NRC-columnist Bas Heijne vroeg zich vorige week af hoe zo’n doofpotcultuur als rond Saadia-T en de PvdA in Amsterdam heeft kunnen ontstaan. Dat niemand daar eerder iets van zei, en zo. Is hij zó hypocriet, of zo ongelofelijk stupide? Je weet het niet, maar je vraagt het je wel af. Wie niet tijdig wilde spreken kan in het vervolg maar beter helemaal zwijgen.

Het zijn van die stukjes die prima zouden zijn als ze een paar jaar geleden waren geschreven en gepubliceerd. Niet dat het toen al geen oud nieuws was. Maar in bepaalde kringen waren het toen zeker nog geen algemeen bekende feiten. Zo’n kritische benadering van de Amsterdamse Gouden Gidselite voor corruptie, nepotisme en aanverwante malversaties zou daar als zowel nieuw, als affreus, zijn bevonden.

Maar nu de zaak rond Saadia-T goed op gang gekomen is past media als NRC en NOS nog slechts een beschaamd stilzwijgen. Dat was immers ook hun houding toen de Telegraaf de ene na de andere onthulling deed over de misstanden op het Amsterdamse stadhuis? Wees dan alsjeblieft consequent. Maar nee, Heijne zal het ons wel even uitleggen. Net als zijn krant veel en veel te laat. Oordeel zelf:

Er is een verklaring die nog pijnlijker is. Het islamitisch radicalisme heeft sinds de aanslagen van 2001 ruimte geschapen voor een nieuw soort ambtenaar en adviseur, die de kloof moet overbruggen tussen onwetende bestuurders en ‘de gemeenschap’ waaruit ze zelf afkomstig zijn. Dat is de ‘moslimindustrie’, zoals een Saoedisch-Engelse jongen mij een keer cynisch uitlegde tijdens een conferentie over de „Islam en het Westen” in – of all places – Salzburg.

Maar meneer Heijne, hier horen we u toch eigenlijk nooit over? Niets van wat u hier schrijft is origineel, onbekend of nooit eerder gezegd. Wel zwijgt u hier al jaren over. Geloofde u eerdere schrijvers hier over niet? Stopte u uw robuuste voorhoofd niet liefst onder enige meters zand, in de hoop dat ook uw oren zich met dat gruis zouden vullen zodat u veilig zou zijn voor politiek-incorrecte meningen die niet de uwe zijn?

Strenge woorden over een kwestie worden voor velen volledig ontkracht als de boodschapper zelf jarenlang mede schuldig was aan het toedekken van de problemen die hij nu zo parmantig aan de kaak denkt te kunnen stellen. Wie zwijgt stemt niet alleen toe, maar maakt zichzelf ook medeplichtig. Daar dan als allerlaatste zelf ook nog eens met loeiende zwaailichten over heen te gaan is een teken van morele leegheid en schaamteloosheid, waarvoor je bij markies De Sade in de leer moet zijn geweest om die voosheid met zoveel overtuiging te durven uitdragen. Of het verhaal deugt is niet langer de kwestie: ook het tijdstip van publicatie is onlosmakelijk verbonden aan het al dan niet deugen van een op zich deugend stuk. En dat deugt hier helemaal niet.