Alles lijkt voorbij in Zimbabwe. Het leger heeft de macht overgenomen, president Mugabe heeft huisarrest en is afgezet als partijleider van zijn partij. Toch lijkt er een maar te zijn.

De reden waarom men z graag heeft dat Mugabe persoonlijk en openbaar afstand doet van de macht is ongetwijfeld een poging legitimiteit te geven aan de opvolging, maar getuige bovenstaande Teletext-bulletin niet het enige. Me is nu al enige dagen bezig de president over te halen zijn handtekening te zetten, maar Mugabe geeft geen krimp. Hij moet en zal president blijven. Sinds de coup is hij zelfs al verscheidene malen in het openbaar verschenen, en je krijgt het gevoel dat een oude waarheid nog altijd de beste is: de enige goede dictator is een dode dictator. Het motto lijkt dus te zijn, dat zo lang de president niet weg of dood is, er geen nieuwe president komen zal.

Met als gevolg dat vicepresident en coupleider Mnangagwa lekker in Zuid-Afrika blijft tot hij formeel aan de macht komt – of althans Mugabe er formeel van is ontheven. Wat dit laat zien is dat er bij de coupplegers grote angst heerst voor de aanstaande ex-president. Zijn wil is en blijft wet. Het is zowel curieus als instructief voor de mach die mensen zelfs na hun (politiek) dood kunnen weten te behouden op basis van de kracht van de mythe die ze hebben opgebouwd over zichzelf. Mnangagwa lijkt bang te zijn dat er nog steeds aanhangers van Mugabe bereid zijn voor de president in actie te komen, ook al is diens tijd voorbij.