloof dan ook niet dat het internet er veel mee te maken heeft. Het lijkt meer met macht te maken te hebben. Seksuele relaties tussen mensen kennen zeer vaak een machtscomponent, hoe het evenwicht ook ligt. Kinderen, die geen benul hebben van het seksuele element, zijn per definitie manipuleerbaar, ook voor heel zwakke persoonlijkheden. Zwakke persoonlijkheden, met een drang zich toch te manifesteren.

Wie geestelijk onmachtig is, probeert dat niet zelden met fysieke agressie op te lossen. Tijdens mijn studie werkte ik vaak in een studentencafé, waar ook een intelligent en goed uitziend meisje kwam, dat de gewoonte had heren die wat te bijdehand werden een draai om de oren te geven. Hard. Als portiers was het beneden onze waardigheid terug te slaan, maar nadat ik haar had uitgelachen om het zwaktebod van het slaan werd ik van haar behandeling uitgezonderd: niemand wil graag voor zwak worden versleten. Respect verdienen is niet altijd gemakkelijk, en volgt soms rare wegen.

Dit stukje is in de eerste plaats een persoonlijke ontboezeming hoe ik naar kindermisbruikers kijk. Therapie? Het lijkt me moeilijk. Te verontschuldigen is het nooit, en als het onderdeel van iemands psychisch profiel geworden is, lijkt de kans op herhaling me enorm. Hoe zielig deze figuren ook zijn, het belang van kinderen moet voorop staan. En god bewaar diegene die aan míjn kind komt.